Hoop doet leven, maar soms is hoop niet goed genoeg.

Gisterenavond om acht minuten over elf ging mijn mobieltje, ik had net mijn benen binnen mijn bed getrokken voor wéér een nacht vechten tegen slapeloosheid en rare dromen. Rare tijd voor telefoon.
"Met Leo", nam ik met mijn meest vriendelijke stem op.
"Leo? Je spreekt met de moeder van Lorenzo*"

Lorenzo. God wat zou ik een paar jaar geleden graag een relatie met hem zijn begonnen. Ik kende geen gastvrijer, liever, eerlijker jongen dan hem, zelfs al voor mijn fiasco relatie in de Pijp. God wat was het fijn bij hem te zijn, wat konden we samen genieten liggend in elkaars armen bij hem thuis op de bank, in zijn huiskamer, luisterend naar goede muziek met een lekker glas rode wijn op het tafeltje voor ons.

God, wat was ik gek op hem. En dat ben ik steeds gebleven. Zijn gevoelige persoonlijkheid, de manier waarop hij me kon troosten toen ik hem had verteld van de terminale ziekte van mijn zoon, de liefdevolle manier waarop wij de liefde bedreven. Ik hield van hem. Hij was de steun en toeverlaat als hij thuis was. De deur stond altijd voor me open, als hij niet vloog. Hij was purser bij een van 's-werelds grootste luchtvaartmaatschappijen. Lorenzo was mijn prins op het witte paard. Ik hield van hem.

We praatten veel en hoe meer we van elkaar wisten, hoe meer we van elkaar leken te gaan houden. Onze vriendschap loopt als een rode draad door de voorbije 10 jaren heen, en geregeld gaven we naar elkaar aan dat we weliswaar nog niet aan een relatie toe waren - hij depressief over zijn zware baan en zijn hiv, ik bezig met mijn scheiding en mijn gezin. Als we wèl aan een relatie toe zouden zijn - vonden we van elkaar - dan zouden we die relatie met elkaar willen hebben.

Er was ongeveer niets wat ik niet zou kunnen verdragen, op één ding na. Hij gebruikte, wanneer hij depressief was, wat al te gemakkelijk teveel drugs. En ik veroordeelde hem niet, wie zou ik zijn om dat te doen? Ik heb me er zelf alleen maar tegen kunnen verzetten door het feit dat ik kinderen heb die ik op een gezonde manier wilde zien opgroeien.

De enige die Lorenzo's moeder heeft gebeld, was ik. Juist door de manier waarop hij al die jaren over mij heeft gesproken. Vol liefde. Ik had geen idéé dat zij überhaupt van mijn bestaan wist. De laatste maanden was Lorenzo clean. Hij woonde weer op zichzelf en er werd opnieuw misbruik gemaakt van zijn zwakte en gastvrijheid. Dat deed bij hem de emmer overlopen en hij overleefde het ook niet meer.

Waarom heb ik hem zo lang niet gebeld? Waarom heb ik niet eens geïnformeerd hoe het nu met hem ging? Omdat ik zelf te depri en kwetsbaar was? Misschien ben ik nog niet klaar voor een relatie. Maar God weet dat ik die zou willen en wie ben ik dat ik hem zo op me liet wachten?

Als ik had gebeld, had ik geweten hoe het hem verging, dat hij goed bezig was, dat - nu bleek hoe serieus hij van zijn kant is geweest - we het op zijn minst samen hadden kunnen proberen.

Verdomme Lorenzo! Ik zal je nu altijd moeten missen. En Verdomme Lorenzo! Ik voel dat ik tekortgeschoten ben. Dat is onvergeeflijk. Je gaf me je vertrouwen, je hebt gevochten, en ik heb het niet op tijd gezien. Hoe stom kon ik zijn. Het spijt me. Het spijt me meer dan ik zeggen kan.

Dag mooie, lieve, warme knul van me! Met die melancholieke diepe blik in je ogen waarin ik kon verdrinken. Rust zacht. Ik zal altijd trots op je zijn en je in mijn hart dragen, nooit zal ik je vergeten.
Intussen blijft er niets anders over dan mijn knapzak oprapen. Mijn tranen de vrije loop laten en toch maar weer verder gaan.

* Uit piëteit met de familie heb ik de naam veranderd.

Down, down, down

- Libië. o'bama ligt onder vuur over zijn harde ingrijpen in zijn thuisland. De Nederlandse regering vraagt zich af waar wij in vredesnaam op wachten. Wij doen juist te weinig is de mening. Er heerst grote chaos door infiltranten van Khadaffi's aanhangers die onschuldige mensen afschieten in Benghazi en andere steden. Het lijkt een slepend conflict te worden, toch heerst er in Libië zelf dankbaarheid juist omdat het vooral het Westen is dat ingreep. Overigens zijn de Arabische Liga en Rusland weer bijgedraaid. In Yemen lijkt de opstand succesvol te zijn. Militairen sluiten zich aan bij de rebellen, hoewel de officiële lezing nog steeds is dat het leger de leiders steunt.

Het zeewater, melk en spinazie in Japan zijn sterk radioactief bevonden. Berichten over dat de situatie onder controle zou zijn gekomen spreken elkaar tegen. Fijntjes werd vandaag nog even melding gemaakt dat een beving van 7 op de schaal van Richter in Nederland een kwestie van tijd is, dat, terwijl Nederland daar qua bouw helemaal niet op is berekend. De waarde van de huizen daalde weer 1,5 procent de afgelopen maand. Mijn inkomensverzekering gaat mijn in januari 2012 geen heel hoog bedrag geven. Het zal rond de twintigduizend euro zijn, in elk geval genoeg om mijn aandeel in de restschuld op onze hypotheek te kunnen nemen, maar iets over blijft er niet. Als ze tenminste geen manier vinden om er onderuit te komen, want daar ken ik mijn pappenheimers lang genoeg voor.

Begonnen met mijn aangifte 2010. Hoop die tegen het verlammende gevoel dat me in de greep heeft in, eind deze week klaar te hebben. Dan maar weer gaan zeuren over een herkeuring. En intussen manieren bedenken om een aanvulling op mijn uitkering te krijgen en een urgentieverklaring voor een sociale huurwoning aan te vragen.

Maar ik kom er gewoon niet toe te werken aan die dingen. Echt dingetje voor dingetje. Alles is teveel. Niks is leuk. Niks smaakt lekker. De wereld is een zooitje. Dat gevoel blijft allesoverheersend en slaat me lam, lam en nog eens lam.

En ik?

scheuren ...

Wat ik als leek onbegrijpelijk vind, is dat in tijde van oorlog je publiekelijk in de media gaat bakkeleien of de uitgevoerde akties wel volgens de letter zijn uitgevoerd. Rusland, China en de Arabische Liga nemen afstand van het harde ingrijpen de laatste 48 uur. Volslagen onterecht als je het mij vraagt, want zachte heelmeesters maken stinkende wonden. Khadaffi maakt er in de media dan ook ogenblikkelijk misbruik van. Hoe naief kun je zijn. Natúúrlijk doet hij dat, en de dreigende taal van Rusland is dan ook volslagen misplaatst. Wat had Rusland dán gedacht? Een overduidelijke aanval is nodig geworden door de lange aarzeling alvorens ingegrepen is, en ook nodig om te voorkomen dat de oppositie - rebellen zoals wij ze noemen - al verloren heeft voordat men kan terugslaan. En dat lijkt aardig te lukken. Dat daarbij burgers het leven laten is jammer, maar niet de schuld van de coalitie. Wèl van Khadaffi, die die burgers als schild gebruikt. Het is in tijden van oorlog absolute voorwaarde dat de gelederen gesloten blijven, zodat de tegenstander geen wig kan slaan. Ik hoop dat de internationale gemeenschap in die zin ook zal handelen. Discussie achter gesloten deuren mag, maar naar buiten toe moet je één gezicht laten zien. Anders wordt het aantal doden nog veel groter, dan nu door in een keer hard en meedogenloos in te grijpen. Anders wordt het een slepend conflict. Ik kan me gewoonweg niet voorstellen dat landen als Rusland en China, en zèlfs niet de Arabieren die de reputatie hebben onbetrouwbaar te zijn, dat niet begrijpen. Doorpakken nu. En snel.

hoop

Het duurde lang, maar het offensief van de wereld tegen Libië is begonnen. Franse en Amerikaanse luchtmacht hebben militaire doelen gebombardeerd die het de rebellen mogelijk moet maken zich te handhaven en herpakken. Dat zal alleen door de lucht trouwens niet kunnen. Maar het was een noodzakelijk begin. Wrang is, dat pro Khadaffi burgers als schild worden gebruikt rondom die militaire doelen, waardoor het waarschijnlijk is dat er doden zullen vallen onder burgers. Een laffe daad van Khadaffi, maar ja: in liefde en oorlog is alles veroorloofd zeggen ze, en opgeven staat niet in het woordenboek van Khadaffi. In Yemen loopt de situatie ook helemaal uit de hand. Vele andere naties waaronder Italië, Spanje, Noorwegen, België, en UK en mogelijk ook Nederland bereiden zich voor of zijn al begonnen aktief mee te helpen met de uitvoering van de resolutie, waarvoor Frankrijk de leiding op zich genomen heeft. Ook minstens twee arabische landen zijn ingeschakeld, al hebben die de handen vol aan zichzelf. Hopelijk wordt dit geen langslepende toestand, maar slaagt men er in de burgers van Libië hun land snel terug te geven. Vanavond waren al vele militaire doelen uitgeschakeld. De rebellen hebben per ongeluk een straaljager uit de lucht geschoten die door henzelf werd gebruikt. Dit dreigt een langlopend conflict te worden in Libie, doordat de implementatie van de VN resolutie eigenlijk te laat is gekomen, en doordat de aanhang van Khadaffi met name in het Westen nog steeds ongekend hoog is gebleven. Psychologische oorlogsvoering is in volle gang. Laten we hopen dat er een snelle doorbraak komt waardoor de Libiers Libie weer zelf kunnen gaan besturen.

De bloeding is gestopt, ik heb maar even een pauze ingelast in het inbrengen van de creme. Vanmorgen mijn inkomensverzekeringspolis gevonden, zodat ik maandag waarschijnlijk kan beginnen me voor te bereiden op de verkoop van mijn huis, wetend waar ik aan toe zal zijn.

Japan lijkt er in te slagen om de kernreaktoren min of meer weer in controle te krijgen. Intussen is het wel de grootste ramp ooit in Japan sinds de tweede wereldoorlog. vijfhonderdduizend mensen zijn dakloos, 11.000 vermist, meer dan 5000 doden.

Ik heb nog nooit zoveel nieuws te verwerken gekregen dan nu. Er gebeurt heel veel tegelijk en door de moderne media gaat de informatiestroom razend snel. De drama's zijn groot, maar er is weer wat hoop, al wordt er vannacht een springvloed verwacht op de kust van Japan.

mixed feelings

Onderweg naar Amsterdam hoorde ik dat Libië het luchtruim had gesloten, maar eenmaal in Amsterdam was het al weer open. Blijkbaar realiseerde Khadaffi zich dat hij een tactische fout maakte, en wil hij tijd winnen. Vanavond volgde een oproep voor de international community, speciaal Turkije, Duitsland en China om observers te sturen dat hij de seaze fire zou respecteren. Een schaakspel, meer niet. De engelsen stellen dan ook terecht dat hij zal worden afgerekend op zijn daden, niet op zijn woorden. Een ingrijpen en uitschakelen van militaire doelen in Libie ligt dan ook de komende uren wellicht, maar waarschijnlijk dagen, in het verschiet.

GGZIngeest was weer eens een heel goede ervaring. Men zal aandringen op mijn herkeuring, ook al is dat niet vaak meer gedaan door het uwv. Ik heb aangegeven dat ik mijn veerkracht verloren ben en een bepaalde mate van zekerheid nodig heb.

Vanmiddag laat belde mijn tussenpersoon mij en vertelde me dat ik geen consumptief krediet heb, maar dat een deel van de hypotheek als consumptief krediet is aangemerkt. Dat maakt verschil. Zolang mijn vrouw en ik het verschil tussen de hypotheekhoogte en de waarde die we kunnen krijgen voor ons huis kunnen betalen, kan ik ten allen tijde mijn huis verkopen. Na het weekend bellen we weer. Hopelijk is dan het definitieve taxatierapport binnen en heb ik in de akte van mijn inkomensverzekering kunnen lezen dat als ik na 15 januari 2012 nog ziek ben, een bedrag in eens uitgekeerd ga krijgen. Dat zou het einde van de financiele zorgen zijn. Waarbij feit natuurlijk wel blijft dat ik me met veel minder dan ik ooit heb verdiend in de toekomst tevreden zal moeten stellen. Maar daar ligt vooor mij de lijn. Als ik dat kan, is het ook wel okay.

