The continuing story: vanmiddag bewoog mijn vader voor het eerst sinds het ongeval zijn been. Volgens de artsen was het slechts een spastische reactie, en had het niets te maken met een incomplete dwarslaesie. We blijven desondanks met vraagtekens daarover steken. Klopt dat wel? Waarom dan heeft hij in de drie weken voor vandaag geen enkel teken van leven gegeven? We zullen het de artsen morgen opnieuw vragen. Vandaag zijn er nieuwe scans gemaakt en er bleken "diverse niet eerder geziene breuken" in rug en bekken, maar die in zijn bekken bleek een oude breuk te zijn, en de nieuwe in zijn rug zat onder de dwarslaesie, dus veroorzaakt soswieso geen pijn. Mogelijk is het toch van belang te opereren, om zijn stabiliteit en rivalideerbaarheid te vergroten. Een Orthopeed zal ons daar morgen meer over vertellen. Mijn vader was vanavond meer bij bewustzijn dan hij liet blijken, we merkten dat aan kleine dingen, zoals een soort van hopeloze grijns, een traan en een trillende lip die zijn emoties verrieden. Mijn moeder had het er moeilijk mee. Ik daarentegen legde mijn hand op zijn pols en hij greep die stevig vast en liet die ook niet meer los. De eerste keer dat ik echt heeel duidelijk respons van hem kreeg, maar geen respons waar ik blij mee was. Die greep verried zijn wanhoop en deed een beroep op me, waaraan ik geen gevolg kon geven. Vanavond hebben mijn moeder en ik een intens gesprek gehad, zwaar zitten bomen. Ik heb me geloof ik nooit eerder zo direct in haar buurt gevoeld als vanavond. Het was bijzonder en benadrukte nog eens dat mijn broer, ikzelf, mijn zussen en hun aanhang en kinderen alles maar dan ook alles op alles zullen zetten om hoe de situatie er ook uit moge komen te zien, deze voor mijn pa en ma zo fijn mogelijk zullen maken. We zijn met veel, en we zijn een hechte familie. In voor en in tegenspoed. We houden van onze ouders en grootouders en respecteren elkaars verschillen. Als puntje bij paaltje komt zijn we een eenheid en zo sullen we ons manifesteren. Dat is mijn prophasy. En ik geloof oprecht dat we dat kunnen en moeten zijn.
We hebben een intens gelukkige jeugd gehad, ruimte gekregen, ons ontwikkeld tot wie we zijn. En dat is heel verschillend, maar met een grote gemene deler: die van de hechte familie en de zin ervan.
Een bijzondere dag, met heftige ervaringen, wederom. Maar ook een, met hoop en perspectief voor de toekomst, door de bereidheid die samen te dragen, hoe die er ook uit moge komen te zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten