Hiv en HCV

Vandaag op hiv seminair geweest in het AMC. Zonde van de tijd, volstrekt waardeloos voor mij en de meeste andere bezoekers. De HCV avond was een ander verhaal. Weer nieuwe vrienden ontmoet, die struggelen met dezelfde dingen als waar ik mee worstel, in verschillende stadia.

HCV is een zeer deprimerende aandoening, die niet onderschat mag worden. Daarom is het goed om met elkaar contact te houden. Een van de mannen was zelfs bereid me van de HVN naar Hoek van Holland te brengen. Hijzelf woont onder Spijkenisse.

Mijn dochter viert morgen haar 21e verjaardag. Maandag wordt ze 21. Zoals ze een paar dagen geleden van mijn huis verkaste naar dat van mijn ex, die ik dankbaar ben met haar vriend dat ze haar opvangt, de deur uitging was het wat mij betreft de laatste keer. Teveel overgecompenseerd en verwend is ze, ze houdt geen rekening met mijn chronische vermoeidheid, gebruikt me als werkster, vertelt halve waarheden en zadelt me op met oude rekeningen. Ze kan terug komen als volwassene als ze dat wil. Maar dan verwacht ik wel respect en geen grote bek, of kreten van:had je maar geen kinderen moeten maken!

Ik verwacht dat ze een aandeel levert in de huishouding en dat ze me niet meer gebruikt of belazert. Anders is het echt de laatste keer geweest en moet ze de dingen maar op de harde manier leren. Ik voel het alsof ik gefaald heb in haar opvoeding. Ik weet dat ik haar houding niet verdien, en dat die me van mijn energie berooft. Energie, die ik nu eindelijk eens wil gaan steken in nieuwe vriendschappen en een beetje meer lol in het leven. Want daar ontbreekt het de laatste tijd nogal aan.
Maar goed, het was een bewogen week.

Morgen 10 jaar geleden gingen de vliegtuigen door de twin towers en dat was het begin van het einde van mijn florisante leventje dat ik daarvoor leidde. Er is veel gebeurd de afgelopen 10 jaar. Teveel. Tijd om de draad nu echt weer eens op te pakken. Niet meer als huisvader, maar als de homoman die ik ben, met alles wat daarbij kan horen.