De bruiloft

Phoeeee. Dat was heftig vandaag. Cathy kon nauwelijks of zeg maar gewoon niet lopen. Er zijn heel wat tranen geweest. Van ontroering, en van verdriet, en van geluk. Een schat van een zus heeft samen met een vrijwilligersorganisatie een geweldig mooie happening van deze dag gemaakt. Maandag volgt weer een bestraling. Hopelijk knapt ze er nog een beetje van op. Vanmorgen had ik nog een Cameraploeg over de vloer bij me thuis, waarvandaan de bruidegom, Henk, zijn bruid ging ophalen. Iedereen heeft zijn beste beentje voorgezet. Een gewone familie, uit Spangen in Rotterdam oorspronkelijk. Maar een familie, die er wel is voor elkaar, door dik en dun. En ik heb gedanst als of ik weer twintig was, met de hippe bjorn borg sneakers, mijn grijze kostuum met roze overhemd en wit flikkerstrikkie. Haha, ik kan het echt niet laten, moet altijd wat geks doen. Jammer dat er weinig werd gedanst. Voor veel mensen wat het toch een dubbele ervaring. Geluk en rouw liggen dicht bij elkaar. Maar ik heb wel gedanst, getwist, de bump gedaan, gerock annd rolled, gesalsaad, geslijpt en gek gedaan. Want ik weet nog zo goed van die zeven maanden dat Jaco er niet meer is, hoe belangrijk het is om het leven te vieren. ik had nog sjans ook, met een goedlachse, bereisde, hartelijke, rondborstige vrijgezelle vreselijk gezellige vrouw die me toevertrouwde dat ze nooit getrouwd was omdat ze op de verkeerde mannen viel. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om haar in te fluisteren dat ik in die zin toch echt ook een ´verkeerde´ voor haar of welke vrouw dan ook zou zijn als partner en heb haar helpen te genieten van het moment. Mijn ex was er ook, met verschillende tinten fuchsia lila en zuurstokroze haar, vertellend dat ze woensdag afrijdt voor haar motor rijbewijs. Het gaat goed met haar, en dat doet me deugd. Met de bruid ging het minder. De organisatie had nog een bruidssuite voor het echtpaar gehuurd met champagneontbijt, maar ze wilde echt gewoon naar huis, vermoeidheid en angst maakten zich van haar meester. Ik herkende het zo terug van Jaco´s laatste periode, dat ik het soms ook even niet helemaal droog hield. Ik kon in elk geval mijn steentje bijdragen door haar te steunen en er mee op aan te sturen dat ze gewoon lekker moest doen wat ze het liefste wilde doen. En dat was thuis zijn, in haar eigen vertrouwde omgeving, dicht bij haar kinderen en veilig. En zo is het ook gegaan. Jammer voor die bruidssuite. De mooiste bruidssuite voor haar is haar eigen bed, met haar nieuwbakken man, in haar vertrouwde huis. En gewoon lekker even met rust gelaten worden. Geef haar eens ongelijk.