Brandstof uit tranen

Profvoetbal Homofobic? Ook daar verandert wat...

Beetje weinig geschreven de laatste tijd. Mijn autobiografie is klaar. Nu aan het voorbereiden een presentatie naar uitgeverijen en het bespreken van evt. condities. Ik hoop dat het eind dit jaar te koop is.

En dan natuurlijk eind augustus mee met de boot van Hello Georgeous, een nieuwe glossy voor hiv positieven, varaen in de gayparade door de amsterdamse grachten. Geweldig veel zin in.
Kuur HCV komt er ook aan. Dat zal eind van de zomer wel ingaan. Dat wordt nog een harde dobber, maar het is goed. Zo kan ik blijven vechten en de coinfectie problemen toch weer een stapje voor proberen te blijven.

voorbehoedsmiddel tegen Hiv

Behalve het condoom is er nu Truvada, een pil dit je kunt nemen voor je onbeschermde seks kiest te hebben met een partner. Truvada voorkomt de overdracht van hiv.

Een commissie van gezondheidsexperts in Amerika heeft gister een positief advies gegeven voor het gebruik van het hiv-medicijn Truvada als PrEP, een middel dat kan beschermen tegen hiv. 

Na een bijeenkomst die zo’n 11 uur duurde stemde de commissie voor. Voor- en tegenstanders werden gehoord en de uiteindelijke stemverdeling was 19 -3.

De FDA, de Amerikaanse voedsel- en warenautoriteit, neemt de uiteindelijke beslissing over een maand, maar volgt gewoonlijk het advies van de adviescommissie.

o'bama pleit voor homohuwelijk...

sensationeel. De machtigste persoon ter wereld spreekt zich uit voor het homohuwelijk. Ik ben diep geroerd door zijn speech

Mensenrechtenorganisatie Human Rights Watch prijst de Amerikaanse president Barack Obama voor zijn uitspraken over het homohuwelijk. Dat heeft de beweging donderdag in een verklaring laten weten.

In een interview met televisiezender ABC zei Obama woensdag dat homo’s en lesbiennes met elkaar moeten kunnen trouwen in de Verenigde Staten (VS). De president sprak gisteren in zeer persoonlijke termen over de kwestie en gaf toe aanvankelijk twijfels te hebben gehad. Maar gesprekken met zijn familie, vooral zijn dochters Malia en Sasha, hebben bijgedragen aan herziening van zijn standpunt.

De dochters van Obama hebben vrienden wier ouders homoseksueel zijn. Hierover zei de president: “Voor Malia en Sasha is het onbegrijpelijk dat de ouders van hun vrienden op één of andere manier anders worden behandeld”.

Boris Dittrich noemt de uitspraken namens de organisatie inspirerend en hoopvol voor seksuele minderheden wereldwijd. Obama nam met zijn uitspraken bovendien een politiek risico in de aanloop op de presidentsverkiezingen, meent Dittrich.

Het homohuwelijk is een heet hangijzer in de Verenigde Staten. In eerdere jaren zei Obama nog tegen huwelijken tussen mensen van hetzelfde geslacht te zijn. Ongeveer 1,5 jaar geleden gaf Obama aan de kwestie in beraad te hebben. Nu zegt de Amerikaanse president dat hij er persoonlijk zo over denkt en dat het aan de Amerikaanse staten is verder erover te beslissen.

Eerder deze week gaf vice-president Joe Biden al aan er geen problemen mee te hebben als homoseksuele stellen die trouwen dezelfde burgerrechten en vrijheden krijgen als heteroseksuele koppels.

Volgens Biden draait het huwelijk om trouw zijn aan diegene van wie je houdt, of dat nu een huwelijk tussen een man en een vrouw is, of een huwelijk tussen 2 mannen of 2 vrouwen. Homorechten activisten reageerden opgetogen op de uitspraken. Ook Michael Bloomberg, de burgemeester van New York is enthousiast: “Dit is een historische gebeurtenis in de geschiedenis van de Amerikaanse burgerrechten”.

Weer in emc

hoe kon de ammoniakwaarde zo snel zo hoog oplopen? volgende week nieuwe onderzoeken.
Voorlopig de tweede keer sinds half april dat ik weer plat lig. Hoe moet dat nu verder?

Van het Poz and Proud blog. Deze homo mannen groep deed voor het eerst drie jaar geleden mee bij het homomonument. Deze dodenherdenking sprak er voor het eerst een minister op de ceremonie, die in het teken stond van herdenking en het belang van vrijheid

 Voor het eerst in de geschiedenis van het homomonument woonde vrijdagavond een minister de herdenking bij het monument in Amsterdam bij. Marja van Bijsterveldt, de CDA minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW), legde namens het kabinet een krans op het monument dat dit jaar een kwart eeuw bestaat.

Voor de 25e keer herdachten een paar honderd mensen bij de Westermarkt de personen die om hun seksuele geaardheid tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord. “Het is geweldig dat de minister vanavond aanwezig is. Vooral omdat ze de krans niet neerlegt vanuit haar positie als minister van OCW, maar namens het hele kabinet. Dat geeft de kranslegging en haar aanwezigheid nog eens een extra dimensie”, aldus Dennis Boutkan, voorzitter van COC Amsterdam.

Boutkan stond stil bij discriminatie en homofobie anno nu. “Over de hele wereld werden vorig jaar 222 transgenders vermoord. Iets waar opmerkelijk weinig aandacht voor is. In Nederland kun je als homoseksuele leraar worden ontslagen. Als roze Nederlander is hand in hand over straat lopen geen vanzelfsprekendheid”, aldus Boutkan in zijn speech. “Als belangrijke minderheidsgroep zullen wij altijd en overal ongelijkheid bestrijden. Vrijheid geef je door als een verhaal van generatie op generatie. Nieuwe generaties voegen nieuwe hoofdstukken toe aan de strijd om te kunnen zijn wie je bent. Geef door wat je gisteren hebt geleerd om vrij te worden, vandaag ervaart om vrij te zijn en morgen gaat leren om vrij te blijven. Draag dit over aan je geliefden, je dierbare vrienden, je familie, je kinderen”.

Ook Van Bijsterveldt weet dat homoseksualiteit in Nederland nog niet overal geaccepteerd is en ging in op de taak van de regering. “Emancipatie van minderheden kun je niet opleggen. Die moet vooral van binnenuit bevochten worden. Op straat, op het werk, in de kerk en in de klas. In het studentenhuis. In de boezem van de maatschappij. Maar regeringen moeten dat proces wel voor de volle 100 procent steunen”.

Voor het eerst in de geschiedenis van het homomonument woonde vrijdagavond een minister de herdenking bij het monument in Amsterdam bij. Marja van Bijsterveldt, de CDA minister van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap (OCW), legde namens het kabinet een krans op het monument dat dit jaar een kwart eeuw bestaat.

Voor de 25e keer herdachten een paar honderd mensen bij de Westermarkt de personen die om hun seksuele geaardheid tijdens de Tweede Wereldoorlog zijn vermoord. “Het is geweldig dat de minister vanavond aanwezig is. Vooral omdat ze de krans niet neerlegt vanuit haar positie als minister van OCW, maar namens het hele kabinet. Dat geeft de kranslegging en haar aanwezigheid nog eens een extra dimensie”, aldus Dennis Boutkan, voorzitter van COC Amsterdam.

Boutkan stond stil bij discriminatie en homofobie anno nu. “Over de hele wereld werden vorig jaar 222 transgenders vermoord. Iets waar opmerkelijk weinig aandacht voor is. In Nederland kun je als homoseksuele leraar worden ontslagen. Als roze Nederlander is hand in hand over straat lopen geen vanzelfsprekendheid”, aldus Boutkan in zijn speech. “Als belangrijke minderheidsgroep zullen wij altijd en overal ongelijkheid bestrijden. Vrijheid geef je door als een verhaal van generatie op generatie. Nieuwe generaties voegen nieuwe hoofdstukken toe aan de strijd om te kunnen zijn wie je bent. Geef door wat je gisteren hebt geleerd om vrij te worden, vandaag ervaart om vrij te zijn en morgen gaat leren om vrij te blijven. Draag dit over aan je geliefden, je dierbare vrienden, je familie, je kinderen”.

Ook Van Bijsterveldt weet dat homoseksualiteit in Nederland nog niet overal geaccepteerd is en ging in op de taak van de regering. “Emancipatie van minderheden kun je niet opleggen. Die moet vooral van binnenuit bevochten worden. Op straat, op het werk, in de kerk en in de klas. In het studentenhuis. In de boezem van de maatschappij. Maar regeringen moeten dat proces wel voor de volle 100 procent steunen”.

Op 12 april, net een paar dagen voor mijn dochter en schoonzoon weer bij me introkken, vond hij me weer met ernstige neurologische klachten, dus weer per ambulance naar  het EMC waar wederom werd geconstateerd dat de ammoniak waarde in mijn bloed weer veel te hoog was als gevolg van de gebrekkig functionerende lever. Ik heb er acht dagen gelegen. De avond van de eerste dag en vrijdag  heb ik alleen maar geslapen, mijn eerste warme maaltijd kon ik niet eten want ik wist niet hoe ik mes en vork moest vasthouden en laten samenwerken. Geleidelijk werd ik weer helderder. Sindsdien heb ik een kapotte WC gehad, een lekkage in de badkamer waardoor mijn keukenplafond gedeeltelijk is opgelost in het lekwater. Gelukkig heb ik een erg handige schoonzoon, wat scheelt heel veel geld. De komende weken wordt ook het keuken plafond gerepareerd, de scheidingswand tussen huiskamer en keuken verwijderd, en plaatst hij een nieuwe keuken.

Hij probeert zijn eigen huis in Den Helder te verkopen, dat hij heeft gekocht toen hij in de Off-Shore werkte en veel verdiende. Intussen wonen ze bij mij. Er hangt een sfeer van dat we elkaar er wel doorheen helpen.

Voorlopig heb ik na mijn ontslag uit het EMC al meerdere dagen last gehad van allerlei klachten zoals geheugen, niet op woorden kunnen komen, spreken als een dronken man. Niet meer eten hoe je moet pinnen en meer van dit soort ellende. Heb een afspraak in het EMC om de klachten te bespreken. Duim voor me, want ik word hier dood moe en ook moedeloos van.

6 jaar Poz and Proud

Poz&Proud bestaat zes jaar. Onze  aanpak in het bestrijden van hiv-stigma en het weerbaar maken van homomannen met hiv staat nu beschreven in een artikel in het online tijdschrift Digital Culture & Education.

Het artikel met de naam “Bringing Sexy Back into Gay Men’s Community Empowerment for HIV Prevention, Care and Support: The Poz&Proud Approach” is geschreven soor Leo Schenk (initiatiefnemer van Poz&Proud) en Gurmit Singh(onderzoeker en activist).

Het biedt een wetenschappelijke context voor het community initiatief van homomannen met hiv dat in 2006 begon, en beschrijft vervolgens hoe wij de digitale mogelijkheden van het Internet toepassen om onze real-time activiteiten te ondersteunen. Activiteiten die homomannen samenbrengen, empoweren en stigma en discriminatie te lijf te gaan.

Poz&Proud krijgt steeds meer internationale erkenning. Dat is een groot compliment voor al die mannen die zich voor onze zaak hebben ingezet.

Art van Falco. De zetel wordt niet ingenomen door de Paus, maar een Kardinaal. De rode habijt verraadt dat. Maar Radecker was natuurlijk wel een Kardinaal van Duitse komaf.. Thema is het kindermisbruik door geestelijken. Benedictus XVI  had hij zich in zijn paastoespraak, Urbi et Orbi,  opgeroepen het bloedvergieten in Syrië te stoppen. Hij riep ook op tot vrede, stabiliteit en vrijheid van godsdienst. De man is nu 85 jaar. Zijn boodschap over vrijheid van Godsdienst lijkt haaks te staan op de koers die de Kerk vaart: Christelijk fundamentalisme. Wordt hij mild op zijn oude dag?

eieren verven

   

De afgelopen week zijn mijn dochter Annelies en haar vriend Mitchell bij me ingetrokken. Hoewel ik erg op mijn rust gesteld ben geraakt, ben ik blij dat ze er zijn. Het lijkt er op dat we weer echt "in contact" zijn. Mitchell is bovendien een aanpakker. Heeft een nieuwe WC geinstalleerd boven, en een dubbele dimmer met nieuwe halogeenspotten in de huiskamer aangelegd. Hij heeft de natte ruimte opnieuw afgekit en al twee keer gekookt, wat hij heerlijk kan. Hij speelt ook nog in een band, en hier thuis op zijn akoestische gitaar. Ik geniet er maar even van. Het lijkt erop dat Annelies nu echt volwassen wordt. Op school heeft ze het moeilijk, maar ze is flink aan het blokken geslagen om dit jaar toch positief af te kunnen sluiten.Fijn dat het zo gaat.

lekker bezig

Het  manuscript voor mijn autobiografie is denk ik in een dag of veertien klaar. Ongelooflijk, in ruim drie maanden een ca. 300 pagina's dik boek schrijven, laten redigeren, gedeeltelijk herschrijven en dan ook no lobbyen om een uitgever te interesseren. De reacties van de paar mensen die ik het - deels, want het is nog niet af en de climax zit aan het eind - heb laten lezen zijn bemoedigend positief.

Deze foto is afkomstig van het blog van een goede kennis van me, heel wat meer uitgesproken activistisch en met gevoel voor kunst en cultuur dan ik: www. queerlog .nl/ en geeft zonder verdere nodige woorden weer dat wat ik voel over het instituut kerk en  het walgelijke misbruik van mensen met als dekmantel de zogenaamde liefde voor God. Bullshit. Als die al bestaat, dan is God alles wat voortkomt uit liefde, niet uit dwang. Juist omdat de Kerk, de zogenaamde brenger van God's boodschap van liefde, dit misbruikt, maakt dit alles zo walgelijk, ziek. Maar goed, de een is goed in vertellen in beelden, de ander in woord. Ik probeer te schetsen hoe misdadig opgelegde vervalsde domatiek is, en hoe je daar juist in deze tijd, waarin we van buiten opgelegde leefregels neigen minder te accepteren maar nog niet voldoende tolerantie bestaat om anders te denken, tussen de wal en het schip kunt raken.

Intussen zijn we ook van de koude winter af. Het voorjaar laat zich met temperaturen in maart van rond de twintig graden ongekend gelden dus daar geniet ik ook van. Net een weekendje weg achter de rug en weer eens geconfronteerd met mijn fysieke beperkingen. Wilde een bal terugspelen naar een stel voetballende jongens maar in plaats daarvan ging ik op de bal staan en viel met mijn voorhoofd op straat. Flinke schaafwond, even blackout, bezorgde omstanders die al ambulances wilden laten aanrukken. Maar het viel allemaal  erg mee. Gelukkig.

Zo eind april wil ik een beperkt aantal manuscripten laten lezen door mensen die geinteresseerd zijn, en hun feedback krijgen. Mocht je dat willen, laat het me even weten, okay?
hopindep@gmail.com

Schorer Stichting Failliet

Een duidelijk bewijs van korte termijn politiek. Subsidiekraan dicht, geen preventie meer. Ook al was Schorer volgens onze visie veel te veel gericht op preventie door condoom gebruik, vind ik toch dat nu men er ook niet in is geslaagd op te gaan in het Aidsfonds, een ernstig verlies is geleden in de stirijd tegen hiv, taboes en stimga.

Ik ben een aantal keren voor de bezielde mensen van de Schorer Stichting vrijwillier geweest, en ik denk dat het bestaan ervan een verschil heeft gemaakt.Geen  preventie is altijd slechter dan niet voldoende werkende preventie.

De bezuinigingen van rijk en gemeente veegden Schorer van de kaart. Ik voorzie een toenemend risicovol seksueel gedrag onder homomannen, waarop de Schorer zich specifiek richtte. Dat betekent honderden tot duizenden extra infecties van homomannen met het hiv virus. Wat vele malen meer gaat kosten, vanaf de middllange termijn van vijf jaar na nu,  dan de besparinen opleveren.

We kunnen niet anders dan ons met hand en tand verzetten tegen maatregelen die huidige politici nemen, want over vijf jaar is er iemand anders in de politiek die de rekening gepresenteerd krijgt: groei in besmettingen, nalatigheid in testen, verlies van kwaliteit van leven van duizenden mensen, psychische drama's en veel extra kosten aan medische en psychische behandelingen. Tel uit je winst. Godverdomme.

Quote Poz and Proud Blog:

Homo’s in en buiten Amsterdam verliezen een instituut.

Schorer is failliet. Het Nederlands instituut voor homoseksualiteit, gezondheid en welzijn vroeg vorige week woensdag faillissement aan, vandaag is het uitgesproken. De Raad van Toezicht heeft dat vandaag laten weten. De teruglopende subsidie heeft de stichting de das omgedaan.

Per 1 januari viel de subsidie van de gemeente Amsterdam voor buddyzorg weg. Daardoor is een gat van ruim 350.000 euro in de exploitatie voor dit jaar ontstaan. Daarnaast schroeft het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu met ingang van volgend jaar de subsidie voor preventie terug met ruim 650.000 euro.
Schorer heeft nog geprobeerd om samen te gaan met SOA Aids Nederland, maar dat is niet gelukt. Ook het onderbrengen van programma’s bij collega-instituten heeft niet tot resultaat geleid. Bij Schorer werken ongeveer 35 mensen. Er is geen geld voor een sociaal plan.

He has a point here. A lesson in homosexal joy. Boy, am I glad to live in a liberate country, Holland

Van het Poz and proud blog:

mrt 12

Maandag Mandag

Door pozandproud

Geen reacties

seksualiteit

Davey Wavey vindt dat iedere top ooit een keer de geneugten van het geneukt worden moet ondervinden. 

...

mrt 11

Emo’s slachtoffer moslimintolerantie

Door pozandproud

Geen reacties

Algemeen, homorechten, human interest, politiek

Tientallen jongeren zijn in de afgelopen weken in Bagdad vermoord vanwge hun uiterlijk en (vermoedelijke) homoseksuele aard.

Jongens met lang haar, kettingen en tatoeages: het is een manier waarop de jonge generatie zich openlijk distantieert van de heersende moslimdominantie in Irak. Maar dat roept bij anderen juist agressie op.

Er werd met geweld op het vreedzame protest van de jongens gereageerd, vooral in de streng islamitische wijk van Bagdad, Sadr City. Emo’s, meestal jongens, zijn met bakstenen op hun hoofd op straat dood geslagen omdat hun rituelen “duivels” zouden zijn. ‘Emo’ staat voor emotioneel.

Betrouwbare cijfers over het aantal slachtoffers zijn er nog niet, maar het aantal ligt tussen de 30 en 90. Bijna allemaal in Bagdad en enkelen in door de sjiieten gedomineerde steden als Najaf, Kut, Naseriya en Babylon.

Het verschrikkelijke fenomeen laat zien hoe de Irakese samenleving geterroriseerd wordt door dominante moslimgroeperingen. Klachten over de zichtbare emo’s in het straatbeeld van Bagdad leidde er op 13 februari toe dat het ministerie van Binnenlandse Zaken een verklaring uitgaf over het excentrieke gedrag van de jeugd. Het fenomeen moest “zo snel mogelijk” gestopt worden, aldus de verklaring.

Dat bleek een vrijbrief voor geweld te zijn. De politie haalde winkels leeg en onderwijzers werden opgeroepen om de ‘emo’ kinderen op “het juiste pad” te brengen. Dat was niet aan dovemansoren gericht. De radicalere sjiiet Moqtada al Sadr, leider van de grote Sadr partij, eiste een wettelijk verbod van deze “idiote maniakken” die het straatbeeld verstoren.

De betreffende kinderen zijn daardoor hun leven niet zeker. Zij lopen op straat groot risico om geslagen en verminkt te worden. De groep Mujahedeen heeft een lijst met namen van jongeren gepubliceerd die 4 dagen de tijd krijgen om te stoppen met hun gedrag.

Het Arabische taalgebruik verraadt ook homohaat onder deze groeperingen. Ze spreken de jeugd aan als “Jerawy”, wat zoiets als puppies betekent, een slangwoord in Bagdad voor homoseksuele jongeren.

Of de ‘emo’ jongens daadwerkelijk homo zijn, heeft niemand ze gevraagd. Feit is dat zij door de dominanter wordende islamitische cultuur hun lange haar laten afknippen, minder openbaar feesten, zich niet langer uitbundig kleden, bijtijds naar huis gaan en geen strakke kleding of sieraden meer dragen. Oftewel teruggaan in de kast.

Vandaag is in het nieuws dat Koninginnedag zonder aanpassingen in het programma gewoon door zal gaan. Hoe moeilijk dat voor de Oranjes met zijn: het is wat mij betreft de enige juiste beslissing. Want allemaal krijgen we ons deel van rouw over verlies van geliefden en beperkingen door ziekten en allemaal moeten we ons realiseren dat vroeger of later dit soort dingen gebeurt. Het hoort bij het leven. En het is niet alleen fijn, maar ook nódig om dat leven te blijven genieten, al ziet het er soms hopeloos uit. Eens zal de zon weer doorbreken, maar zelfs als je dat niet meer mee zult maken omdat je laatste dag gekomen is, is het goed als je die laatste dag nog hebt kunnen genieten. We moeten het leven  nemen zoals het komt. Voor en tegenspoed omarmen. Voorspoed omdat die vreugde en energie brengt, tegenslag omdat we daar veel van kunnen leren.

Ons Koningshuis maakt met het nieuws van vandaag een belangrijk statement. Wij kunnen ons verliezen in  verdriet, maar daar zouden we helemaal niets mee opschieten. We bidden om een wonder, dat we onze vader, echtgenoot, broer, zwager, zoon en oom terugkrijgen. Maar hij zal hoe dan ook altijd bij ons zijn, in onze harten zitten, ons inspireren, niets ter wereld kan dat van ons afnemen.

Zo denk ik ook aan Jaco, mijn jongste zoon. Hij is maar kort bij ons geweest, maar voor eeuwig in mijn hart gegrifd. Zijn positieve levenshouding, zijn humor tot de laatste ademtocht, zijn nog zuivere relatie met zijn vriendin, zijn sportiviteit, zijn inspiratie, zijn innerlijke balans, zijn zelfvertrouwen en de manier waarop hij anderen kon motiveren voorbij te gaan aan wat ze voor mogelijk hadden gehouden, waarmee hij bijvoorbeeld een groot verschil maakte in de mindsetting van de verstandelijk gehandicapten die hij training gaf, een team dat twee keer de afgelopen drie   jaar landskampioen is geworden.. Ik rouw niet meer omdat ik hem niet meer heb. Ik ben dankbaar tot op het bot dat hij in mijn leven is geweest, voor hoe hij mij heeft geïnspireerd niet te kijken naar mijn beperkingen, maar naar mijn mogelijkheden. Het kettinkje dat ik van hem kreeg hangt niet meer om mijn  nek. Ik ben hem niet. Het hangt aan de muur bij zijn foto, waarop hij een rustgevende glimlach op zijn gezicht heeft staan, totaal ontspannen, tevreden, enkele weken gemaakt voor zijn dood. Dat ik het kettinkje heb afgedaan is omdat ik niet meer rouw, dat het nu bij die foto hangt herinnert me elke dag aan het belang, altijd positief te blijven en te geloven in nieuwe perspectieven in de toekomst. Elke dag die ons gegeven wordt, hoe miserabel ook, is het waard geleefd te worden, ja,ook bij tegenslag gevierd te worden.

3 dagen date

Zomaar toevallig miste ik de laatste trein in Rotterdam  naar Hoek van Holland en bezocht ik sauna Spartacus. Er was niet veel publiek maar aan de bar draaide zuid amerikaanse Salsa muziek en een mooie man stond al dansend te sjansen en uit te dagen. Ik nam de uitdaging aan en we begonnen te dansen, flirten en we hadden  er allebei lol in. Voor we het wisten  werden we die volgende morgen om zes uur naar huis gestuurd en ik had nog geen genoeg van hem, nodigde hem uit bij mij thuis en drie dagen zijn we alleen af en toe even uit bed geklommen om te eten. Verder  sliepen we, voelden elkaar's warmte, roken elkaar, proefden elkaar en deden nog veel  meer dingen  met elkaar.God wat heb ik dat lang gemist. Ik hoop hem gauw weer te zien. Na zo'n lange tijd een gevoel bij iemand hebben waarmee ook de seks nog eens zeer bevredigend is...wordt hopelijk  vervolgd.

India en homo's

Ik word van dit soort berichten wel eens heel moe. Wat zou er immoreel aan zien? Liefde is liefde. Haat in intolerantie, dát is immoreel. Tegennatuurlijk? terwijl ongeveer 1 op de 7 mensen homoseksueel geaard is, terwijl ook in het dierenrijk homoseksualiteit een vaak gezien fenomeen is? en dan vooral: hiv verspreidend?
Dat terwijl in grote delen van de wereld verspreiding van hiv voor het leeuwendeel plaats vindt door hetero seksueel contact, en dat het bij ons vooral wordt verspreid onder vaak jongere mensen, man of vrouw, die kiezen voor onbeschermde seks en zijn hiv status nooit laat testen? Dat de jongeren die positief zijn maar zich er niet van bewust juist bijzonder infectueus zijn? Dit soort achterlijke onzin, zeker als die door de overheid wordt geuit, verdient een felle reaktie en veroordeling door de moderne mens in het algemeen en overheden in het bijzonder. Lang stand zal het m.i. niet meer kunnen houden. Kijk maar naar wat er voor een gejojo is geweest in California m.b.t. het homohuwelijk

do 23 feb 2012, 09:12

Ministerie India: homoseksualiteit immoreel

NEW DELI -  De Indiase overheid heeft verklaard dat homoseksualiteit „immoreel, tegennatuurlijk en hiv-verspreidend” is. Een hoge functionaris van het ministerie van Binnenlandse Zaken zei dat donderdag tegen het Indiase Hooggerechtshof.

gay in India Foto: AFP

l

Het ministerie wil dat de hoogste rechter een eerdere uitspraak terugdraait. Daarin werd homoseks tussen volwassenen voor het eerst gelegaliseerd. In 2009 bepaalde de rechter in New Delhi dat de 150 jaar oude wet uit het koloniale tijdperk, die homoseks verbiedt, in strijd is met het recht op gelijkheid. De uitspraak was een grote overwinning voor homorechtenactivisten.
Het ministerie liet donderdag weten dat het voor een verbod op homoseks is, om kindermisbruik tegen te kunnen gaan. Ook zou de meerderheid van de bevolking tegen homoseksualiteit zijn. „Wetten kunnen niet los worden gezien van de samenleving en de moraal van de tijd”, aldus de vertegenwoordiger

cohen geeft de pijp aan Maarten

de PvdA is niet de partij van mijn kleur, maar het blijft wel erg jammer dat een man van zijn kaliber niet op zijn waarde wordt geschat. Een intens integere persoonlijkheid, waarbij het juist zijn integriteit is die hem in gewetensnood brengt, terwijl de partij zelf het allemaal maar heeft laten gaan en hij in zijn besturen voordurend de poten onder zijn stoel vandaan gezaagd heeft gekregen. Cohen kan met opgeheven hoofd vertrekken. Maar voor mij is de vraag: heeft de slappe PvdA op deze manier nog wel bestaansrecht?

Prins Friso ging, terwijl er groot lawinegevaar was, off-piste skieën in Lech, waar de koninklijke familie al sinds de jaren 50 elk jaar op skivakantie gaat. Friso is een zeer intellectuele man, getrouwd met een in de wereld denk-tank circuits, Mabel Wisse Smith, die ik op een Anti Aids fondsenwervingsdiner in de Heineken Music hall de hand heb gegeven en gesproken over hulp aan Oost Europese hulp voor kinderen met Aids. Hij is net als zijn broer Kroonprins Willem Alexander een sportfanaat en zeer ervaren skieër. Ondanks de zeer snelle hulpverlening op de  Piste ligt de prins nu, naar verluid op de internationale pers hersendood in het ziekenhuis in Innsbruck. Zijn moeder Koningin Beatrix en zijn vrouw Mabel zijn bij hem. Het is onduidelijk hoe hij hier uit gaat komen, als hij hier levend uit gaat komen. Prins Constantijn en Wim Alex, Maxima en de kinderen zijn direct vanavond met de koninklijke Boeing naar St. Gallen vertrokken, vanwaar ze nu moeizaam proberen Innsbruck te bereiken. Ik wens de familie in deze tijden heel veel sterkte. Friso heeft duidelijk een risico genomen, maar een risico dat voor een ware sporter in hart en nieren een aanvaardbaar risico was.

http://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=bwt4hGLOydA

In de amerikaanse versie van de voice doet een kandidaat mee die openlijk toegeeft homoseksueel en hiv positief te zijn. Daar is moed voor nodig. Mooi om te zien. Het is toch de manier om hiv en homoseksualiteit de destigmatiseren.

Zoveelste Off-Day

Zonder duidelijke oorzaak anderhalve nacht achter de rug, en vingertje voor vingetje tikken. De klachten lijken op de neurologische problemen die ik eerder had. Hopelijk is het morgen beter, vandaag wordt het hem niet meer.

De voorbereidingen van mijn autobiografie zijn in volle gang. 1 van de 6 delen is ter correctie aangeboden, is nog een aardig prijzige hobby voorlopig. Ben op zoek naar uitgevers die gespecialiseerd zijn in populaire psychologie en levensvisie, en liefst dan nog in relaties.

Verder voel ik langzaam met het lengen der dagen, ondanks de temperatuur, mijn energie heel geleidelijk verbeteren. Maar dat moet natuurlijk ook, met het vooruitzicht van een nieuwe HCV kuur krijg ik het komend anderhalf jaar nog heel wat voor mijn kiezen.

Mits ik een uitgever kan vinden wordt het toch nog wel tweede helft van dit jaar dat het boek naar verwachting uit gaat komen. Het schrijven is lastig, en het terugdenken behoorlijk confronterend. Zo heb ik in de periode van  verwarring over mijn seksuele geaardheid en mijn klaarblijkelijke onvermogen om dat uit mijn systeem te krijgen  best wel destructief bezig geweest. Het is moeilijk daarover te schrijven, maar om een geloofwaardig en waarheidgetrouw product af te leveren, waarin anderen zich zullen herkennen, moet ik ook dat opnemen in het werk.

nieuw hcv kuur

Het ziet er nu naar uit dat twee nieuwe additionele geneesmiddelen in februari/maart ter beschikking komt. Boceprevir en Telaprevir. Voor een deel van de kuur toe te voegen aan Peginterferon Alfa- dat eens per week geinjecteerd moet worden, en het slikken van Ribavirine. Ik heb de kuur zonder de nieuwe alternatieven al eens gedaan, in dezelfde periode als die van Jaco's kanker voor zijn overlijden.De kuur - ook de vernieuwde die nu ter beschikking gaat komen, duurt 48 weken en is loodzwaar. Vorige keer had ik gemiddeld drie dagen elke week koorts, kreeg een anemie en mijn trombosytengetal - de bloedstolling- zakte door de vloer. Hopelijk gaat het deze keer met meer succes gepaard. Vorige keer kreeg ik na 44 van de 48 weken weer een viral load en werd de hepatitis C weer aktief. Daarom moet het nu nog eens.

Mensen die nog zonder schade aan de lever zijn maar wèl een hcv infectie hebben kunnen beter nog even wachten zich te laten behandelen. In 3 tot 4 jaar komt er een cocktail op de markt, waarvan de vooruitzichen veelbelovend zijn. Injecteren is niet ndig, alleen een paar pillen per dag. Alleen ik kan er niet op wachten, want ik heb een levercirrose overgehouden, die weer tot leverkanker zou kunnen leiden als ik te lang wacht.

19 mei eerst weer een MRI in het Daniel den Hoed, daarna kan ik waarschijnljjk meteen beginnen.Het wordt dus wéér een zwaar jaar. Het twaalfde op rij. Maar het maakt niet uit.Als het maar helpt.Ik ben nu veel minder gespannen dan toen. Zoveel is zeker.

de tijden veranderen

relaties voor het leven, ze komen veel minder vaak voor. Over vijftig jaar heeft Nederland meer dan 1.000.000 nieuwe huishoudens, die vaak maar uit één persoon bestaan. Emiel Roemer heeft de SP groter dan ooit gemaakt: 32 zetels zouden ze nu krijgen. Dat is meer dan VVD en PvdA. De PVV zakt terecht weg met Geert Wilders. Emiel geeft blijk van goed leiding geven aan de partij, hij kiest betrouwbare partners en geeft ze eigen verantwoordelijkheid. Geert Wilders gaat keer op keer nat door stomme uitlatingen die beginnen knap irritant te worden, en door partners te kiezen die maar wat vaak verborgen extreem rechtse agenda's hebben. Nederland wil de manier van bezuinigen die de regeringscoalitie voorstaat niet meer. Een nieuw blok op links met Groen Links, PvdA en SP kan een vuist maken tegen Rutte, waarvoor ik overigens best respect heb gekregen. De nieuwe profilering van het CDA als midden radicaal is volgens mij een contradictio internimus. Zij ze nou midden, of zijn ze nou ergens radicaal in? Een slogan die naar mijn idee niet gaat werken. Hier een filmpje dat ik aantrof op de blog van Leo Schenk

http://www.youtube.com/watch?v=Lg8fLCyF-ps&feature=player_detailpage

Schrijven aan boek begonnen

Afgelopen week ben ik daadwerkelijk begonnen te schrijven, en dat valt nog helemaal niet  mee. Bij het terugdenken aan de laatste jaren en wat daarin allemaal is gebeurd houdt me in de nachten wakker, net als mijn hormonen. Vrijdag had ik een echte off-day. Even raakte ik weer mijn concentratie kwijt en had weer last van trillende handen. Mijn veter draaide al fietsend naar de supermarkt om de trapper en ik kon niet meer voor of achteruit, of afstappen. Een aantal wegwerkers hielp me uit de brand. Of ik soms medicijnen gebruikte, vroeg een van hen zich af. En ja, die gebruik ik. De lactulosesiroop had ik weer twee dagen achterwege gelaten, de creme tegen AINIII bijt zo erg in mijn endeldarm, dat ik een heel pijnlijk branderig van binnen en schraal van buiten gevoel kreeg. Die dag heb ik verder gebruikt om nu even de creme stop te zetten en eerst mijn afvalstoffen met behulp van de lactulose zien kwijt te raken. De vermoeidheid en slapeloosheid helpt ook niet echt mee, maar ik ben er weer, alles funktioneert weer en vannacht heb ik eindelijk weer eens een goede nachtrust gehad. Houwen zo dus, en straks weer verder met schrijven.

Gejat van blog van Leo S. ....

Links Nederland Verenigd. Vandaag werd het initiatief genomen voor het samenstellen van een links antwoord op de rechtse coalitie. Meer mensen aan het werk, waarvoor de hoogste inkomens wat moeten inleveren. Ik kan er niets aan doen, maar ik vind het een sterke politieke zet.

Soms voel ik me zo een zeur. Vanavond op Nederland 2bij de KRO sprak een vrouw. Zij woont in Amsterdam. Een Rhuandese prinses wiens ouders tijdens de Genocide zijn vermoord. Zij wist te ontkomen, maar elke dag wordt ze gevolgd door het lijden van haar volk en het gemis van haar moeder, die zo bijzonder voor haar was. Intussen beelden van een savanne landschap vol met tenten van een volk on-the-move. Je zal maar zo moeten leven.

Nieuws van vandaag:

Peiling: SP stijgt met 4 zetels


12.1.2012 - 17:34

DEN HAAG (ANP) - De SP behaalt 22 zetels in de politieke barometer van bureau Synovate. Dat zijn er 4 meer dan in de vorige peiling halverwege december. Daarmee evenaart de partij van fractieleider Emile Roemer in de peiling het zetelaantal van de PvdA. De SP heeft 15 zetels in de Tweede Kamer.

Regeringspartij VVD wint 2 zetels en komt in de donderdag gepubliceerde peiling uit op 35 zetels. Momenteel bezetten de liberalen 31 stoelen in het parlement. Het CDA blijft in de peiling staan op 15 zetels, tegen 21 zetels nu in de Tweede Kamer.

De PVV van Geert Wilders verliest in de Synovate-peiling 3 zetels en komt uit op 24. Dat zijn er net zoveel als de partij er nu heeft in de Tweede Kamer.

Het is dus duidelijk, hoewel de VVD ook  twee zetels wint, dat veel Nederlanders vinden dat we ook in barre tijden een sociaal gezicht willen behouden, want daar staat Emile Roemer voor. En dat vind ik winst, net als het feit dat PVV met Geert niet meer wint. Sterker nog, Beatrix gaf hem indirect een veeg uit de pan omdat hij commentaar had op het feit dat ze in een Staatsbezoek aan de VAE een hoofddoek droeg, hetgeen alle vrouwen daar nu eenmaal doen en zij daarmee respect toont. Een opvallende daad van Beatrix, en Maxima die haar bijviel: vrouwen hebben juist veel keuzemogelijkheden en vrijheid in deze landen.om initiatieven te ontplooien. Het was namelijk een politiek getinte opmerking, waar zij zich normaliter niet aan waagt omdat ze formeel die ruimte niet heeft.

Vandaag ook de indeling van mijn boek bepaald, en klaar om vanaf morgen aan het eigenlijke schrijven te beginnen. In principe bepaald natuurlijk, want ik ben benieuwd wat ik tijdens het schrijven voor ontwikkelingen en keuzes ik ga komen.

De telegraaf:
‘Geen probleem met hoofddoek Beatrix’ AMSTERDAM - Een grote meerderheid van de Nederlanders heeft er geen enkel probleem mee dat koningin Beatrix een hoofddoek droeg tijdens een moskeebezoek in Oman. Dat blijkt uit een peiling van Maurice de Hond onder ruim duizend ondervraagden.


Koningin Beatrix in de Verenigde Arabische Emiraten Foto: EPA

Beatrix droeg een sjaal over haar hoed, als teken van respect voor de lokale gebruiken. Van de respondenten in de peiling vindt 79 procent het goed zoals de koningin heeft gehandeld. Slechts 20 procent is van mening dat de vorstin beter geen sjaal had kunnen omdoen. Een kleine meerderheid van 53 procent vindt zelfs dat Beatrix ook bij een moskeebezoek in eigen land een hoofddoek zou moeten dragen.

PVV-stemmers zijn een stuk meer verdeeld. Van hen is slechts 47 procent het met Beatrix eens, terwijl een meerderheid van 53 procent vindt dat de koningen beter anders had kunnen handelen. De PVV keurde de hoofddoek af, omdat de partij die ziet als een symbool van onderdrukking van de vrouw. De meeste ondervraagden (58 procent) in de peiling van De Hond zijn het daar niet mee eens. Onder PVV-stemmers ligt dat radicaal anders: van hen ziet 77 procent een hoofddoek juist wel als symbool van vrouwenonderdrukking.

Gevraagd naar de verontwaardiging bij de PVV, reageerde Beatrix aan het einde van haar staatsbezoek met een diepe zucht. “Waar moet ik me tegenwoordig nog door laten verrassen”, vroeg ze retorisch. Ze noemde de kritiek onzin en zei: “Je hebt je te houden aan de regels van een plaats die je bezoekt en dat heb ik graag gedaan.”

en ook:
'Politieke uitspraak staatshoofd zeldzaam' NIJMEGEN - Het is hoogst zeldzaam dat een staatshoofd uitspraken doet die politiek gevoelig kunnen liggen. Dat stelt staatsrechtgeleerde Roel Schutgens van de Radboud Universiteit in Nijmegen in een reactie op de uitlatingen van koningin Beatrix over de hoofddoekjescommotie.


„Dit lijkt erop te wijzen dat Beatrix toch erg getergd is door alle verwijten van de PVV”, stelt hij. Normaal biedt alleen de kersttoespraak een staatshoofd enige ruimte om een bepaalde boodschap naar buiten te brengen. „Staatsrechtelijk gezien is het dilemma in dit soort gevallen dat een staatshoofd als hij of zij blundert niet kan worden afgezet. Dan moet de premier gelijk de verantwoordelijkheid nemen”, legt Schutgens uit. In de jaren '50 van de 19e eeuw moest het kabinet-Thorbecke bijvoorbeeld aftreden toen koning Willem III zich onhandig uitliet over de bisschoppelijke hiërarchie.

Een probleem voor Beatrix is ook dat dingen die ze eigenlijk altijd al geroepen heeft met de komst van de PVV opeens controversieel worden genoemd. „Uitlatingen over tolerant zijn met allerlei bevolkingsgroepen of het beschermen van het milieu zijn dingen die al 30 jaar op haar agenda staan”, stelt Schutgens. „Niemand nam daar ooit aanstoot aan. Maar nu wordt ze daar opeens over aangepakt door Wilders.”

'Politieke uitspraak staatshoofd zeldzaam' NIJMEGEN - Het is hoogst zeldzaam dat een staatshoofd uitspraken doet die politiek gevoelig kunnen liggen. Dat stelt staatsrechtgeleerde Roel Schutgens van de Radboud Universiteit in Nijmegen in een reactie op de uitlatingen van koningin Beatrix over de hoofddoekjescommotie.






Foto: PPE

„Dit lijkt erop te wijzen dat Beatrix toch erg getergd is door alle verwijten van de PVV”, stelt hij. Normaal biedt alleen de kersttoespraak een staatshoofd enige ruimte om een bepaalde boodschap naar buiten te brengen. „Staatsrechtelijk gezien is het dilemma in dit soort gevallen dat een staatshoofd als hij of zij blundert niet kan worden afgezet. Dan moet de premier gelijk de verantwoordelijkheid nemen”, legt Schutgens uit. In de jaren '50 van de 19e eeuw moest het kabinet-Thorbecke bijvoorbeeld aftreden toen koning Willem III zich onhandig uitliet over de bisschoppelijke hiërarchie.



Een probleem voor Beatrix is ook dat dingen die ze eigenlijk altijd al geroepen heeft met de komst van de PVV opeens controversieel worden genoemd. „Uitlatingen over tolerant zijn met allerlei bevolkingsgroepen of het beschermen van het milieu zijn dingen die al 30 jaar op haar agenda staan”, stelt Schutgens. „Niemand nam daar ooit aanstoot aan. Maar nu wordt ze daar opeens over aangepakt door Wilders.”

Respect! De pot op met komediant Wilders en zijn kopvoddentax!










Een grote meerderheid van 77 procent van de ondervraagden vindt die reactie van de koningin goed.

Hmm. Mijn laatste bericht was wel weer èrg down. En waarom eigenlijk gaat het helemaal zo rot nog niet.
Vandaag naar de Horecava geweest. Mijn opvolger bij Cambro, het amerikaanse bedrijf waar ik voor werkte, is ook vertrokken. Later dit jaar of volgend jaar ga ik vanuit huis telemarketing doen voor de buffetlijn van de Hapertse fabrikant waar ik in 2008 tegenaan liep. Dus op termijn kan ik in elk geval weer wat bijsnabbelen.

Ik volg de vakantie advertenties nauwlettend. Zou eigenlijk niets liever doen dan met mijn vriend Johan naar Playa del Ingles gaan dit voor- of najaar. Niet dat ik me zou willen verliezen in een relatie, maar gewoon omdat wij alles tegen elkaar kunnen zeggen en alles van elkaar begrijpen.

Voorlopig vandaag bijna klaar met de voorbereidingen van mijn boek. Deze week uit nog, en dan kan het eigenlijke schrijven beginnen.

Ben benieuwd!

Bezig geweest met mijn boek vandaag. Aantekeningen aan het maken over de  thema's die aan bod komen. De shock momenten in mijn leven  in kaart brengen. En nu ben ik gekomen tot de periode in 2008 rond de dood van mijn zoon Jaco. God wat is dit confronterend. Ik lees over de vele bestralingen, zijn  pijn, dwars door de morfine heen, hoe zijn benen als luciferhoutjes zijn, hoe hij letterlijk door zijn benen zakt. Hoe hij er alles aan doet zin  in het leven te blijven houden, autorrijlessen neemt zonder uitzicht op rijbewijs halen, hoe hij gitaarles krijgt van zijn vrienden, hoe hij naar Linkin Park  ging, vocht tegen de wil van de arts een morfinepompe aan te sluiten, knallende hoofdpijnen heeft, grappen maakte tot in de laatste seconde van zijn leven.

En na ruim drie jaar  laat het me niet los: waarom? waarom hij? waarom  zo?
Ik huil meer dan ik schrijf. Dit doet zo een pijn! Drie jaar na dato. Zal het ooit minder worden? De pijn.
Blijft dit me mijn hele leven achtervolgen? Ik  hoop dat het schrijven helpt. Het is een manier voor me om te proberen te verwerken wat er is gebeurd, zodat ik verder kan. Ik hoop het echt. Want anders trek ik het niet. Mijn andere twee kinderen zie ik nauwelijks. Het gaat nu goed. Maar nodig hebben ze me niet.

Ik kan niet meer werken. Het enige dat ik  kan, en moet, is overal op bezuinigen. Ik  moet dat idee snel uit mijn systeem krijgen, want dat kan en mag mijn toekomst niet zijn. Maar mijn optimisme, dat er een betere tijd  zou komen, het optimisme dat er altijd  was. Het is zoek. Ik heb het gevoel tegen de bierkaai te vechten. Voor wat? Zeg het me maar, ik weet het niet meer.

Twee heerlijke kerstdagen achter de rug. Een bij mijn moeder  en haar hele familie, en een bij mijn zus en de broer en schoonzus van mijn zwager, met veel  plezier, lekker eten, en ook de plezierige nagedachtenis weer even van Jaco en  mijn Vader. Een kerst, zoals kerst hoort te zijn. En eigenlijk elke dag van het jaar.

Op naar oud en nieuw, en meer dan ooit - nu mijn gezondheid beter lijkt dan de tijd die ik me kan heugen - naar een stabiel, rusitg en vredig 2012. Whatever de voorspellingen ook mogen zeggen.

De toekomst hebben we niet in de hand, maar we kunnen er wel vertrouwen in hebben. En dat vertrouwen is er.

Een voorspoedig, gezond, vredig, tolerant sn solidair 2012 wens ik iedereen van harte toe.

Havel, een van de grondleggers van de nieuwe democratie die in het oostblok het communisme volgden.
Daarna de leider van Tjecho-Slowakije. Al in de periode van zijn  fluwelen revolutie vond ik het een groot man met visionair leiderschap.

Later, tijdens mijn reizen naar Tjechië en Slowakije, waarin mijn zakenpartners en soms hun familie me ontvingen en vertelden over de bevrijding van de onderdrukking, en dan de betoverende pracht van wat volgens mij de mooiste stad van  Europa is - Praag - bekijkend vanuit de boven de moldau gelegen Burcht, wat tevens de residentie van Havel werd, en de verder naar het Zuid Oosten gelegen Parels van Bohemen, Ceske Budejovice en Ceske Krumlov, die ik zag opbloeien van een verloederde naar een kleurrijke pracht, mijn vele reizen door het Erts, Reuzen- en Adelaarsgebergte, Bratislava en het grensgebied  van Slowakije met Hongarije: het is waar- het was niet alleen maar rozengeur en maneschijn, maar overwegend fantastisch wat Havel heeft bereikt in eigen land en heeft helpen openbreken, in alle onder het Sovjet juk vallende  staten.

Havel werd vandaag in het bijzijn van familie en vele wereldleiders begraven. We zijn een groot man kwijt in onze wereld. Een man, die als een van de eersten opstond  tegen het totalitaire sovjet systeem en miljoenen burgers vrijheid bracht.

Einde van weer een moeilijk jaar

Tja, na het klooster zit mijn mind nog steeds in een rollercoaster. Een paar keer naar Amsterdam geweest voor een door 1000 mensen met hiv en hun naasten en behandelaars/zorgverleners georganiseerd door Volle Maan, dat wat mij betreft in de 10 jaar van haar bestaan definitief haar plek gevonden heeft. Show en Theater afgewisseld met interviews - nota bene in carré - onder de naam : it's a kind of magic met de link naar Freddy Mercury die aan aids overleed - gaven een helder beeld van hoe de zaken er nu voor staan.

Ook de kerstborrel bij de HVN was als vanouds gezellig.

Ondertoon in dit alles, net als bij HivReo (Rotterdam en omstreken) is de zorg die we met zijn allen voelen m.b.t.de bezuinigingen in de zorg en de psychische begeleiding.

Intussen gaan de voorbereidingen op mijn boek door. Nog een boek uitlezen (ik mis mezelf van Lisa Genova, dat gaat over een hooggeleerde vrouw die op haar 51e wordt geconfronteerd met Alzheimer en zichzelf langzaam verliest. De vernedering, de pijn haar kinderen niet meer te zullen zien opgroeien,die overigens ook 50% kans hebben op vroege Alzheimer. En dat ze ze dat moet vertellen. Haar man die zijn geduld verliest, haar angsten. Een boek dat qua vorm en inhoud ongeveer is wat ook mijn boek zou kunnen blijken te worden, hoewel ik het wèl luchtiger wil houden. Het zal moeilijk zijn de balans te vinden daarin.

En dan nog het boek "de schaamte voorbij" van Anja Meulenbelt dat qua hoofdstukken indeling en manipulatie van de tijd een goed boek is om te lezen volgens mijn coach. Daarna kan het eigenlijke schrijven van mijn boek beginnen.

Het loopt tegen kerst.  Ik ga voor het eerst in mijn leven geen boom kopen. Een echte boom vind ik zo triest, doodgemaakt en haar naalden verliezend treuren onder een regen van lampjes en glitter. Een kunstboom vind ik zo nep. Ik ga het anders doen.

Het weer is somber en  triest. De donkere dagen voor kerstmis. Een stuk van mijn schutting is omgewaaid en moet gerepareerd worden. Mijn  router of internetkaart in mijnlaptop is kapot. Daar moet ik van de week achteraan.

Mijn dochter doet het goed. Ze haalt voldoendes en maakt nieuwe vrienden. Ze probeert een begeleid wonen appartementje te krijgen in Rotterdam. Ze lijkt er allemaal weer wat meer plezier in te hebben.Was dat bij mij ook maar zo. Misschien komend jaar? Duim voor me.Het wordt echt eens tijd. Ik besef, dat ik er zelf ook wat aan en voor moet doen.

heb het leven lief - Liesbeth List

heb het lieven Lief ...

Een fantastische vrouw, met een bewogen leven en een passie die maar voor weinigen weggelegd is.
Zij zong dit lied op de begrafenis van Jos Brink. De tekst is een bron van inspiratie voor mij bij het
verwerkingsproces en mijn zoektocht naar een zinvolle levensinvulling.

Er is de laatste 10 jaar, en dan vooral de laatste vier, vijf jaar, ongelooflijk veel gebeurd in mijn leven, wat het niet altijd gemakkelijk maakt om vol goede moed door te gaan, mijn humor, mijn passies, mijn levensvreugde te behouden en te koesteren.

Gisteren had ik een gesprek met een Amsterdamse pastorale werkster, die ook boeken schrijft en ze gaat mij coachen bij het schrijven van mijn boek. En dan... morgen naar  het klooster in Maarssen, voor bezinning en het spreken met andere mensen die ook op zoek zijn naar verwerking, inspiratie, hoe om te gaan met hun sores.

Mijn boek zal gericht zijn op het vinden van je eigen waarheid, het leven naar je ware aard en identiteit, de bevrijding van opgelegde verwachtingen voortspruitend uit dogma's, cultuur en religie, dichtbij jezelf blijvend.
Hoe eerder je van het belang daarvan bewust bent, hoe ontspannender je in het leven zult staan, in balans, en hoe minder de keuzes die je maakt op gespannen voet zullen staan met wat je wilt zijn en bereiken. Maar ook als je er pas laat achter komt, is het goed en gaat het er vooral om hoe je ermee omgaat. Dan is wat je hebt verzuimd te doen of zijn een levensles, en het is nooit te laat om te leren en daardoor te groeien.

Alles wat voortkomt uit liefde, is goed. Het is, om goed in contact te zijn met je hogere ik, je ziel, een voorwaarde om van jezelf te houden zodat je die ook kunt geven en ontvangen. Het mooie van liefde is, dat hoe meer je geeft, hoe meer je ervoor terugkrijgt.

de eindspurt

mijn dochter, die nog altijd bij mijn ex woont, is de eerste schoolperiode alsnog goed doorgekomen. Dat moet best zwaar geweest zijn, maar de kop is eraf en ze heeft het hoofd boven water gehouden. Ook heeft ze weer een baantje, zodat ze zich nog wat lol in het leven kan permitteren zonder dat haar schuldenlast vanwege de studie te ver oploopt. Vandaag heeft ze op  school, als het goed is, ook een afspraak met maatschappelijk werk dat gaat bekijken of ze voor een begeleid zelfstandig wonen in aanmerking komt. Daar zou ik een groot voorstander van zijn, want het is de manier om weg te komen uit de puberaliteit en zich volwassen te gaan gedragen. Even afwachten maar.

Een crash veroorzaakte dat ik alle voorbereidingen voor mijn boek kwijt ben geraakt en weer helemaal opnieuw moest beginnen. Maar intussen ben ik al een heel eind op  dreef. Morgen een afspraak met iemand in Amsterdam die me gaat begeleiden bij het schrijven, en donderdag een paar dagen het klooster in. Ik ben er zo mee bezig dat ik de plots in mijn slaap beleef gedurende de nacht. Jammer alleen dat ik ze bij het ontwaken weer grotendeels kwijt ben. Ik blijf maar rondhangen rond dezelfde thema's bij het analyseren van mijn eigen waarheid. In hoeverre ben ik schuldig aan de ravage in het leven van mij en mijn gezin, in hoeverre moet ik de verantwoording daarvoor op mijn schouders nemen en wat nou als dat je belet om in de toekomst zinvol bezig te kunnen zijn en ik mijn leven niet meer genieten mag. Ik ben er nog dus ik ben nog niet klaar met leren, en groeien en evolueren kan alleen als je mág leren van je "fouten". Een paar weken terug, in het ziekenhuis, was ik elk vertrouwen in de toekomst kwijt. Nu het beter met me gaat, komt de overtuiging steeds meer terug dat mijn aanwezigheid verschil maakt, en er toe doet. Ik hoop dat ik die gedachte in de groep  in het klooster in Maarssen verder helder kan krijgen.

Intussen spelen mijn hormonen behoorlijk op. Maar goed. Gewoon bezig blijven, zonder stress, en die hormonen maar weer de ijskast in  proberen te krijgen. Want met de AINIII behandeling en de pijn en koortsigheid die deze met zich meebrengt, valt er voorlopig weinig te seksen.

En dan, vandaag is mijn vader een jaar geleden overleden. Het laatste jaar ben ik zo  uitgeput geweest, en ook zelf behoorlijk ziek geweest al voel ik me n wat beter. Door al die romslomp ben ik er nog altijd niet echt aan toegekomen om het verlies te verwerken.

6 november 2011

Ik schrijf hier weinig, maar dat is omdat ik nu echt aan mijn boek begonnen ben. En daar ben ik zowat dag en nacht mee bezig. Vrijdagavond naar de HCV/hiv coïnfectiegroep bij de HVN geweest. Bijzonder waardevolle en open gesprekken gevoerd. Zeer de moeite waard is zelfs voor mij nog steeds het uitwisselen van informatie en emoties.

Al mijn columns geprint en herlezen, 220 pagina uitreksel gemaakt van mijn 2 blogs, oude gedichten en dagboeken van mezelf doorgespit, nu een uitreksel van het uitreksel aan het maken waarna vorm, doelgroep, boodschap e.d. bepaald kunnen gaan worden. Daarbij word ik geholpen door Ellen Kok, schrijfster en ook betrokken geweest bij het boek Ik leef posithive met Inga Mielitz en Marleen Swennes.

Geloof me: dit is moeilijk, ook emotioneel. Het vormt een deel van het verwerkingsproces na verlies, rouw, omgaan met beperkingen en het helder krijgen van mijn levensopdracht, waartoe ik eind november ook weer deelneem aan de kloosterdagen in Maarssen.

Jaco drie jaar geleden overleden

Weer zo'n in trieste dag. Grijze lucht, ben bloemen gaan brengen bij Jaco's graf. En bij dat van mijn vader, die volgende maand een jaar terug overleed. Het blijft moeilijk. Ben veel met ze bezig, nu ik een boek in voorbereiding heb en me op mijn blog aan het inlezen ben. God wat waren het kanjers. Nu ik mijn blog teruglees uit de periode dat Jaco tegen zijn kanker vocht, ben ik verbijsterd hoe sterk en wijs hij was. Dat was ik toen al, maar nu nog meer dan toen. Misschien omdat de adrealine destijds door mijn lijf gierde, en ik er gewoon was. Ervoor wakend dat de emoties sterker zouden zijn dan ik, zodat ik er ten alle tijde voor hem kon zijn. En voor mijn andere kinderen. En achter werk aan kon. En de scheiding kon verwerken, en ... nou ja. Er gebeurde toen teveel, en dat is sindsdien ook zo gebleven. 3 x ziekenhuis, vader weken op intensive care, strijd met artsen, volledig arbeidsongeschikt bevonden worden, het huis in de verkoop gezet, een van mijn beste, intieme vrienden verloren aan een overdosis, nieuwe kuren tegen anale kanker en binnenkort weer een tegen Hepatitis C, een moeizame relatie met mijn dochter. Het gaat maar door. Van het grootste belang is dat ik mezelf ga respecteren, en me niet over alles wat gebeurd is sinds het aangaan van mijn relatie 35 jaar geleden schuldig blijf voelen. Want als ik dat al was, en daar kun je over redetwisten, dan heb ik zo langzamerhand wel genoeg geboet. Ik heb mijn eigen leven, en moet daar zinvolle en als het kan ook plezierige invulling aan leren geven. Maar daartoe moet ik dan wel eerst alles wat me is overkomen echt verwerkt kunnen hebben. En de nare gebeurtenissen hebben elkaar zo snel opgevolgd de laatste jaren, dat ik daarin een achterstand heb. Daarom is dat boek belangrijk. Ik wil publiceren, maar in eerste instantie is het een gereedschap om tot zelfaanvaarding te komen.

Ik beleef deze dagen met name Jaco's sterven en alles wat daaraan vooraf ging tot in de kleinste details. Ik kan zeggen dat ik zijn verlies behoorlijk heb verwerkt, maar als ik mijn emoties laat gaan ben ik gewoon hartstikke kwaad. Ik ben blij dat ik hem heb gehad, maar woest over de manier waarop hij bij ons vandaan gehaald is. Liefde gaat over de dood heen. Ik hou van je Jaco, zal ik ook altijd blijven doen. Hou ook een beetje van mij, okay? Het ga je goed, daarboven. Knuffel. Pa.

CDA - asielbeleid

Holland op zijn smalst. Hier een brief van Mauro, die meer dan de helft van zijn leven na een trauma in Nederland is opgegroeid en teruggestuurd wordt naar een land dat hij niet eens kent.

Ik leef met hem mee. Ik steek mijn middelvinger op naar Politiek Den Haag. Van de PVV zou je zo iets mogen verwachten. Het liefst zou ik Geert Wilders en de zijnen dan ook van de politieke landkaart geschrapt willen zien.

Maar van het CDA? Wat is hier cristelijk aan? Staat deze partij niet voor tolerantie, liefde. De boodschap van God? Of staat deze partij waar de Kerk in uit blinkt: gekonkel en gemanipuleer, dogmatiek en verouderde tradities en normen?
Minister Leers, mensen van het CDA: geef mij eens één goede reden waarom je nog op zo iets ongeloofwaardigs als het CDA zou stemmen? Ik kan er geen bedenken.

Sol niet met jonge mensen zoals Mauro, ontneem ze niet de toekomst om daarmee zogenaamd alsnog politiek wanbeleid in het verleden te verbloemen. Neem je verantwoording en zet deze jonge man niet in de kou.

De minister voor Immigratie en Asiel
De heer Drs. G.B.M. Leers
Postbus 20011
2500 EA Den Haag
Oostrum/Eindhoven 26 juni 2011
Geachte heer Leers,
Mijn naam is Mauro Manuel. Ik ben achttien jaar oud en ik woon al acht jaar in een pleeggezin (Hans, Anita en mijn kleine broertje Tjeerd) waar ik het heel erg naar mijn zin heb. Ik voel me bij hen thuis en ben heel erg bang dat ik ze binnenkort moet gaan missen.
U heeft de afgelopen dagen denk ik wel al over mijn zaak gehoord omdat zoveel mensen net als ik geschrokken zijn dat ik weg moet. Ik dacht dat het wel netjes was als ik dan ook even zelf aan u zou schrijven.
Ik ben op mijn negende op het vliegtuig gezet naar Nederland door mijn biologische ouders.
Ik wist niet wat er ging gebeuren. Ze hadden niet gezegd dat ik in mijn eentje naar een ander land zou gaan vliegen.
Ik heb er heel veel moeite mee gehad om dat te verwerken. Het heeft mij ook veel pijn gedaan dat mijn biologische ouders mij dat hebben aangedaan. Hier in Nederland ben ik heel bang geweest voor iedereen. Ik vertrouwde niemand en had veel verdriet over dat ik weggestuurd was door mijn ouders.
Op mijn tiende ben ik in een pleeggezin terechtgekomen waar ik nu inmiddels al acht jaar woon. Het was in het begin heel moeilijk voor mij om zomaar in een gezin te komen waar mensen waren die voor mij wilden gaan zorgen. Ik was heel bang en verdrietig dat het allemaal zo moest gaan. In die tijd heb ik heel veel moeten huilen. Ik liep alleen maar rond met de vraag waarom ik weggestuurd was door mijn ouders. Langzamerhand vertrouwde ik mijn pleegouders steeds meer en begon ik hen ook te zien als mijn ouders.
Al die jaren heb ik mij als persoon heel erg kunnen ontwikkelen en ik heb mij heel erg aangepast aan de Nederlandse cultuur. Ik voel mij het meest een Nederlander en een beetje Limburger (mijn Limburgse accent zal ik nooit kwijtraken) en natuurlijk ook een halve Angolees. Dat is best ingewikkeld maar ik ben hiermee opgegroeid de afgelopen jaren.
Ik kan het mij ook niet voorstellen dat ik terug zou gaan naar Angola, een land dat voor mij heel vreemd is. Ik heb altijd gevreesd voor de dag dat ik definitief terug zou moeten. Die dag is de afgelopen week gekomen. Ik kreeg op maandag 20 juni 2011 van mijn pleegouders te horen dat er geen toekomst meer is voor mij in Nederland. Ik had die dag examen en kreeg het te horen toen ik van school kwam. De tijd stond even stil. Ik kon het niet geloven dat de beslissing van de Raad van State negatief was voor mij. Mijn hart begon steeds harder te
kloppen. Ik was altijd al zo bang voor deze dag. Ik heb de hele avond alleen maar gehuild en kon het niet geloven dat ik weg zou moeten gaan. De volgende dag had ik nog een praktijkexamen. Maar ik was er totaal niet bij met mijn hoofd. Ik heb het later in de week nog een keer mogen doen.
Ik heb de afgelopen donderdag moeten tekenen voor vrijwillige terugkeer naar Angola.
Het is heel verschrikkelijk om op papier te tekenen dat je binnen dertig dagen het land moet verlaten. Ik heb getekend dat ik vrijwillig terugkeer maar ik zou nooit vrijwillig willen gaan. Ik heb geen keus gehad. Ik ben bang dat ik opgepakt word als ik mij niet vrijwillig terug zou laten keren.
Ik moet iedereen gaan verlaten die ik heb leren kennen: mijn vrienden, pleeggezin waar ik al acht jaar woon en de rest van de familie. Al die jaren dat ik een band heb opgebouwd met mijn pleegouders zijn dan weg. Mijn pleegouders zijn voor mij meer mijn ouders dan mijn biologische ouders. Ik heb in al die jaren een opvoeding gekregen die mijn biologische ouders mij nooit gegeven hebben. Ik heb hen nooit meer gezien en ik heb totaal geen band met mijn ouders in Angola.
Ik heb sinds drie jaar er ook een kleine broertje bij gekregen. Hij is echt een hele leuke en lieve jongen. Ook met hem heb ik een band opgebouwd die ik niet kwijt wil. Ik ben er ook heel bang voor dat hij niet meer weet wie ik ben als ik teruggestuurd wordt naar Angola. Hij is pas drie jaar en weet dan over een paar jaar niet meer wie ik ben.
Ik ben helemaal verwesterd en ik ben niet meer in staat om naar een land te gaan als Angola. Ik heb hier kans op een goede toekomst en kan Nederland ook helpen door te gaan werken nu ik bijna een diploma heb. In Angola kan dat niet. Ik spreek de taal bijna niet meer en dat is iets waar ik veel tijd voor nodig zal hebben, om het weer te leren. De cultuur is heel anders dan die van hier en de mensen zullen daar zien dat ik anders ben dan de gemiddelde Angolees. Als ik daar ben zal ik helemaal opnieuw moeten gaan beginnen met mijn leven. Alleen al van het denken eraan krijg ik rillingen over mijn lichaam. Ik ben bang dat ik het niet zal redden daar.
Ik zou u, meneer Leers, willen vragen of u toch nog een keer goed zou willen nadenken over mijn zaak. Ik weet dat er niet zo veel kinderen zo’n verhaal hebben als ik. Ik vraag u of ik toch mag blijven, of u een uitzondering wil maken op de regels.
Hoogachtend,
Mauro Manuel

Woensdag een week geleden lag ik weer in het ziekenhuis, het ging echt beroerd. Vrijdag was het zoveel beter, dat ik weer naar huis kon. Morgen polikliniek MDL. Mijn lever doet het niet goed, giftige afvalstoffen hopen zich op in mijn lijf en ik moet daar leren pro-actief mee om te gaan. Roken en drinken gestopt. Afgelopen zondag naar Kijkduin gefietst. En terug. Door de heuvels van de duinen en de wind langs de zeedijk vangend. Vermoeiend, maar het voelde goed.

Ik moet leren meer met de stroom mee te gaan, vertrouwen hebben. Vandaag was het de laatste verjaardag van onze jongste zoon die drie jaar geleden overleed. Hij zou 25 geworden zijn. Het doet niet meer zoveel pijn, maar zijn dood heeft weer eens een steen in de bedding van de rivier verlegd, die sindsdien anders is gaan stromen. Kort voor zijn dood woonde ik een paar weken in Amsterdam, daar schreef ik het volgende gedicht:

Hey man
wispelt de amstel
als ik zuch
tend van een brug
vertwijfeld en moe
in mijn spiegelbeeld
staar

Hey man
laat je in me zakken
laat je plunjebaal maar staan
laat je gaan
stroom met me mee
voel mijn kalme kabbelen aan
laat je zorgeloos vervoeren
naar waar je ook maar heen zal gaan

Roei toch niet altijd tegen de stroom in
maar laat je nou eens gáán
het mag, je hoeft niet meer
altijd voor iedereen klaar te staan.

kijk naar mij, mijn rustig stromen
ik ga niet hard, ik bén.
en waar ik ooit uit zal komen
is een weg die ik niet ken.
Maar ik, de Amstel, ik ben mooi
als het zonlicht zich in mij reflecteert
en Amsterdam met duizenden lichtjes eert.

Wees niet bang en voel de rust
die je zal omhelzen
voel hoe nieuwe energie
jij vertwijfeling verjaagt.

je naasten zullen het voelen
net als Amsterdam mij
Wij zijn zoals we zijn,
jij en ik.
en daar zit niks geforceerds bij

Het was dezelfde tijd als die van mijn echtscheiding, ik vechtend tegen chronische HCV, met Peginterferon en Ribavirine, en Jaco vechtend voor zijn leven. Een aantal zeer ingrijpende jaren liggen achter me. En voor me, dat ook. Gisteren kwam het test resultaat van de genomen biopt van mijn AINIII, endeldarmkankervoorstadium. Geen verbetering na 4 maanden creme kuur en 3 maanden fotodynamische lichttherapie, die bij mij helemaal niets deed. Het goede nieuws is dat het ook niet slechter gaat en dat verlenging van de kuur een goede kans op verbetering geeft.

En dan in januari weer een HCV kuur met een van de twee nieuwe toevoegingen, waarschijnlijk boceprevir. Ik ben er nog wel even zoet mee, maar laat me niet gek maken. Het is belangrijk dat ik in psychisch evenwicht blijf, zodat mijn weerstandsysteem optimaal zijn werk kan doen.

weer het ziekenhuis in

De routine monitoring bij mijn hiv internist gisteren deed me schrikken. Ik had last van trillende handen en loop ook wat 'zwabberig'. Ik deed het af als een hiv bijverschijnsel, maar volgens mijn internist is er toch reden om dat eens goed uit te zoeken. 14 dagen opname morgen of maandag startend is het gevolg. Nog niks gehoord over morgen, zal dus wel maandag worden, dat lijkt me ook wel zo logisch. Nou ja, ik laat me maar weer 14 dagen vertroetelen, goed boek erbij, lekker luieren en even geen stress.
En bijslapen, want ik sliep slecht en was moe. De efivarenz (stocrin) is nu vervangen voor een middel dat géén bijwerkingen geeft, geschikt voor de zwakke lever waarvan op een of andere rare wijze de werking verbeterd lijkt te zijn. Dat is dan weer het goede nieuws.

mijn prille jeugd

Woningen waren, heel anders dan nu, erg schaars. Daarom woonde ik eerst in de Nieuwe Hekkelaan, waar mijn ouders inwoonden bij mijn moeder's oudste zus, haar man en mijn nicht Anneke. Dit laantje lag onder het huidige Prins Claus Viaduct in het Bezuidenhout.
Ik werd geboren in het Westeinde ziekenhuis en korte tijd later verhuisden we naar de Perponchéstraat, met een sjiekere naam dan het straatje was, achter de haagse Gasfabriek, waar we bij mijn oma introkken van mijn vader's kant. Pas daarna kregen we een woning op de Hongarenburg in Den Haag, waar ons gezinnetje eindelijk op zichzelf ging wonen, intussen uitgebreid met mijn oudste zus en jongere broer, net voor onze verhuizing naar Hoek van Holland in 1969 gevolgd door een woning in Hoek van Holland. Mijn vader werkte eerst bij Ruys & Co aan de Korte Vijverberg, vlakbij de hofvijfer en het Mauritshuis. Daarna kort bij Indola en daarna bij DSM Resins in Hoek van Holland.

We trokken veel op met de familie, en nog. Mijn vader overleed vorig jaar. We genoten van het leven, op alle denkbare manieren. We vormden een gelukkig gezin.

fotoboek

Gisteren, op de verjaardag van mijn moeder en dochter, kreeg ik een fotoboek cadeau.
Er staan foto's in die ik nog nooit heb gezien. Ik zie mezelf in militaire dienst, hoe ik met de kinderen bezig ben, onze vakanties, mijn ex en ik op weekendjes weg, mijn protest aktie tegen het feit dat Rotterdam - voor Hoek van Holland een deelgemeente werd - beroofd werd van inkomsten en geen faciliteiten en huurwoningen voor jongeren kreeg. Mijn coach- en trainerschap in de korfbal, de laatste vakantie met mijn vader er nog bij. Een mooie biografie in beeld.

Hiv en HCV

Vandaag op hiv seminair geweest in het AMC. Zonde van de tijd, volstrekt waardeloos voor mij en de meeste andere bezoekers. De HCV avond was een ander verhaal. Weer nieuwe vrienden ontmoet, die struggelen met dezelfde dingen als waar ik mee worstel, in verschillende stadia.

HCV is een zeer deprimerende aandoening, die niet onderschat mag worden. Daarom is het goed om met elkaar contact te houden. Een van de mannen was zelfs bereid me van de HVN naar Hoek van Holland te brengen. Hijzelf woont onder Spijkenisse.

Mijn dochter viert morgen haar 21e verjaardag. Maandag wordt ze 21. Zoals ze een paar dagen geleden van mijn huis verkaste naar dat van mijn ex, die ik dankbaar ben met haar vriend dat ze haar opvangt, de deur uitging was het wat mij betreft de laatste keer. Teveel overgecompenseerd en verwend is ze, ze houdt geen rekening met mijn chronische vermoeidheid, gebruikt me als werkster, vertelt halve waarheden en zadelt me op met oude rekeningen. Ze kan terug komen als volwassene als ze dat wil. Maar dan verwacht ik wel respect en geen grote bek, of kreten van:had je maar geen kinderen moeten maken!

Ik verwacht dat ze een aandeel levert in de huishouding en dat ze me niet meer gebruikt of belazert. Anders is het echt de laatste keer geweest en moet ze de dingen maar op de harde manier leren. Ik voel het alsof ik gefaald heb in haar opvoeding. Ik weet dat ik haar houding niet verdien, en dat die me van mijn energie berooft. Energie, die ik nu eindelijk eens wil gaan steken in nieuwe vriendschappen en een beetje meer lol in het leven. Want daar ontbreekt het de laatste tijd nogal aan.
Maar goed, het was een bewogen week.

Morgen 10 jaar geleden gingen de vliegtuigen door de twin towers en dat was het begin van het einde van mijn florisante leventje dat ik daarvoor leidde. Er is veel gebeurd de afgelopen 10 jaar. Teveel. Tijd om de draad nu echt weer eens op te pakken. Niet meer als huisvader, maar als de homoman die ik ben, met alles wat daarbij kan horen.

mankracht weekend orvelte

http://youtu.be/5SfKc-GujtA

Was weer inpirerend. Net bekend met je hiv status, of al meer dan 20 jaar, coinfecties, ouder worden met hiv en hiv gerelateerde kwalen, vervroegde veroudering, eenzaamheid, depressies, coinfecties, afnemende energie en concenratievermogen, sekusaliteit en frustraties, allemaal topics die uitgebreid aan de orde kwamen, gelukkig wel in een heel fijne groep mannen, met een goede mix van serieuze gesprekken en ontspanning.

Stigma op homoseksualiteit is nog steeds een thema, laat staan homoseksualiteit en hiv positief zijn.

visie op wat het leven zou moeten zijn

Laten we zeggen dat de waarheid een beetje in het midden moet liggen. Je moet niet om het leven heen willen, maar het ook niet verkwanselen. Ik geloof dat we er zijn voor een reden. En vandaag kon ik mijn dochter weer verwelkomen thuis, die heeft de werkweek op de Valouwe in Beekbergen goed overleefd, ondanks een pijnlijke blaasontsteking. En nu is mijn vader instinct toch weer bezig haar een beetje te verwennen, haar te helpen school als een fijne, zorgeloze tijd te zien, waarin alles wat ze leert haar sterker zal maken en ze niet meer om vijf uur 's-morgens op de veiling te hoeven werken. Ze ziet nu dat ze ook andere keuzes kan maken, die haar voor de rest van haar leven goed van pas kunnen komen. Stel nou dat ik ervoor gekozen had van mijn leven een wilde rit te maken, dan zou ik niet meer de kans hebben haar te helpen, motiveren en stimuleren. Dat zou eeuwig zonde zijn.

bevrijding?

Het hoofdkwartier van Khadaffi is vanavond na een verwarrende paar dagen echt definitief gevallen. Van Khadaffi zelf nog geen spoor. Dat betekent niet dat alle ellende nu voorbij is in Libië. Een klein detail: uit wat voor hout zal een nieuwe regering zijn gesneden? Wat valt er aan acties te verwachten om Libië echt te bevrijden, of om met een persoonlijke agenda de macht te pakken. We zijn er nog niet. Maar zeker weten zal de situatie in elk geval beter worden dan toen de onlusten, nu ruim een half jaar terug, uitbarstten.

Mijn zwager gaat met de bank praten. Ik kan een sluitende begroting maken en in elk geval gedurende de studie van mijn dochter gewoon hier blijven wonen, of langer als de huizenmarkt daartoe aanleiding geeft. Het wordt budgettair knap, maar ik geef niet om geld of bezit, en ook niet om luxe eten, uitstapjes en vakantie. Dat is sowieso niet aan mij besteed. Eens kijken wat de bank zegt. Binnenkort zal ik meer duidelijkheid hebben, en nu mijn dochter niet meer werkt verwacht ik ook niet dat ze op stel en sprong op zichzelf zal gaan willen wonen. Verwachten in de zin dat ik niet denk dat ze dat nu wil, en verwachten in de zin van dat ik dat van haar verlang.

Ik hou liever een beetje een oog in het zeil, en kan haar als het nodig is tijdig helpen. En wie weet, ziet de huizenmarktprijs er over een jaar wel een stuk gezonder uit. Ik spaar liever alvast dan dat ik me nu in een restschuld ga storten, die niet nodig is. Open kaart spelen met de bank, is mijn ervaring en die van mijn zwager, een goede zaak. Je weet wat je aan elkaar hebt, en dat je elkaar kunt vertrouwen.

Luwte na de storm

Gelukkig heb ik een emotioneel, maar goed gesprek met mijn dochter kunnen hebben. Afgelopen woensdag moest ze eerst een darmonderzoek ondergaan, zonder verdoving omdat ze daarna een intake had op haar nieuwe opleiding leisure en recreatie. Ze heeft er zin in en we zijn meteen super druk met de voorbereidingen, want aankomende dinsdag begint ze al met toetsen, gevolgd door een survival. Ze kunnen 100 keer tegen me zeggen dat ik haar moet laten, want ze is volwassen, maar ze heeft me nog nodig na de hectische tijden die we hebben meegemaakt en nog meemaken. Even was het hard tegen hard, maar ze begrijpt gelukkig dat je nooit, maar dan ook nooit, gelukkiger wordt door dat over de rug van een ander te bereiken. Ze heeft heel veel zin in haar opleiding en dat stemt mij blij, want ik weet dat ze er zelfbewuster, kansrijker en onafhankelijker uit zal komen. Dat gekoppeld aan haar tolerantie en ondogmatische karakter zal ze een sterke jonge vrouw worden. En daar ben ik blij om.

Hier wat bewegende beelden van de poz and proud boot, gepikt van het blog van Leo S.
Als je ziet hoe het er in andere landen, zoals nu weer in Praag, aan toe gaat bij Gay prides dan zie je dat wij het zo gek nog niet doen in ons landje. De tolerantie mag nog flinterdun zijn, die neemt wel heel erg toe. En wel in die mate, dat ook Poz mannen met gejubel door het honderduizenden mensen tellende publiek wordt omhelsd.
http://youtu.be/ykcwlcMLlFc

impressie gay parade 2011

Indeed the planet's ultimate party, hundreds of thousands of people, allemaal vrolijk en pro - gay.