om te leren. Vanavond bij Paul de Leeuw een 100 jarige vrouw en een 100 jarige man te gast. Beide zijn nog super aktief met vrijwilligerswerk. De man daagde 100 mannen tussen de 40 en 50 uit om naar de slipschool te gaan, en wedde dat er geen 20 tussen zouden zitten die konden wat hij kon. De vrouw studeert Italiaans, want dat is zo'n mooie taal, en ze is pas begonnen met Frans. In haar vrije tijd collecteert ze. Ze wilde wel bij Paul komen, maar alleen als hij minimaal 500 euro in haar collectebus zou doen, want anders had ze minstens 200 daarvan met collecteren kunnen ophalen voor het goede doel.
Schit-te-rend. Blijkbaar is de sky de limit. Een stel zeer inspirerende mensen, die mij doen inzien dat er misschien donkere wolken weer aan de horizon op komen zetten, maar dat ik toch eens mijn pensioenleeftijd bereik en dan nog wel een aantal decennia weer alles kan doen wat ik wil, zelfs als de tussenliggende tijd droog brood eten zou worden, wat ik eigenlijk niet geloof.
En dan de aandacht die bij Paul en Witteman werd gegeven aan Herman Brood. Waarin Bart Chabot, de schrijver van een nieuw boek over zijn vriendschap met- en het leven van Herman, op de vraag van een van de tennissers aan tafel (Haarhuis en Eltingh) opbiechtte dat hij dan misschien met een lach daarover kon verhalen en vertellen, maar dat hij zijn tranen bewaarde voor zichzelf alleen. Zoals ik dat doe met de tranen voor het verlies van mijn vader, en het verlies van mijn jongste zoon. "Maar", zei hij, "wat overheerst is toch het gevoel van dankbaarheid, dat ik hem heb mogen kennen". En alweer: zoals bij mij een gevoel van dankbaarheid overheerst dat ik mijn zoon, en mijn vader heb mogen kennen. Hoe herkenbaar. Ook vandaag, tijdens een klantenbezoek in Woerden, werd ik weer plotseling overvallen door een nauwelijks in te houden emotie over het verlies van Jaco. Hoe dat kwam weet ik niet eens meer. Maar het gebeurde. Vanmiddag, en waarschijnlijk de rest van mijn leven.
Maar goed, vandaag was verder een heerlijke dag! De lente komt eraan en het groene Hart en de Utrechtse heuvelrug waar ik vandaag was, waren prachtig en zonovergoten.
Het begin van een laten we maar zeggen interessante zomer. Hoe dan ook. Laat maar komen dan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten