Luister hiernaar. Senator Tom Duane over zijn AIDS

Dit is de meest moedige, uitgesproken, oprecht en terecht furieuze speech die ik ooit iemand heb horen houden over stigmatisering en discriminatie van mensen die leven met hiv en aids. Ontroerend en recht uit zijn hart. Een terechte staande ovatie kwam aan het eind ervan uit de zaal. Wie denkt, dat het allemaal wel meevalt met stigma rond hiv heeft het helemaal mis. Nog steeds mogen kinderen met hiv soms ook in ons land niet naar zwemles, omdat de waterzuiveringsinstallatie daar niet tegen opgewassen is. Nog steeds denken zelfs verpleegkundigen soms, dat het aanraken of wat speeksel van een hiv patient hen kan besmetten. Nog steeds bestaat er een peilloze diepte in de kennis van mensen over het lot dat mensen met hiv moeten dragen. Daar komt in Amerika nog bij dat mensen zeer dikwijls ook de juiste sociale zorg moeten ontberen, zoals behandelingskosten, opvang als zij door hun familie de deur wordt gewezen, een kaartje voor de metro om naar de dokter te kunnen, of wat geld waarmee ze een nieuwe tandenborstel kunnen aanschaffen of een nieuw overhemd kunnen kopen, als er bloedgeprikt is en de prikker heeft verzuimd het stelpen van het daarbij ontstane bloedinkje goed te regelen. Een verhaal dat aan elkaar hangt van kleine feitjes, die de kwaliteit van leven van een hiv positieve bedreigen.

Tom Duane, zelf positief, staat fier overeind en verdedigt furieus zijn zaak en die van al diegenen, die zich niet kunnen veroorloven hun stem te verheffen. Waaronder hij overigens zelf ook hoort. `Denk maar niet`, zegt ie, `dat ik nog ergens anders aan de slag kom als ik hier weg moet gaan. En geloof maar dat de kans serieus aanwezig is dat ik óók van een paar tientjes in de week moet zien rond te komen, als ik tenminste het geluk heb een dak boven mijn hoofd te hebben. Ik sta hier niet om aardig gevonden te worden. Ik sta hier voor mijn zaak, struggle for life, en die van al die anderen.´

Tom Duane is openlijk homo en hiv-positief. Hij gaf deze speech vorige week vrijdag om 3.00 uur ’s nachts voor een wet die opvang regelt voor mensen met aids. En deed dat met een volgens mij nooit geevenaarde passie:

“Let me take you back to the early eighties. Visiting friends in hospitals. We’d go in. We’d go in one night, in the morning they’d be dead. I’d bring them food. My family, bring them food. My friends bring someone food. But whoever was in bed would be dead before they could eat it.

We’d leave it – maybe the nurses would take it home. No! They wouldn’t eat it! ‘Cause it’s contaminated. Contaminated! Wouldn’t touch it. Wouldn’t go into the room. Wearing masks. Gloves! Gowns! Someone gets sick in the afternoon. They’d be dead the next day. Dead! And that went on for months, and then years. Dead! Dead!”

Om nooit te vergeten. Opmerkelijk is het aarzelend beginnende maar het in staande ovatie overgaande applaus vanuit de zaal, die de oprechtheid en furieusheid van Tom Duane wist te waarderen.

Gequote van het Poz and Proud blog.