te hectisch

De tweede week van mijn stage, waarin ik al behoorlijk ben ingevoerd in de werkwijze bij het reintegreren van mensen, het bijbrengen van werknemersvaardigheden, het maken van rapportages, het doen van intakegesprekken, het interpreteren van testen en communicatie met klantmanagers van het werkplein van het UWV wordt me al bijna gesmeekt om meer dan drie dagen te komen, omdat het werk niet bij te benen is. Het gebouw is ook te klein, er zijn onvoldoende werkplekken voor het personeel dat massaal is ingezet en er is te weinig trainingruimte voor groepen mensen. Om me alles goed eigen te maken en mijn inzetbaarheid snel nog groter te krijgen zal ik deze week in plaats van 20 uur 40 uur moeten werken, of nee zeggen en daarmee mezelf aan de ene kant beschermen maar aan de andere kant als een erbijhangende schakel te profileren, wat ik persé niet wil. Het bewaken van mijn grenzen is dus bij deze op mijn vierde werkdag al mislukt, met alle risico's vandien. Het werk maakt echter veel goed. Het CWI, zo merk ik, werkt of heeft gewerkt volgens het principe dat de grote aantallen buiten het arbeidsproces geraakte mensen een groot probleem is voor de maatschappij, daarbij kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat men er bij voorbaat van uit gaat dat mensen te kwader trouw zijn in de wijze waarop ze een beroep doen op een uitkering, in plaats van uit te gaan van het principe dat het om duizenden keren een mens gaat die bij het vinden van werk hindernissen ondervindt, en daarmee van de regen in de drup raakt. Het wegnemen van negatief zelfbeeld, het mensen leren redeneren vanuit hun mogelijkheden in plaats van hun beperkingen, daar heeft reintegratie een zware kluif aan. Maar wel een, die in al die keren dat we er in slagen iemand op een fijne en duurzame manier weer vanuit zijn eigen mogelijkheden onafhankelijk te maken en een eigen inkomen te kunnen genereren, die de moeite waard is om je tanden er in te zetten.

Voorlopig vind ik het allemaal heel hectisch en kom ik veel schrijnende situaties tegen. En hoewel ik momenteel gewoon van half 7 's-morgens als ik naar mijn stage ga, onbetaald overigens met alleen een reiskostenvergoeding, en 's-avonds om 9 uur eens klaar ben met de correspondentie en het werk van mijn eigen bedoeninkje, laat ik me maar meegaan met de kolkende stroom, in de hoop dat over een paar weken rustiger vaarwater wordt bereikt en ik er op een gegeven moment ook weer een baan aan overhouden kan waarin ik zinvol bezig kan zijn en mijn inkomen uit kan halen.

Maar voor iemand die ruim 70% arbeidsongeschikt is, is het eigenlijk totaal onverantwoord. Ik heb vandaag maar vast aangekondigd dat ik de inwerkperiode die deze week en as. maandag nog loopt wel extra uren wil maken, maar dat ik vanaf dinsdag 23 maart toch weer terug ga vasthouden aan 24 uur per week, omdat niemand er wat aan heeft als ik mezelf voorbij ren.

Dat was volgens mij het beste wat ik nu kon doen.