gesol

Mijn vader mocht vandaag naar de afdeling, maar hij was erg benauwd, had veel slijm in zijn longen dat afgezogen moest worden en toen mijn moeder, exvrouw Sil en mijn dochter er op visite waren vertelde een zuster dat ze in overleg waren met intensive care, want dat ze niet op zijn situatie worden toegerust.

Hij zou dus terug moeten naar intensive care, en mijn moeder had het daar knap moeilijk mee. Niet dat we er niet blij mee waren dat hij eindelijk een kamer met TV kreeg, maar wel dat de verpleegsters daar duidelijk maakten dat ze eigenlijk niet de verantwoording aankonden met de apparatuur en de mensen die ze hebben, om hem te kunnen hebben.

Vanavond heeft ze gebeld met IC en daar werd haar verzekerd, dat dat onzin was, en dat er in elk geval tenminste vier keer per nacht slijm zou worden afgezogen door personeel van IC dat daartoe naar boven - de afdeling - zou komen.

Alles bij elkaar is er toch een hoop gedoe al geweest, en wordt het steeds moeilijker voor haar om daar mee om te gaan en de energie te bewaren om voor hem te blijven vechten. De overplaatsing uit Tilburg naar het ziekenhuis in Delft, waar zijn nekbreuk instabiel bleek en daar niet behandeld kon worden, de operatie die veel ingrijpender was dan vooraf werd verteld, de te lange schroeven die een nieuwe operatie noodzakelijk maakten, de tegenstrijdige berichten en berichten die met het uur veranderden, en nu weer dit. Waar houdt het op?

Nu maar kijken hoe het morgen gaat. Dan gaan mijn zoon en haar vriendin samen met mijn moeder naar het ziekenhuis. Omdat ik donderdag mindfulness heb, kan ik pas vrijdag weer mee.

Donderdag gaat mijn zus mee omdat we dan mogelijk - maar dat meen ik te moeten betwijfelen - meer gaan horen over een fysiotherapie plan en wat dat betekent voor de woonvorm waar hij of zij samen terecht gaan komen. Zucht. Het blijft allemaal uiterst moeilijk. En zwaar. Vannacht kon ik weer niet slapen, ik ga nu maar weer een poging doen. Het houdt je wel bezig.