laatste nieuws over mijn vader

Volgens mij probeert iemand een zenuwpatiënt van me te maken. Mijn oudste zus was er vandaag met haar zwager en mijn moeder, en mijn vader was de hartelijkheid zelve. Mijn zwager is een begenadigde zanger, en in vroegere dagen was het altijd feest als hij er was. We zongen Bolare en andere italiaanse, nederlandse en duitstalige liederen en galmden allemaal mee, terwijl hij ons op zijn accordeon begeleide. Vanmiddag zong hij voor mijn vader, die straalde en klapte dat het een lieve lust was. Hij barstte van plezier.

Ik reageerde sjagrijnig op het verhaal. "ik ga morgen weer, dan heeft ie zeker weten weer een rotdag. Zo gaat het immers altijd". Ligt het dan aan mij? straal ik teveel zorgen uit? Gisteren was mijn moeder het nog roerend met ons eens dat we de behandeling moesten gaan staken, maar vandaag twijfelt ze weer. Ze zag hem immers stralen en zolang hij dat kan... Maar Jezus, ik heb dus vanavond nog eens stelliger dan gisteren moeten zeggen dat ik het niet zal kunnen verdragen mijn vader langzaam te verliezen. Hij zal verder dement worden, als hij al gerevalideerd kan worden - en dat zal nooit meer dan een kleine verbetering geven - blijft het feit dat hij voortaan met een luier zal zitten, niets meer kan doen wat hij leuk vond, blijft het feit dat mijn moeder zolang de behandeling duurt misschien nog wel maanden of jaren elke dag heen en weer wil naar dat verpleeghuis Rijndam in Rotterdam en dat het niet anders kan dat haar ook onderuit gaat halen, maand na maand na maand na maand. Hoe sterk ze ook mag lijken. Blijft het feit dat mijn vader een opgevoerd kasplantje wordt, en dat ik, als ik komend jaar niet in staat zal zijn mijn eigen inkomen weer te gaan verwerven, met Jaco nog vers in mijn geheugen en wat dat met mijn energie en gezondheid heeft gedaan, dalijk in de bijstand kom en ik drie hoog achter kan gaan wonen, me afvragend waarom ik in Godsnaam die studies nog heb gedaan. Is dat laatste dan egoistisch? Mag ik geen eigen leven leiden met wat plezier? En wat mag dat dan kosten, aan anderen, niet zozeer aan mij? Maar mijn kinderen, mijn kleinkinderen in spé, mijn familie? Het blijvend brandende gevoel dat we te vroeg ingegrepen hebben bij mijn vader's behandeling. Mag dat? Ik weiger mezelf te offeren, of datgene wat mijn moeder te wachten staat voor mijn moeder. Mijn oudste zus blijft het met me eens, ondanks hoe ze hem vandaag aantrof. Mijn jongste zus en broer ook, maar in eerste instantie moet wel mijn moeder met hem al of niet verder willen sukkelen, en zij heeft na vandaag tegen beter weten in nieuwe hoop. Door die goede dag vandaag voel ik me zo mogelijk nog meer verscheurd als bij de rotsituatie waarin ik hem gisteren aantrof. O Jezus, hoe moet dat nu verder? We hebben nu afgesproken dat we maandag voor we naar het ziekenhuis gaan eerst bij mijn oudste zus de dingen voorbespreken. Hoe kan ik van mijn moeder ooit verlangen dat ze hem opgeeft, na zo'n dag als deze? Waarom gaat het nu opeens weer zo'n stuk beter dan gisteren? Ik ben zo langzamerhand een zenuwinzinking nabij, en ik meen het. Dit is allemaal te erg. Ik ben best gewapend geraakt en assertiever geworden, ben behoorlijk getraind geraakt in omgaan met tegenslag, beter in staat mijn emoties te managen en daar ruimte aan te geven, ook al zegt mijn ratio maar al te vaak wat anders, maar ik weet hier niet mee om te gaan. Ik weet het gewoon niet. En ik wil het ook niet langer. Ik ben er echt, helemaal, totaal en overtuigd klaar mee. En het is alleen dankzij die trainingen dat ik mezelf er niet om haat, of van wil vluchten. Maar dat ik bij mijn gisteren gemaakte keuze, die dezelfde was als enkele malen eerder al met ons allen besproken, de enige juiste is. En dat moet het dan maar zijn, denk ik. Wat mensen er dan ook van mogen denken.