Tja, na het klooster zit mijn mind nog steeds in een rollercoaster. Een paar keer naar Amsterdam geweest voor een door 1000 mensen met hiv en hun naasten en behandelaars/zorgverleners georganiseerd door Volle Maan, dat wat mij betreft in de 10 jaar van haar bestaan definitief haar plek gevonden heeft. Show en Theater afgewisseld met interviews - nota bene in carré - onder de naam : it's a kind of magic met de link naar Freddy Mercury die aan aids overleed - gaven een helder beeld van hoe de zaken er nu voor staan.
Ook de kerstborrel bij de HVN was als vanouds gezellig.
Ondertoon in dit alles, net als bij HivReo (Rotterdam en omstreken) is de zorg die we met zijn allen voelen m.b.t.de bezuinigingen in de zorg en de psychische begeleiding.
Intussen gaan de voorbereidingen op mijn boek door. Nog een boek uitlezen (ik mis mezelf van Lisa Genova, dat gaat over een hooggeleerde vrouw die op haar 51e wordt geconfronteerd met Alzheimer en zichzelf langzaam verliest. De vernedering, de pijn haar kinderen niet meer te zullen zien opgroeien,die overigens ook 50% kans hebben op vroege Alzheimer. En dat ze ze dat moet vertellen. Haar man die zijn geduld verliest, haar angsten. Een boek dat qua vorm en inhoud ongeveer is wat ook mijn boek zou kunnen blijken te worden, hoewel ik het wèl luchtiger wil houden. Het zal moeilijk zijn de balans te vinden daarin.
En dan nog het boek "de schaamte voorbij" van Anja Meulenbelt dat qua hoofdstukken indeling en manipulatie van de tijd een goed boek is om te lezen volgens mijn coach. Daarna kan het eigenlijke schrijven van mijn boek beginnen.
Het loopt tegen kerst. Ik ga voor het eerst in mijn leven geen boom kopen. Een echte boom vind ik zo triest, doodgemaakt en haar naalden verliezend treuren onder een regen van lampjes en glitter. Een kunstboom vind ik zo nep. Ik ga het anders doen.
Het weer is somber en triest. De donkere dagen voor kerstmis. Een stuk van mijn schutting is omgewaaid en moet gerepareerd worden. Mijn router of internetkaart in mijnlaptop is kapot. Daar moet ik van de week achteraan.
Mijn dochter doet het goed. Ze haalt voldoendes en maakt nieuwe vrienden. Ze probeert een begeleid wonen appartementje te krijgen in Rotterdam. Ze lijkt er allemaal weer wat meer plezier in te hebben.Was dat bij mij ook maar zo. Misschien komend jaar? Duim voor me.Het wordt echt eens tijd. Ik besef, dat ik er zelf ook wat aan en voor moet doen.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten