Fairy Tales

Morgen naar mijn advocaat. Mijn inkomensverzekeraar beroept zich op een clausule in het contract, waarin staat dat men mij mijn compensatie van 600 euro in de maand gaat geven zo spoedig mogelijk na beeindiging van mijn arbeidsongeschiktheid. Dat is natuurlijk idioot. Ik sloot die verzekering af om mijn hypotheek, ook als ik arbeidsongeschikt zou worden, kon blijven betalen. Nu krijg ik die als ik wonderbaarlijk genees, of dood ben. Morgen dus de strategie bepalen, want dit kan natuurlijk niet. Elders in het contract staat dat men mij voorschotten kan geven, en dat zal men ook moeten doen, aangezien ik anders eerst failliet zou gaan. Een rechter zal zonder twijfel mijn advocaat in het gelijk stellen, in de geest van het doel van deze afgesloten verzekering. Maar wéér moet ik mijn hele hebben en houwen op tafel gooien, en dat vind ik een tikkeltje vermoeiend.

Verder zou ik zo snel mogelijk het huis kunnen en ook wel willen verkopen. Alleen, daarbij heb ik wat hulp nodig van mijn oudste zoon, die zijn kamer zou ontruimen of opknappen, mijn ex vrouw, die mijn vloer en mijn afdak in de tuin zou aanpakken, en mijn dochter, die haar kamer zou op- en inruimen die ik vorig jaar al heb afgetimmerd. En daar zit ik ondanks herhaalde verzoeken nog steeds op te wachten.
Wachten, Wachten, Wachten.

Ik krijg er het lazerus van. Wat zou het mooi zijn als zou blijken, dat ik mijn eigen boterham weer kan verdienen op hetzelfde niveau als vroeger. Alles weer in eigen hand te hebben. Het zou me zo veel energie schelen, die ik nu gewoon kwijt ben aan wachten en onzekerheid.

En tja, dan is er nog, nu ik mijn nieuwe blog ben begonnen en mijn oude ben gestopt, de opmerking van verschillende kanten dat ik alles eens in een boekvorm zou moeten schrijven en publiceren. Maar ik weet niet. Waar zou ik in Godsnaam moeten beginnen. Het zou dan ook geen droge opsomming moeten zijn van alle ellende van de laatste tijd, maar op een of andere manier in een roman vorm moeten. Zodat het een boeiend boek zou worden voor lezers. Het zou ook een statement moeten zijn, een statement waarin anderen zich kunnen herkennen, een stimulans voor meer begrip dat het bij ziekte en verlies om veel meer gaat dan de medische aspecten. Maar ook en misschien wel meer over zingeving, aandacht, schuld, respect, trouw, barmhartigheid, afhankelijkheid, eenzaamheid, isolement, vertrouwen, optimisme, depressiviteit, verlies, liefde, vergeving, tolerantie, woede, wraaklust, groei, zelfacceptatie, optimisme, moedeloosheid, vechtlust, rechtvaardigheid, ga maar door. Het boek moet ontroeren, wakker maken, inzichten brengen en geen herhaling zijn van alles wat al geschreven is.
Dus waar begin je dan? En waar begint het een, en houdt het ander op. Hoe dicht bij elkaar liggen de vele emoties? Wanneer was je slachtoffer, als je dat al was, en waar precies werd je schuldig, als je dat al werd. En nu dezelfde vraag, maar nu betrekking hebbend op je partner? of je ex? Wanneer was je nog trouw? Aan jezelf? aan je partner? of je partner aan jou? En ben je trouwer als je trouw bent aan je partner dan aan jezelf, of ben je trouwer als je meer trouw bent aan jezelf dan aan je partner. En zou dat niet hetzelfde moeten zijn, of bestaat zo iets gewoon domweg niet. Dat je altijd trouw bent aan jezelf, en even trouw aan je partner. En als dat niet bestaat, is er dan niet altijd sprake van afhankelijkheid van de ander. En als dat dan zo is, is dat dan goed, gezond, slecht of verslavend? Barmhartig zijn, is dat een houding of een aktie? En als je barmhartiger bent naar jezelf dan naar je partner, ben je dan wel of niet barmhartig?
Werd ik eenzamer omdat ik ziek was, of ziek doordat ik eenzaam was? Of heeft het daar niets mee te maken? Ligt wraaklust niet heel dichtbij barmhartig naar jezelf zijn? Of ligt tolerantie dichterbij, of vergevingsgezindheid. Lijkt zelfvergeving niet heel veel op zelfacceptatie, of is er wel degelijk een essentieel verschil? Het laatste denk ik, want zelfacceptatie bevrijdt je van zelfstigma, terwijl zelfvergeving voortkomt uit zelfstigma.
Als iemand uit pure liefde en oprechte passie ervoor kiest om zijn partner onbeschermd te beminnen in een nieuwe relatie, is die dan schuldig aan een besmetting met een soa of hiv of niet, zelfs als hij of zij niet helemaal 100% zeker weet dat er in het verleden niet iets verkeerd zou kunnen zijn gegaan? Terwijl bij gelopen risico voor het voorschrijven van PEP altijd een risiko afweging wordt gemaakt en er dikwijls voor wordt gekozen dat PEP niet nodig is, hoewel 100% zekerheid dat geen besmetting heeft plaatsgevonden niet gegeven kan worden?
Is het rechtvaardig dat een jongen van 22 dood gaat aan kanker, monogaam, een bonk sportiviteit, niet roker, nauwelijks drinker, nooit drugs, terwijl zijn vader die alles heeft gedaan wat God verboden heeft met hiv, hepatitis C en depressie vrolijk doorleeft? Of gaat die vraag nergens over omdat de zin van het leven iets heel anders is? En hoe vang je al deze vragen en iets dat begint te lijken op antwoorden in een boek? Ga d'r maar aanstaan! Misschien doe ik dat ook wel. Maar nu nog even niet, want hoe verder ik ook ben in al deze vraagstukken, hoe meer ik zie dat het allemaal niet zo simpel en rechtlijnig is.

En dat is dan in zijn soort wel weer heel boeiend. Dat alles wat over me heen gekomen is, me in staat stelt om vragen te formuleren om antwoorden op te willen vinden. En dat dat een verdomd boeiend proces is. Vermoeiend, maar boeiend. Dat is dan in elk geval één ding in mijn leventje, dat wel zeker is.

En dan is het weer leuk om het winnende songfestivalliedje te horen, van een jongen van 23 die op 5 jarige leeftijd uit Rusland naar Noorwegen was verhuisd, leuk viool speelt en een zo heerlijk klinkend simpele kernachtige tekst verzint en een song componeert, die resulteert in een waardering die tot ongekende hoogte is gereikt. Nog nooit won iemand met een zo groot puntenverschil het Eurovisie Songfestival. Een sympathiek liedje over prille liefde, de liefde op een Fairy Tale, een sprookje. Misschien is dat gewoon wat het leven is. Een aaneenschakeling van Fairy Tales.