Berusting?

Hoe langer mijn vader daar in Tilburg ligt, nu weer met een dicht oog en wederom uitgestelde operatie aan zijn keel, na een oriënterend gesprek met een zorgbemiddelaar van Humanitas, hoe meer ik het gevoel krijg dat we moeten berusten in het idee dat mijn vader voortaan intensief verpleegd zal moeten worden en een schim zal blijven van de man die hij tot anderhalve week geleden nog was.

We zijn er allemaal stil van, en nerveus. Mijn moeder, mijn broer en zussen, de kleinkinderen en zelfs de hond van mijn zus waarmee mijn vader altijd aan het dollen was. Jaco lijkt bij ons te zijn. Ik weet dat het idioot klinkt. Maar zijn foto hing opeens schuin boven de schoorsteenmantel toen mijn moeder weer besloot thuis te gaan slapen, en nadat ze die recht had teruggehangen hing hij 's-morgens weer scheef. En mijn kanarie, die twee jaar lang alleen maar piep heeft gezegd, zat gisteren, hangend naast Jaco's foto en de waxinelichtjes ernaast, opeens uit volle borst te zingen.

Mijn optimisme laat me in de steek, merk ik. Dat gebeurt me niet zo snel. Ik hoop, dat er snel wat verbetering in zijn situatie komt zodat we hem in elk geval dichter naar huis kunnen halen, en een revalidatiearts hem kan gaan observeren zodat we een beetje weten waar we aan toe zijn. Het is allemaal zo triest, zo uitzichtloos voor mijn moeder, zo vermoeiend voor mijn vader om te vechten voor.... voor wat?

Ik denk maar niet te veel na, stort me op mijn studie en mijn ZZP gedoetje, zorg dat ik de hele dag bezig ben en slaap slecht. Waar ik eerst nog de neiging had iedereen op te vrolijken, optimisme uit te stralen, voel ik me nu down. Je vader verliezen is één ding, het hoort bij het leven. Maar op deze manier? Moet dat echt? Zeker binnen twee jaar nadat ik Jaco mijn jongste zoon ook al op zo'n rotmanier ben kwijtgeraakt. Het huilen staat me nader dan het lachen. Ik weet me geen houding te geven, ik heb zin om met het servies te gooien. Weg te vluchten. Maar inmiddels weet ik dat dat niet kan. Er zit maar één ding op: dealen hiermee. One step at a time. Niet denken in termen van wat als? Gewoon de dingen nemen zoals ze komen, je emoties ventileren, sterk blijven. Het lijkt een onmogelijke opgave. Maar dat is het niet. Veel mensen hebben me dat geprobeerd in te peperen de laatste jaren. Jaco heeft het diep in mijn systeem gegrifd. Je blijft gewoon doen wat je kunt, omdat het de enige keuze is die je kunt maken. Na zijn dood ben ik weer uit een diep dal geklauterd, en dat is precies wat ik weer zal doen. Omdat het moet, niet omdat het is wat ik wil doen, en met - merk ik - minder veerkracht dan de vorige keren. Is dat omdat ik in die laatste jaren zoveel ouder geworden ben? Depressief vind ik mezelf niet meer. Wel snel moe. Verlangend naar een langere Time Out, verlangend naar een gevoel dat die neerwaartse spiraal, waar ik me steeds uit terug moet vechten, eens de andere kant op gaan wentelen. Een beetje levensvreugde, een beetje voorspoed.

Het Ave Verum, een muziekstuk dat mijn vader graag luistert, meegekregen vanuit zijn ouderlijk huis