Even met mijn familie naar de zonnige maar nog van voldoende sneeuw voorziene alpen geweest, en dat was lekker. Ondanks de kou in mijn botten, ondanks mijn vermoeidheid. Daarna nog even heen en weer geweest naar Budapest voor een zakelijk bezoek en opnieuw terug in het land, met nog steeds de kou in mijn botten en moe, moe, moe.
Gedoe met het UWV, ook in mijn vakantie. Het bemiddelen dat men zou gaan doen gaat niet gebeuren. Mijn kans op uitval is te groot. Hoe kan ik dan ooit zonder hulp wèl in staat zijn om zelf weer een deel van mijn inkomen te vergaren? Maar goed, ambtelijke molens. De werkcoach is de keuringsarts niet, en ik heb dus zelf maar voorgesteld me te laten herkeuren. Een goede uitkomst verwacht ik er niet echt van. Ik zal het toch wel weer zelf moeten doen, vrees ik. Wat mij moe maakt, moe en nog eens moe.
In Libië stijgt de spanning nu Khadaffi en zijn zoon de oorlog verklaren aan de rebellen. Ik vrees voor de komende twee dagen. Voor die tijd zal de NAVO nog niet klaar zijn voor het implementeren van een no-fly zone zodat Khadaffi zijn eigen bevolking vanuit de lucht ongestraft naar de eeuwige jachtvelden kan blijven sturen, en dat ook versterkt zal doen.
De dingen zijn niet vanzelf beter geworden terwijl ik weg was, integendeel. Dromen straks dus maar weer en hopen op een goede afloop.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten