Vandaag kon mijn vader voor het eerst zijn gebit weer in. Hij kreeg fysiotherapie en de morfine heeft plaatsgemaakt voor andere pijnstillers. Hij kan drinken uit een rietje maar in zijn bovenkamer vechten boosheid, pijn, frustratie en liefde in een vreemde mengeling. Hij moppert op de verpleging, hij moppert op ons. Hij eist onmiddellijk mee naar huis genomen te worden en dat de kraag om zijn nek wordt verwijderd, wat niet alleen op dit moment, maar nog vele weken, maanden zo niet jaren de dood of ernstig letsel tot gevolg zou hebben. Hij begrijpt niet dat wij hem zo laten behandelen. Het is allemaal uitermate pijnlijk en dit, realiseren we ons, is nog maar het begin.
We waren weer - tot ergernis van bepaalde verplegers - in ruime mate met de familie aanwezig. Mijn moeders zus, haar dochter en man, mijn moeders broer en zijn vrouw, ikzelf, mijn twee zussen en hun echtgenoten en de twee kinderen van mijn oudste zus en we gingen bij toerbeurt naar binnen, er voor zorgend dat hij niet teveel bezoekers ineens in zijn kamer kreeg.
Hij werd even uit bed gehaald, kreeg fysiotherapie en werd in een stoel geplaatst, waar hij helemaal scheef in hing, gefrustreerd door veel pijn en het naakte feit dat we hem zo onbeholpen zagen.
Mijn moeder houdt zich echt fantastisch, maar is moe. De arts ging vandaag met een aantal andere artsen in overleg, en met ziekenhuizen hier in de buurt, in de overweging of hij niet dichter bij huis kan worden geplaatst. De zware operatie die hij nog zou krijgen, komt er in elk geval niet in Tilburg en waarschijnlijk helemaal niet. Dat betekent dat alleen tijd zijn wonden kan helen, en dat gaat heel wat tijd zijn.
Het gekke is dat we buiten het ziekenhuis Grieks hebben gegeten in een restaurantje in het centrum van Tilburg, en volop hebben gelachen. Een soort van nerveuze ontlading denk ik ook wel.
Dit weekend ga ik maar wat aan mijn studie, en de druivenoogsten bij mij thuis, die bij mijn ouders op hun volkstuin en die bij hen thuis binnenhalen en verwerken tot sap. Maandag hebben we weer een uitvoerig briefing gesprek. Hoe het ook zij, er staat ons nog heel wat te wachten. Ik blijf het vreselijk vinden wat mijn ouders op hun oude dag allemaal te verwerken krijgen. Vreselijk. Iets luchtigers kan ik er vooralsnog niet van maken. Ik hoop en bid dat ze samen toch weer die flexibiliteit zullen kunnen opbrengen, om er het beste van te maken. Dat kan alleen als ze het allebei kunnen, en als wij er voor ze blijven zijn.
Ben nu weer thuis, koud van binnen en boos, ik ben verdrietig en zou mijn frustraties af willen reageren. Maar ik weet niet hoe en waarop. Dus probeer ik het maar van me af te schrijven. Ontspanningsoefeningen doen, ademhalingsoefeningen. Onredelijke gedachten in symbiose brengen met je emoties en die vertalen naar zinvolle gedachten, en dat vasthouden. Dat heb ik geleerd. Maar op dit moment kan ik het even allemaal niet. Wordt vervolgd. Hoe dan ook. Duim voor ons en vooral voor mijn ouders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten