Vandaag is in het nieuws dat Koninginnedag zonder aanpassingen in het programma gewoon door zal gaan. Hoe moeilijk dat voor de Oranjes met zijn: het is wat mij betreft de enige juiste beslissing. Want allemaal krijgen we ons deel van rouw over verlies van geliefden en beperkingen door ziekten en allemaal moeten we ons realiseren dat vroeger of later dit soort dingen gebeurt. Het hoort bij het leven. En het is niet alleen fijn, maar ook nódig om dat leven te blijven genieten, al ziet het er soms hopeloos uit. Eens zal de zon weer doorbreken, maar zelfs als je dat niet meer mee zult maken omdat je laatste dag gekomen is, is het goed als je die laatste dag nog hebt kunnen genieten. We moeten het leven nemen zoals het komt. Voor en tegenspoed omarmen. Voorspoed omdat die vreugde en energie brengt, tegenslag omdat we daar veel van kunnen leren.
Ons Koningshuis maakt met het nieuws van vandaag een belangrijk statement. Wij kunnen ons verliezen in verdriet, maar daar zouden we helemaal niets mee opschieten. We bidden om een wonder, dat we onze vader, echtgenoot, broer, zwager, zoon en oom terugkrijgen. Maar hij zal hoe dan ook altijd bij ons zijn, in onze harten zitten, ons inspireren, niets ter wereld kan dat van ons afnemen.
Zo denk ik ook aan Jaco, mijn jongste zoon. Hij is maar kort bij ons geweest, maar voor eeuwig in mijn hart gegrifd. Zijn positieve levenshouding, zijn humor tot de laatste ademtocht, zijn nog zuivere relatie met zijn vriendin, zijn sportiviteit, zijn inspiratie, zijn innerlijke balans, zijn zelfvertrouwen en de manier waarop hij anderen kon motiveren voorbij te gaan aan wat ze voor mogelijk hadden gehouden, waarmee hij bijvoorbeeld een groot verschil maakte in de mindsetting van de verstandelijk gehandicapten die hij training gaf, een team dat twee keer de afgelopen drie jaar landskampioen is geworden.. Ik rouw niet meer omdat ik hem niet meer heb. Ik ben dankbaar tot op het bot dat hij in mijn leven is geweest, voor hoe hij mij heeft geïnspireerd niet te kijken naar mijn beperkingen, maar naar mijn mogelijkheden. Het kettinkje dat ik van hem kreeg hangt niet meer om mijn nek. Ik ben hem niet. Het hangt aan de muur bij zijn foto, waarop hij een rustgevende glimlach op zijn gezicht heeft staan, totaal ontspannen, tevreden, enkele weken gemaakt voor zijn dood. Dat ik het kettinkje heb afgedaan is omdat ik niet meer rouw, dat het nu bij die foto hangt herinnert me elke dag aan het belang, altijd positief te blijven en te geloven in nieuwe perspectieven in de toekomst. Elke dag die ons gegeven wordt, hoe miserabel ook, is het waard geleefd te worden, ja,ook bij tegenslag gevierd te worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten