Bizarre wendingen

Na het transport naar het Reinier de Graaf Ziekenhuis in Delft bleek een eerdere als stabiele beoordeelde stand van de nekwervels van mijn vader toch niet zo stabiel te zijn. Dat bleek toen hij gestaag minder bij bewustzijn was, en een verminderde kracht in zijn bovenlichaam. Bovendien bleek hij toch (weer?) een longonsteking te hebben die nu met antibiotica wordt behandeld. Het plaatsen van een stabiliserende soort van vogelkooiconstructie rond zijn hoofd, of een zware operatie, of een beslissing van de kant van mijn moeder en ons, zijn kinderen om niet meer te behandelen leken de enige alternatieven. Hoe beslis je over het al of niet verder leven van een ander mens? Zijn wij God of zo? We waren in complete verwarring maar na een poosje ruggespraak in twee groepjes vonden we dat we het leven van mijn moeder, die wèl degene is die met de situatie moet leven, en mijn vader, die er absoluut de man niet naar was om op deze manier te willen leven, waren we er eigenlijk klaar mee. Er is denk ik niet veel fantasie voor nodig om te begrijpen wat we daarmee bedoelden. Hoewel we er openlijk over spraken, krijg ik de woorden opnieuw mijn strot niet meer uit. We waren eigenlijk zover dit de behandelend intensivist te laten weten, maar intussen had een ortholoog met een neuro chirurg van het HAGA Ziekenhuis in Den Haag, gevestigd luttele meters van zijn de plaats waar mijn vader zijn jeugd beleefde, en het LUMC (die Jaco had behandeld in waarin we veel vertrouwen hebben) gespard en ze waren tot de slotsom gekomen dat het stabiliseren van de nekwervels door deze Neuro Chirurg, een van Nederland's authoriteiten op dit gebied, in anderhalf uur kon doen zonder veel verlies van kwaliteit van leven. Alleen zijn hoofd zal hij minder ver in een ja en nee knikbeweging en een verminderde draaibeweging kunnen draaien. De beslissing er onder die voorwaarden nu de stekker er uit te halen leek toen te vroeg, dus ongeveer vijf minuten nadat we daartoe hadden besloten, werd de situatie compleet anders. Intussen is hij naar het HAGA Ziekenhuis overgebracht waar de operatie morgen wordt uitgevoerd. Nu maar hopen dat dit echt de soulaas biedt die de artsen denken te kunnen bieden. Al met al, na drie weken tussen hoop en vrees heen en weer geslingerd te zijn, je voluit te realiseren wat de consequenties sowieso al zullen zijn en verscheurd door twijfel die in elk van ons leeft, een compleet bizarre situatie. Duim voor ons! We zullen het nodig hebben. Niet alleen mijn vader, maar ook wij kinderen en vooral onze moeder, zijn vrouw, die zoveel van hem houdt en hem langzaam maar zeker ziet wegglippen, machteloos toekijkend, soms heel emotioneel. God helpe ons de brug over. Geen 5 aparte mensen meer, maar een 5-eenheid, alleen door volledige openheid over onze gedachten en emoties uit te spreken, te wegen en staat om überhaupt een gezamenlijke keus te maken die het minst slecht leek bij het afwegen van de opties die we hebben. Je mag gerust weten dat ik razend ben op God. Als je dit flikt weet dan dat ik je verantwoordelijk houd voor een kwalitatief goed leven van mijn moeder! Wij zullen alles doen wat we kunnen, maar zonder hulp van boven wordt het wel verdomde moeilijk. Gelukkig zijn we het allemaal eens, unaniem, wetend dat mijn vader onze beslissing zal kunnen aksepteren wetend dat die voortkomt uit liefde en nergens anders. Mijn vader is altijd de fijnste vader geweest die een mens zich maar voor kan stellen of wensen. Vol levenslust en humor, bij tijd en wijle serieus en altijd klaarstaand om te helpen. Eigenlijk vind ik dat we voor een keus gesteld hebben gezien, die niet van ons verlangd had moeten mogen worden. Een keus, die we - mocht deze operatie niet goed lukken - alsnog zullen moeten maken.
God verhoede dat. En ik bedoel: Fuck you God als het niet niet verhoedt! Dit verdient mijn moeder niet.