de eindspurt

mijn dochter, die nog altijd bij mijn ex woont, is de eerste schoolperiode alsnog goed doorgekomen. Dat moet best zwaar geweest zijn, maar de kop is eraf en ze heeft het hoofd boven water gehouden. Ook heeft ze weer een baantje, zodat ze zich nog wat lol in het leven kan permitteren zonder dat haar schuldenlast vanwege de studie te ver oploopt. Vandaag heeft ze op  school, als het goed is, ook een afspraak met maatschappelijk werk dat gaat bekijken of ze voor een begeleid zelfstandig wonen in aanmerking komt. Daar zou ik een groot voorstander van zijn, want het is de manier om weg te komen uit de puberaliteit en zich volwassen te gaan gedragen. Even afwachten maar.

Een crash veroorzaakte dat ik alle voorbereidingen voor mijn boek kwijt ben geraakt en weer helemaal opnieuw moest beginnen. Maar intussen ben ik al een heel eind op  dreef. Morgen een afspraak met iemand in Amsterdam die me gaat begeleiden bij het schrijven, en donderdag een paar dagen het klooster in. Ik ben er zo mee bezig dat ik de plots in mijn slaap beleef gedurende de nacht. Jammer alleen dat ik ze bij het ontwaken weer grotendeels kwijt ben. Ik blijf maar rondhangen rond dezelfde thema's bij het analyseren van mijn eigen waarheid. In hoeverre ben ik schuldig aan de ravage in het leven van mij en mijn gezin, in hoeverre moet ik de verantwoording daarvoor op mijn schouders nemen en wat nou als dat je belet om in de toekomst zinvol bezig te kunnen zijn en ik mijn leven niet meer genieten mag. Ik ben er nog dus ik ben nog niet klaar met leren, en groeien en evolueren kan alleen als je mág leren van je "fouten". Een paar weken terug, in het ziekenhuis, was ik elk vertrouwen in de toekomst kwijt. Nu het beter met me gaat, komt de overtuiging steeds meer terug dat mijn aanwezigheid verschil maakt, en er toe doet. Ik hoop dat ik die gedachte in de groep  in het klooster in Maarssen verder helder kan krijgen.

Intussen spelen mijn hormonen behoorlijk op. Maar goed. Gewoon bezig blijven, zonder stress, en die hormonen maar weer de ijskast in  proberen te krijgen. Want met de AINIII behandeling en de pijn en koortsigheid die deze met zich meebrengt, valt er voorlopig weinig te seksen.

En dan, vandaag is mijn vader een jaar geleden overleden. Het laatste jaar ben ik zo  uitgeput geweest, en ook zelf behoorlijk ziek geweest al voel ik me n wat beter. Door al die romslomp ben ik er nog altijd niet echt aan toegekomen om het verlies te verwerken.