Daar ben ik weer. Het werd hoog tijd om mijn vorige blog: www.pozinthefamily.blogspot.com af te sluiten. Immers, ik begon het om alle emoties en ervaringen te beschrijven die ik heb doorgemaakt in de periode dat mijn kinderen opgroeiden, mijn echtscheiding speelde, mijn jongste zoon Jaco ziek werd en overleed, ik mijn werk verloor en mijn vanzelfsprekende gezondheid als gevolg van hiv, depressie en hepatitis C. Een periode waarin ik in enkele jaren tijd twintig jaar ouder geworden ben, en erg heb moeten wennen om een omschakeling te kunnen maken en de noodzaak daartoe te aksepteren om vanuit een druk, hectisch gezin om te schakelen naar een leven als jongere alleenstaande oudere. Waarin ik de pijn van mijn scheiding en het gruwelijke verlies van mijn jongste zoon weliswaar nog dagelijks voel, maar waarin mijn kinderen volwassen geworden zijn, ik geleerd heb om te kunnen blijven functioneren in een zeer onzekere situatie, waarin ik heb geleerd om zuiniger om te gaan met mijn energie en een nieuwe tijd tegemoet ga. Een tijd waarin ik mijn huis zal gaan verkopen, er weg ga en God weet waar naartoe, een tijd waarin ik een nieuwe balans zal vinden om als alleenstaande door het leven te gaan, nieuwe vrienden zal maken en nieuw ontstane vriendschappen zal onderhouden, een tijd waarvan ik me vast voorgenomen heb dat mijn hiv en hepatitis geen vooraanstaande rol meer mogen hebben en waarin mijn depressie heeft plaatsgemaakt naar berusting en het zoeken van nieuwe uitdagingen. Daar past een ander blog bij. Een zonniger blog. Tenslotte ben ik pas 50 en dus ongeveer op de helft van mijn leven. De eerste helft is gespeeld, met wisselend succes maar over het algemeen kan ik zeggen: Schoen war die Judendzeit. De eerste helft is geevalueerd, de peptalk voor de tweede helft is in de harde schijf onder mijn schedeldak gebrand, de verzuring van de spieren is voorbij, ik leef vrij, ongebonden en precies zoals ik ben. Misschien daardoor ben ik vol goede moed dat wat er ook gebeurt, het sowieso okay is. Het fluitsignaal voor de tweede helft is gegaan. De veters zijn weer gestrikt, tijd om van die tweede helft het best mogelijke te maken in een tikkie vreemd gevoel van harmonie:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten