liefde

Vanavond met mijn ex gesproken, ze is weer veilig terug uit Playa del Carmen en ze heeft genoten. Ik voel de warmte tussen ons, als we met elkaar praten. En ik ben blij voor haar. We hebben elkaar vrij gelaten en hoe moeilijk ook, ik ben blij. Want ik zie haar opbloeien en helemaal terug in haar kracht.

Eerder vanavond kwam Ricky, de vriend van mijn dochter Annelies langs om wat op te halen. Lang was er een soort gewapende vrede tussen ons. Zoals de meeste vaders heb ik er steeds moeite mee gehad te accepteren dat hij wellicht mijn schoonzoon zou gaan worden. Maar ik heb, juist de laatste maanden, ook gezien dat die jongen een klein hartje heeft. En dat hij soms nog niet goed weet hoe, maar in elk geval steeds probeerde om mijn dochter op handen te dragen en te werken aan zijn toekomst, dat hij altijd in de bres springt voor zijn vrienden, en gaande weg heb ik toch meer respect voor hem gekregen.

Ik was dan ook wel wat verbaasd te horen dat het na die twee weken, dat mijn dochter en hij op het huis en beestenspul van mijn vrouw en haar partner paste, plotseling uit is, zelfs twee keer kort achter elkaar. Mijn gebeden die ik vroeger deed zijn verhoord. Maar ik voel me niet blij. Mijn dochter's en zijn verdriet en pijn voel ik toch ook als het mijne.

Ik heb hem geprobeerd te troosten, en gezegd dat dingen nu eenmaal gaan zoals ze gaan. Dat het misschien goed is om eens te voelen hoe het zónder elkaar voelt. En dat ze dan na een tijdje altijd nog kunnen zien.

De tijd zal het leren. Het kan een groeistuip zijn, het kan het einde van de relatie betekenen. We zullen zien. Allebei zijn ze uit het goede hout gesneden. Maar dat wil nog niet zeggen dat ze ook goed zijn voor elkaar's ontwikkeling en groei. Dat het hoe dan ook voor hen allebei maar goed af mag lopen, hoop ik in elk geval.