MRI Scan en meer gedoe

Vandaag zijn mijn dochter en ik samen naar het EMC geweest voor een MRI Scan van mijn hoofd, waar we een half uurtje moesten wachten temidden van een legertje kankerpatiënten in verschillende stadia waar ik niet vrolijk van werd. Toen ik in dat apparaat lag kon ik me voorstellen dat Jaco huilend in dat ding lag en uitkraamde dat hij liever gelijk dood ging dan dat ie dit moest ondergaan. Het was of ze pal naast je hoofd aan het drilboren waren, met pneumatische klophamers en bijtels de straat aan het open hakken waren, terwijl je uit elkaar lag te schudden met je hoofd, dat je niet mocht bewegen, op een blok beton. Gelukkig was het maar 20 minuten, maar ik kwam er geradbraakt uit.

Daarna nog even langs mijn internist geweest, die voor me heeft geregeld dat een oude luesinfectie die ik vermoedelijk destijds gelijk met mijn hiv heb opgelopen intraveneus wordt behandeld, dus aan het infuus, 14 dagen lang, te beginnen 15 februari. Niet in het ziekenhuis blijven, maar als het infuus doorgelopen is weer naar huis, en dat veertien keer, inclusief de weekeinden, achter elkaar. Dat was nodig omdat de titer waarde, zelfs voor een hiv patiënt, al die jaren al hoog is gebleven en dat uiteindelijk zou kunnen leiden tot ernstige neurologische problemen.
Dat betekent dus dat ik mijn Werk Ervarings Plaats voor de opleiding pas vanaf 1 maart kan gaan beginnen, wat eigenlijk te laat is en weer meer druk op me zal leggen de maanden erna, om de uren weer in te halen, of dat ik later af moet studeren. Wat het gaat worden weet ik niet en ik ga dat nu ook niet bepalen, maar eerst kijken of ik het allemaal blijf trekken.

Dat betekent ook dat ik 20 februari niet bij de heidag van Poz and Proud kan zijn, waar ik wel heel graag bij had willen zijn. Mogelijk is daar nog iets aan te doen, ik ga het in elk geval proberen die dag deels wel aanwezig te zijn. In Poz and Proud staan we onder grote druk en we moeten dringend aan zelfreflectering doen om de boel op de rails te houden en weer beter te krijgen. Dat is niet heel ernstig, we draaien nu vier jaar en dan is het niet meer dan natuurlijk dat we onszelf eens moeten gaan bijsturen, maar het moet dringend wel gebeuren.

Volgende stap: morgen solliciteren naar die Werk Ervaringsplaats, overleg voeren met de casemanagement groep over het tempo van de studie en aanstaande maandag weer naar het EMC voor de uitslag van de MRI scan, nadat ik woensdag een nieuwe kies ingeplant krijg. Wat een gedoe allemaal, het stemt me niet vrolijk. Maar goed, tot nu toe kon het allemaal rotter dan het is gegaan. Houwen zo dan maar weer.