De Belgen lopen op ons voor

Met het forse verlies van Marc de Winter van Vlaams Belang is in Belgie een begin gemaakt, door de kiezers, om het rechts extremisme de rug toe te keren en terug aandacht te willen gaan besteden aan de werkelijke problemen waarmee Belgie te maken heeft. Sowieso is nog steeds een topic van gewicht de door velen gewilde scheiding van Wallonie en Vlaanderen, wat je terugziet aan de keuze voor nieuwe partijen die een onafhankelijk Vlaanderen voorstaan, maar dan zonder het rechts extremisme.

Dat past ook veel beter bij het karakter van de Belgen, die ik meen te kennen als tolerant en verstoken van hoogmoed, uitstekend in staat zichzelf te relativeren.

Wat je parallel zie in Belgie en Nederland is de keuze voor nieuwe partijen. Blijkbaar roept de gemiddelde kiezer om een vernieuwing van de politiek. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Ook in Oostenrijk, waar Haider de wereld schokte enkele jaren geleden met zijn grote overwinning, is veel gematigder gekozen nu. Dat geeft me hoop. Nederland is even de weg kwijt. Logisch ook wel, want er is vernieuwing nodig en dat vergt aftasten en zoeken. In dat proces zitten we nu. Ik heb er wel vertrouwen in dat het allemaal nog op tijd, voor de volgende gemeenteraadsverkiezingen waar Wilders sowieso niet klaar voor is, maar zeker voor de volgende nationale verkiezingen een jaar later, op zijn pootjes terecht zal komen. Zolang we maar in de gaten blijven houden, zoals Gerard Spong vandaag schrijft in zijn column in het AD, dat de PVV zich van historische kretologie bedient waarvan 60 jaar later nog ieders' haren van overeind gaan staan: raus! raus! raus, oftewel vertrekken, vertrekken, vertrekken! En zolang we ons maar realiseren dat we niet net als hele bevolkingsgroepen na de holocaust kunnen zeggen: "wir haben es nicht gewusst"!