stemming in de wereld slaat om

Niet bij mij. Eindelijk verdwijnen de vurige pukkels op mijn voorhoofd, maar nu heb ik weer bloederige ontlasting en exzeemachtige plekken op mijn dijen.

Amerika gooit alles in de strijd om Khadaffi te stoppen, en oefent druk uit op de VN. Met succes, zo lijkt het. CNN rapporteert om 10 uur vanavond dat "within the hour" de no fly zone in stemming gaat worden gebracht. De allerhoogste tijd, want Khadaffi is nog 160 km van Benghazi verwijderd. De volslagen gekke heerser slaat absolute wartaal uit, dreigt zijn eigen bevolking met het kiezen van burgerdoelen als hij wordt aangevallen, en belooft vuurwerk en feest als hij heel de wereld weg kan jagen. Not a chance if you ask me. Die man móet nu gestopt worden, anders is hij de leider zonder volk en wat er nog is zal hij uitmoorden. Volslagen gek. Het rotte is alleen dat na de no flyzone ook grondtroepen nodig zijn en daarmee heeft de VN geen geweldige ervaringen. Intussen is het 10 over 11. Je ziet politici vriendelijk handen schudden en lachen, maar een resolutie is er nog steeds niet. Intussen wordt de bedreiging voor de mensen in Benghazi groter "by the minute". Tien voor half 12. De VN vindt dat een no fly zone geen zin meer heeft, omdat Khadaffi toch wel wint. Die staat inmiddels aan de buitenwijken van Benghazi. Door het falen van de VN in het verleden, worden libische mensen nu voer voor de moordzucht van Khadaffi. Dat kan niet waar zijn. Maar goed, dat was het nederlandse nieuws. Op El Jazeehra en CNN zie ik andere, voorzichtig optimistischer berichten. Even blijven kijken dus maar. En live op El Jazeehra om vijf over half 12 is de resolutie met 10 voorstemmers, 5 onthoudingen en 0 tegenstemmen aangenomen. Dat is één stem meer dan het minimum aantal stemmen voor. Tjonge jonge. Maar dit is nog niet het einde. Het is een begin, en hopelijk nog op tijd. Verbijsterend hoe snel het nieuws tegenwoordig reist. De mensen dansen weer in de straten van Benghazi, seconden na de stemming, nog steeds bedreigd, maar met nieuwe moed.

Japan is en blijft een tragedie zonder weerga. 5.000 mensen dood, 8.000 vermist, honderden besmet met radio-aktieve straling. Intussen heeft dat in de wereld al geleid tot felle discussies en het stilleggen van nieuwe plannen voor kerncentrales. Honderdduizenden Jappen hebben geen huis meer en zijn familie en vrienden kwijt. Ook hebben de ziekenhuizen tekort aan medicamenten en ontstaat er langzaam maar zeker honger. Afgrijzelijk. Sommige stukken kust zijn 8 meter lager komen te liggen zodat het springtij morgen ook weer voor nieuwe ellende kan zorgen. De anders zo gedisciplineerde Jappen voelen zich verraden en de informatie die ze krijgen is uiterst verwarrend.

Maar ieder is het er over eens dat als één land zich hier uit kan werken, het het land is met de derde economiegrootte ter wereld, Japan. De AEX en alle andere beurzen stegen vandaag weer. De stemming is aan het omslaan, maar we zijn hier nog lang niet klaar mee.

Morgen eindelijk naar de GGZ Ingeest. Hoe leg je uit dat het eigenlijk als een geruststelling voelt, dat er altijd nog de mogelijkheid is toedeloe tegen het leven te zeggen? Met alles wat je toch nog hebt, ondanks alles, en wat je nog kan betekenen? Waarom blijft het dan zo voelen? Omdat ik niet verder kan. Ik kan niks. Ik kan niet werken, maar mijn uitkering wordt ruecksichlos gekort tot een onleefbaar dieptepunt. Ik kan mijn huis dalijk niet meer betalen, maar mag het mogelijk niet verkopen. Ik wil wel werken, maar niemand neemt me aan en ik kan niet meer investeren in mijn ZZP aktiviteiten, wetend dat ik over een paar maanden zowat van de lucht moet leven. Ik wil niet gedeprimeerd zijn, maar vertel mij eens hoe je na 10 jaar in een spiraal naar beneden hebben gezeten, en dit voor je te hebben liggen, de moed er in kunt houden? Daar moet het morgen over gaan. Laat mijn stemming alsjeblieft ook gauw omslaan. Geef me een reden om licht aan het eind van de tunnel te zien. Ik ken alle technieken om mijn energie te managen, maar het helpt me niet meer. Het is gewoon op.