Hoewel het niet zo mijn ding is, om niet onmiddelijk te schrijven over een bezoek van een van de Groten der Aarde aan ons kikkerlandje, heb ik geaarzeld over de Dalai Lama.
Natuurlijk was ook mijn eerste reactie dat Balkenende zwichtte voor de druk van China hem niet te ontvangen, en begrijp ik de verontwaardiging die dat oproept.
Maar niet zo lang geleden las ik een autobiografisch boekje van hem, en heel eerlijk gezegd bekroop me daar, geheel tegen mijn verwachting in - denk maar aan de vele Tibet gangers, vooral in mijn jeugd, en de Oosterse filosofie waarop die was gestoeld - een gevoel van een man met denkbeelden die niet passen in deze tijd van spirituele vernieuwing. Een gevoel van een passé beeld dat hij neerzette.
Dat toegevoegd aan wat ik meegekregen heb over zijn negatieve attitude tegenover homoseksuelen, het feit dat zijn broer een guerilla leider was die geweld bepaald niet schuwde, misschien nog steeds wel is, dat weet ik niet, en waarmee hij zijdelings betrokken is geweest, en nog enkele voorvallen die ik me niet zo in detail herinner maar waar ik vraagtekens bij heb gezet toen ze in de media verschenen, dat geeft me alles bij elkaar te denken.
Vandaag zag ik hem op het nieuws, zeggend dat hij het feit dat Balkenende hem niet wilde ontvangen "no problem" vond, omdat "hij niet met een politieke agenda kwam, maar met een religieuze en spirituele boodschap" of woorden van gelijke strekking, toen kreeg ik weer zo'n onderbuik gevoel. Waarom dan die politieke verontwaardiging, en waarom dan dat hij en masse door leden van het kabinet is ontvangen? Is het niet te goedkoop om te zeggen dat je zonder politieke boodschap komt, terwijl je strijdt voor de onafhankelijkheid van Tibet?
Ik ben eigenlijk niet echt overtuigd van zijn onvoorwaardelijke oprechtheid en zijn integriteit. Is dat raar? Moet ik hem scharen in het religieuze eindeloze lijstje Schijn Heiligen? Of zit ik er nou echt helemaal naast. Ik hoop het laatste.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten