Briefing gesprekken

Mijn vader heeft geen tekenen meer van longontsteking maar wordt wel weer beademd. Een aantal artsen overweegt hem nu toch over te gaan plaatsen naar een ziekenhuis bij ons in de buurt. Dat zou als het meezit donderdag kunnen gebeuren. Wel moet er eerst nog een kleine operatie worden gedaan en er moet plaats zijn bij ons in de buurt in een ziekenhuis dat met dwarslaesie kan omgaan. Een psycholoog heeft ook een gesprek met ons gevoerd. Het is nog niet duidelijk welke verzorging hij precies nodig gaat hebben, in hoeverre zijn cognitieve functies niet verder zijn beschadigd en wat de dwarslaesie precies gaat betekenen bijvoorbeeld m.b.t. continentie. De situatie is dan ook uitermate complex. Men zal zeker proberen de uitdrukkelijke wens van mijn moeder bij hem te blijven wonen mogelijk te maken, maar of dat ooit zal kunnen blijft voorlopig de vraag. Of hij naar een revalidatiecentrum gaat worden overgeplaatst na het helen van de breuken is nog de vraag, want dan moet hij wel in staat zijn om te kunnen leren bepaalde dingen te doen die zijn levenskwaliteit kunnen verhogen. Als dat er niet inzit, wordt het een verpleeghuis met revalidatie afdeling, waarschijnlijk. Mijn moeder zal de zorg sowieso goeddeels worden ontnomen, iets waar ik dankbaar voor ben maar waar zij nog mee zal moeten leren leven. Haar rol moet die zijn van partner, niet meer en niet minder. Voorlopig moeten we hierover nog in onzekerheid afwachten en mijn vader zoveel mogelijk impulsen geven. Of hij later vervoerbaar is en wij hem van- en naar zijn volkstuin kunnen helpen of laten vervoeren waar hij dan nog lekker kan zijn, is zeer de vraag. Thuis wonen met aanpassingen lijkt out of the question. Autorijden is natuurlijk sowieso afgelopen. Hij deed niets liever dan tuinieren en autorijden, ritjes maken en op vakanties gaan. Maar alles wat dit met zich meebracht werd al een probleem voor mijn moeder, en is nu helemaal niet meer vol te houden.
Mijn ouders zijn de meest positief ingestelde mensen die ik ooit heb gekend. Ik heb wat dat betreft veel van ze meegekregen en geleerd. Altijd is het glas halfvol en hoe kloterig de situatie ook kon worden, ze hebben altijd gekozen nieuwe manieren te zoeken om plezier in het leven te houden en er in hun liefde voor elkaar te kunnen zijn. Ik ben ervan overtuigd dat ze dat nu ook weer zullen kunnen, al zal het een moeizaam proces zijn dat je niemand gunt en al helemaal niet twee mensen die al 53 jaar liefde en leed hebben gedeeld en zoveel van elkaar houden als zij doen. En wij, hun kinderen en kleinkinderen, kunnen niet veel anders doen dan ze alle denkbare steun geven om hun te ondersteunen en te helpen. Een heftige dag was het, veel nieuws hebben we nog niet te horen gekregen, maar hoewel we ons wel zo'n beetje voor konden stellen dat de boodschap die we meekregen er zo uit zou zien als ie deed, kwam het toch weer als een opsodemieter aan. Maar goed: so be it. Kop op, schouders naar achteren en aanpakken maar weer.