Laat deze beker aan me voorbij gaan

Zoals u het wilt. Passion of the Christ, film met Mel Gibson. Prachtig. De zin bleef hangen doordat ik eerder deze week tegen mijn totale gebrek aan energie in een makelaar heb gebeld om mijn huis te verkopen. Het is nog aanzienlijk minder waard dan 3 jaar geleden, toen alle wijze makelaars mij adviseerden om het nog even aan te houden. Dat is me met veel bloed, zweet en tranen gelukt. Doordat er een stuk consumptief krediet al in de hypotheek zat, is de kans reëel dat ik het huis niet eens mág verkopen. En dat heeft me volledig lamgeslagen. Ik kan het niet betalen, en ik mag het niet verkopen. Daar had ik een grens getrokken. Als ik afhankelijk zou worden van de barmhartigheid van mijn familie, dan zou het daar en dan ophouden. Want daar kan ik niet mee leven.

Duim voor me alsjeblieft, dat het de komende weken mee blijkt te vallen. Want anders weet ik het echt niet meer. En je kunt je zegeningen tellen wat je wilt, maar als je al jaren elke cent omdraait en dan nog niet uit gaat komen en dat de rest van je leven kan blijven doen, wat is dan nog de zin van het bestaan? Mag ik alleen maar overleven? Of zelfs dat niet?

Kijk naar Japan: is er behalve een paar snuffelhonden en speurders naar lijken en overlevenden nog iets anders geboden dan hulp?

Kijk naar Libië waar Khadaffi mogelijk al morgen Benghazi herovert omdat de wereld geen consensus bereikt over een no fly zone? Waar is de solidariteit? Is het dan echt ieder voor zich en God voor ons allen geworden? Als het zo moet, wíl ik dit aardse bestaan niet eens meer.

Het is goed dat ik vrijdag weer naar de GGZ mag. Het wordt hoog tijd voor een diep gesprek. Ik kom nergens meer toe. Ik ben verlamd. De wereld stinks.

Bij Paul en Witteman vanvond vertelde ex minister van der Hoeven, nu trekster van de Alzheimer Vereniging (er zijn 260.000 mensen met alzheimer in nederland) haar baan combineerde voor de zorg voor haar man die aan Alzheimer leed, al ten tijde van haar minister van onderwijsschap. Zij gaf de raad aan de partners van om het probleem bespreekbaar te maken en het niet alleen te willen doen, en om door allerlei aktiviteiten de hersenen van de patient te blijven prikkelen. Ik moest aan mijn vader denken. En ik kan alleen maar zeggen: mijn achting voor een druk bezet iemand als van der Hoeven is drastisch gestegen. Hoe zij de dingen organiseerde, met haar man dingen bleef doen, de omgeving erbij betrekt. Ontroerend en zo vreselijk waar. De komende decennia zullen nog veel meer mensen met Alzheimer in diverse stadia te maken krijgen. Het mag geen taboe worden, mensen moeten zichzelf niet gaan stigmatiseren of gebukt gaan onder schuldgevoel. Dat is ontzettend belangrijk. Dat zei ze, en zo voel ook ik het. Pa, ik mis je.