Praten

Mijn vader kan met behulp van een spraakmodule weer praten en hij maakt ook meteen goed duidelijk wat hij wil. "Ik wil naar huis, nú. Klote ziekenhuis, klotebed", maar af en toe grapt ie ook weer. Over dat naar huis willen is hij bloedserieus en ik kan me dat donders goed voorstellen. Je zal maar op zo'n bed liggen, hij had ook pijn aan zijn schouders, niks te doen hebben, maar dan ook helemaal niks. Op High care in het Westeinde zijn geen tv's bij de bedden. Hij kan niet lezen, niks. Daar word je toch ook knetter van? Ik vertelde hem waar het allemaal gebroken was en dat ie dus echt onmogelijk mee naar huis kon, maar volgens kon dat best, als we de achterdeur uit zouden sneaken. Hij is wat verward, maar met vlagen realiseert hij zich weldegelijk dat het er somber uitziet. Maar hij leeft. Hij praat, van de week mag ie akelige fluitende spraakmodule er waarschijnlijk wel af en als het meezit kan ie ook naar een gewone afdeling waar hij vermoedelijk wel TV en muziek kan kijken en luisteren. Hij wil echter naar zijn grote stoel, thuis. Er staat ons nog heel wat te wachten. Zoveel is zeker. Donderdag volgt een gesprek met een fysiotherapeut en kan er misschien eindelijk een tipje van de sluier worden opgelicht over wat hij wel en niet zal kunnen. Voorlopig is dat denk ik alleen op belangrijke punten nog onzeker en zal dat ook wel zo blijven.

Mijn cursus levenscoach zit er eigenlijk zo goed als op. Zelfs als ik verder alleen nullen haal slaag ik nog met een dikke zeven gemiddeld, dus zoals gepland ga ik voorbereidingen treffen om daar met ingang van het nieuwe jaar mee aan de slag te gaan. Nu wel weer begonnen met een serie workshops mindfulness, dat je helpt omgaan met stress. De eerste les was meteen al een succes: Ik viel in slaap bij de eerste oefening waarbij we een bodyscan moesten doen liggend op een matrasje, en kon me maar met moeite daar weer uittrekken toen de oefening afgelopen was. Dat werkte dus wel in elk geval.

Verder gisteren tot half 4 vanmorgen de verjaardag van mijn nichtje gevierd, die werd 18 al weer. Waar blijven de tijden. Lekker zitten ouwehoeren met mijn broer en oudste zus. Mijn moeder en haar zus waren er ook. Zij logeert bij haar zus in Den Haag, dus we hoeven eigenlijk niet iedere keer meer naar het ziekenhuis. We gaan echter toch zoveel mogelijk, om beurten. Het is goed als mijn vader steeds andere gezichten ziet, andere impulsen krijgt die zijn bovenkamer activeren. Ik leef met hem mee. Klote ziekenhuis, klote hele dagen niks kunnen doen. klote, klote klote. Daar moeten we het nu echt gewoon maar even mee doen. Geef de man eens ongelijk.