voortgang

Gisteren bij mijn vader geweest. Het stemde me niet bepaald vrolijk, want hij leek veel afweziger dan zondag en werd weer 100% beademd. Ook de rapportage van de intensivist gaf geen reden tot vrolijkheid. Zijn dwarslaesie is permanent, een zware, dag durende operatie zal naar alle waarschijnlijkheid nog noodzakelijk zijn. Het maakte ons moe en down.

Maaarrrrr: vanmorgen zat hij in een hoek van 70 graden rechtop, was van de beademing af met slechts nog twee zuurstofslangetjes in zijn neus, de long die niet goed mee wilde werkden gedroeg zich veel beter, mijn vader was helder en vloekte en maakte grappen tegen het verplegend personeel en de arts, een toestand die hen verbaasde.

Vandaag ging dus een stuk beter. De operatie hangt nog boven zijn hoofd, maar hij lijkt erg sterk en er is nu toch meer reden voor optimisme, hoewel het leven van mijn pa en ma nooit meer hetzelfde zal zijn, is de verwachte levenskwaliteit boven verwachting.

Goed, dat zij zo. Vandaag. Of dat morgen nog zo is moeten we maar afwachten, maar het geeft de burger moed.