Zwaar weer

Vandaag werd ik opgebeld door GGZinGeest, omdat ik gisteren tijdens de mindfulness workshop liep te stuiteren, stijf van de stress. In overleg hebben we besloten dat ik een volgende ronde mogelijk weer mee ga doen, en intussen doen we wat één op één gesprekken telefonisch. Want het is weer storm op zee.

Vandaag ook heb ik mijn deelname in het panel van poz and proud over psychische klachten bij patiënten zoals ik afgezegd, om dezelfde reden.

En vandaag ook trof ik mijn vader aan met handschoenen aan, die met verband om zijn polsen waren gebonden omdat hij anders de slangetjes los zou trekken. Hij was aanvankelijk afwezig, ook niet zo raar want hij zat, kon ik meteen horen, weer vol slijm. Later hoorde ik dat hij opnieuw een infectie aan de longen heeft en dat de intensivist mijn moeder en zus kwam vragen wat wij ervan zouden vinden als ze die niet opnieuw zouden behandelen. De revalidatie arts had ons al laten weten dat hij in een revalidatiecentrum gespecialiseerd in hoge dwarslaesies in Rotterdam zou moeten worden behandeld, als zijn longen schoon zouden zijn. Maar die waren vandaag juist weer achteruit gegaan.

Ik was er klaar mee. Ik vind het niet om aan te zien mijn vader te zien vechten en lijden, met in mijn achterhoofd wat hem voor toekomst nog te wachten staat als hij ueberhaupt aan revalidatie toekomt. Ik wil dat het ophoudt, en mijn jongste zus sprak me daarover aan, zij dus ook. Ik wil dat mijn moeder geen lange periode van dagelijks reizen naar een verpleeghuis in Rotterdam in zou moeten hoeven gaan.

En misschien wel juist omdat mijn vader de fijnste echtgenoot, vader en opa is die een mens zich kan wensen, geloof ik oprecht dat hij een vredig overlijden verdient. Dat die te verkiezen is boven nog maanden, misschien jaren, strijd en leed, terwijl zijn korte geheugen hem verder in de steek zal laten en hij niets meer kan doen wat hij zo fijn vond om te doen. Nu niet en nooit niet, anders dan zitten in zijn grote stoel en kijken naar de TV, zittend in een luier, omdat een operatie voor het aanbrengen van een stoma ook al te tricky wordt gevonden. Het was duidelijk dat de arts zelf er ook klaar voor was om het op te geven, als wij dat zouden zijn. Alleen we kregen hem toen hij daar, in het bijzijn van mijn vader over begon, hardop tegen mijn vader zeggend dat hij er geestelijk ook al op achteruit zou zijn gegaan, iets wat mijn vader zelf nooit heeft toegegeven en waarvoor hij ook niet naar een dokter wilde, het op dat moment onze strot even niet uit, in de setting waarin we toen stonden. Maandag hebben we een gesprek. Dan moeten we toch weer, ondanks dat ons beloofd was dat wij die beslissing niet nog eens opnieuw zouden hoeven te nemen, die beslissing nemen. Luid, duidelijk en niet mis te verstaan.

Nu zit ik verscheurd thuis, nog gruwelend van het feit dat ik mijn vader nauwelijks in de ogen durf te kijken, omdat hij dan zal zien dat ik er helemaal klaar mee ben.
Terwijl ik hem en mijn moeder samen nog een paar fijne jaren zou gunnen, iedere vezel van mijn wezen tussen de haren op mijn kruin en de nagel van mijn grote teen wil dat liefst, maar het zit er niet meer in, er blijft slechs kommer en kwel, last en lijden. Dat verdient hij niet. Het wordt nu erop, of eronder. En het zou een wonder zijn als het erop zou worden. Maar er zijn al meer wonderen gebeurd. We zullen nu samen sterk moeten zijn, en geen genoegen meer mogen nemen met verdere trucs en tricks om hem in leven te houden, een leven dat geen leven meer genoemd mag worden. En dat, dat is verdomde hard. Wordt vervolgd. Sowieso, hoe dan ook.