Stage

Er zijn bergen werk te verzetten daar bij het reintegratiebureau waar ik aan de slag ben gegaan. Een project om jeugd aan het werk te helpen loopt tegelijkertijd met een traject om mensen die langdurig in de archieven van sociale zaken terecht waren gekomen of dreigden te komen weer actief te krijgen. Op dat laatste traject ben ik ingezet. De tweede werkdag deed ik al mee met de intakes en vanmorgen heb ik mensen die soms nog nauwelijks Nederlands spreken of een computer hebben bediend door de beroepskeuze en competentietesten geleid, vanmiddag de intakes en de rapporten gedeeltelijk al verwerkt in een rapport dat aanbevelingen doet aan sociale zaken wat nodig is om de klant te motiveren en op weg te helpen. Boeiend werk, elk geval is weer heel anders, maar het beeld veel mensen met een bijstandsuitkering profiteurs zijn kan ik je vertellen, klopt niet erg - uitzonderingen daargelaten. Het gaat soms om mensen die door diepe dalen zijn gegaan en hun geloof en vertrouwen in zichzelf totaal hebben verloren. De nieuwe denkwijze, dat mensen graag iets willen doen voor hun geld, onafhankelijk willen worden van een uitkering als dat maar enigszins kan, met als uitgangspunt niet wat die mensen niet meer kunnen maar wat ze wel zouden kunnen en willen doen, is echt een goeie ontwikkeling. Ik zie het als een uitdaging om ze op weg te helpen. Een beetje geënt misschien op van Mierlo's uitspraak:
Werkloos zijn is niet het drama van velen. Het is vele malen het drama van één.
En dat maakt een wereld van verschil.