Michael´s afscheid en Abraham zien

Een vreemde dag. Er kwamen telefoontjes als reactie op mijn interview in hivnieuws, twee, en een voor mij wildvreemde man belde me op om over zijn Hepatitis C infectie te verhalen. Mijn oude fordje is toch weer door de APK keuring gekomen, en dat betekent dat de zus van mijn dochter´s schoonmoeder daar nog een poosje de beschikking over houdt, zodat ze zo veel mogelijk bij haar kan zijn in de laatste weken of maanden voor haar dood, die onvermijdelijk dichterbij komt. De dood, hoe dubbel die kan zijn, lieten familieleden en vrienden in een hartverscheurend stuk entertainment show gebeuren zien om televisie, waarin Michael werd neergezet, ook officieel door de amerikaanse autoriteiten, als de grootste entertainer die de wereld heeft gekend, een idool en een ikoon voor het amerikaanse volk, voor nu, en altijd, en ever, en ever, en ever. Een show waarnaar ik huilend heb zitten kijken, intens terugdenkend aan Jaco, nu 9 maanden na zijn dood. Ik vrees dat er heel wat afgehuild is in de wereld vanavond, het waterpeil van de toch al overvolle zeeen van de wereld is weer eens flink extra aangevuld. `The face in the mirror´ ook zo´n prachtige tekst waarin wordt gezegd dat je je af moet vragen, als je je gezicht in de spiegel bekijkt, of je je leven waard bent. Niet door jezelf centraal te stellen, maar te kijken wat je voor de wereld kunt doen. ´What have we done to the world´, een achtergrond waarin het crucifix van de Christenen, de jodenster van de Joden, het Ying en Yang symbool van oosterse religies door elkaar liepen. We zijn één wereld, en hoe gaan we er mee om? Michael was een meester in het aan het denken zetten van mensen, wat je er verder ook van mag vinden. Geboren in hetzelfde jaar als ik, helemaal van mijn tijd, maar hij heeft nooit gehad wat iedere wereldburger vanzelfsprekend vindt: z'n privacy, een gewoon mens kunnen zijn.



Een dag waarin we hebben gefilosofeerd via internet over de inhoud van een meditatieworkshop tijdens het poz and proud weekend, waarbij ik me realiseerde hoeveel mediteren me eigenlijk heeft gebracht en veranderd het laatste jaar. Een discussie ook die me het gevoel geeft dat iedereen echt zin in het weekend gaat krijgen en dat er in september iets moois te gebeuren staat. En na de show over Michael Jackson, want dat was het toch vooral, kwamen de smsjes die me uit mijn melancholische bui haalden en me deden realiseren dat ik morgen één en vijftig jaar word. Vorig jaar was het vieren van mijn verjaardag erg moeilijk, met een doodzieke Jaco in ons midden. Toen al had ik me voorgenomen dat mijn verjaardag voortaan een vrolijke boel moet worden. Want je weet maar nooit wanneer het je laatste zal zijn. Dus morgen wordt het gezellig. Vandaag heb ik een gsprek aangevraagd aan een reintegratiebureau dat mijn eigen ondernemingsschap kan gaan coachen. Ik snap er geen bal van. Ik wil studeren, dat kost ongeveer 4500 euro en dan heb ik een nieuw beroep geleerd op HBO niveau dat ik ook bij een zwakkere gezondheid volledig kan doen, maar dat kan niet, want het uwv financiert alleen studies van een jaar, en de mijne duurt er drie. Wel kan het betalen van een reintegratiebureau, dat mij in een aantal sessies ondersteunt in iets dat ik door mijn gezondheid misschien wel niet zal kunnen blijven, en dat kost minstens 5000 euro. Tel uit je winst. Maar dat wordt door het UWV wel goedgekeurd, en die studie past niet in de kaders waarbinnen de werkcoach mag werken. Ik haal mijn schouders maar op en heb dan maar om die ondersteuning gevraagd. Je weet nooit. Misschien hebben ze nog goede ideeen en schiet ik er inderdaad wat mee op. En zo niet, jammer van uw belastingcenten maar daar kan ik dan ook niets aan doen. Ik heb mijn best gedaan. En in mijn CV heb ik gezet dat ik hiv heb, heptatitis C, slokdarmspataderen, levercirrose en depressie en dat ik besloten heb onder geen voorwaarde bereid ben de openlijke manier waarop ik daar mee deal op te geven voor een baan. Onder geen enkele voorwaarde. Dat zullen ze dan maar als uitgangspunt moeten respekteren. En als ik daardoor kansloos word, ligt dat niet aan mij. Ik ben overtuigd dat je met deze medische achtergrond best kunt functioneren, zolang je jezelf geen overbodige stress aandoet. Wat anderen daarover denken, dat is niet mijn probleem. Punt. En nu ga ik iets doen om mijn bui wat vrolijker te krijgen, want over 37 minuten ben ik jarig. En ik wil ook echt hartstikke jarig zijn.