visioen

Net even een slapie tussendoor gedaan, en in mijn dromen zat ik weer op school. We kregen een doos met oneindig veel stompjes wasco en moesten op een vel papier een tekening maken. Dat was raar. Ik heb in geen 100 jaar meer een kwast of stuk krijt of kleurpotlood aangeraakt, en ben al sinds mensenheugenis mijn creativiteit kwijt. Maar opeens gebeurde het. Als vanzelf ontstond er een orgie van kleuren op mijn stuk papier, dat je rustig een explosie van expressionistisch kunt zou mogen noemen. By far het mooste dat ooit uit mijn handen is gekomen, sterker nog, ik geloof dat het niet van mijzelf kwam maar dat mijn handen en ogen het instrument werden van iets veel groters dan ikk. Ik raakte bezeten, zat ook niet aan een tafeltje maar zette mijn werk rechtop, nam afstand, bracht correcties aan tot het bijna af was en het doek een adembenemend harmonieus abstract maar adembenemend prachtig doek was geworden. Toen ik terugkwam van een bezoek aan het toilet, denk ik, in elk geval had ik het doek enkele ogenblikken in de steek gelaten, was het verdwenen. Er stonden meerdere doeken op de richel onder het schoolbord, waar ook het mijne had gestaan en ik mopperde dat je niet zomaar andere doeken over het mijne heen kon zetten als of het niet bestond, en verwijderde de andere doeken. Maar het mijne kwam er niet onder vandaan. Het was weg. Ik raasde en tierde en schold mijn medeleerlingen en de leerkracht uit die mij probeerde te kalmeren, maar niets hielp. Ik was mijn zelfbeheersing totaal kwijt, huilde en schreeuwde. Nou is dat op zijn zachtst raar, want dat is ook iets dat helemaal niet van mij is. Ik verlies nooit mijn zelfbeheersing, schreeuw nooit. Wat was dit? Wat moest dit betekenen? Ik begrijp het niet. Ik kon het niet plaatsen, en nu - uren later - nog steeds niet. maar dan ook helemaal niet. Wat is dit?