Verder had ik vanmiddag opeens ernstige diahree en bloedde ik helderrood uit mijn achteruitgang. Ik maak me daar zorgen over. Is het de creme die ik dagelijks moet inbrengen die dat veroorzaakt, of is er iets anders aan de hand, bijvoorbeeld met maag of lever? Ik weet het niet en wil er na het weekend zo snel mogelijk meer over te weten komen.

Al met al is het behoorlijk heftig, en blijft het dat voorlopig ook wel. Daarom hebben GGZ en ik afgesproken dat we de vinger aan de pols houden, om mogelijk de anti depressiva aan te passen naar boven. Wat ik eigenlijk niet wil, omdat ik geen zombie wil worden. Maar dat hoeft volgens hen ook niet.

Verder blijkt tussen de HVN en GGZ InGeest een afspraak te zijn gemaakt dat vrijwilligers en professionals in het land de expertise zal worden vergroot m.b.t. het in samenhang behandelen van hiv en hcv, en wat de invloeden kunnen zijn van depressieve klachten. Ik was blij met dat bericht, ook met het vooruitzicht op de bespreking die ik eind volgende week zal voorzitten van cogeinfecteerden en een voorlichtingsavond op 6 april in Den Bosch.

In Bahrein en Yemen zijn ook flinke demonstraties aan de gang m.b.t. het komen tot een democratisch bestel. We lijken voor een nieuwe wereldorde te staan, ten goede of kwade, dat weet nog niemand, waarin de verhoudingen drastisch zullen veranderen.

Een ongelooflijk heftige tijd maakt de wereld door. En ik persoonlijk ook. Maar na vandaag voel ik toch enig optimisme terugkeren.

stemming in de wereld slaat om

Niet bij mij. Eindelijk verdwijnen de vurige pukkels op mijn voorhoofd, maar nu heb ik weer bloederige ontlasting en exzeemachtige plekken op mijn dijen.

Amerika gooit alles in de strijd om Khadaffi te stoppen, en oefent druk uit op de VN. Met succes, zo lijkt het. CNN rapporteert om 10 uur vanavond dat "within the hour" de no fly zone in stemming gaat worden gebracht. De allerhoogste tijd, want Khadaffi is nog 160 km van Benghazi verwijderd. De volslagen gekke heerser slaat absolute wartaal uit, dreigt zijn eigen bevolking met het kiezen van burgerdoelen als hij wordt aangevallen, en belooft vuurwerk en feest als hij heel de wereld weg kan jagen. Not a chance if you ask me. Die man móet nu gestopt worden, anders is hij de leider zonder volk en wat er nog is zal hij uitmoorden. Volslagen gek. Het rotte is alleen dat na de no flyzone ook grondtroepen nodig zijn en daarmee heeft de VN geen geweldige ervaringen. Intussen is het 10 over 11. Je ziet politici vriendelijk handen schudden en lachen, maar een resolutie is er nog steeds niet. Intussen wordt de bedreiging voor de mensen in Benghazi groter "by the minute". Tien voor half 12. De VN vindt dat een no fly zone geen zin meer heeft, omdat Khadaffi toch wel wint. Die staat inmiddels aan de buitenwijken van Benghazi. Door het falen van de VN in het verleden, worden libische mensen nu voer voor de moordzucht van Khadaffi. Dat kan niet waar zijn. Maar goed, dat was het nederlandse nieuws. Op El Jazeehra en CNN zie ik andere, voorzichtig optimistischer berichten. Even blijven kijken dus maar. En live op El Jazeehra om vijf over half 12 is de resolutie met 10 voorstemmers, 5 onthoudingen en 0 tegenstemmen aangenomen. Dat is één stem meer dan het minimum aantal stemmen voor. Tjonge jonge. Maar dit is nog niet het einde. Het is een begin, en hopelijk nog op tijd. Verbijsterend hoe snel het nieuws tegenwoordig reist. De mensen dansen weer in de straten van Benghazi, seconden na de stemming, nog steeds bedreigd, maar met nieuwe moed.

Japan is en blijft een tragedie zonder weerga. 5.000 mensen dood, 8.000 vermist, honderden besmet met radio-aktieve straling. Intussen heeft dat in de wereld al geleid tot felle discussies en het stilleggen van nieuwe plannen voor kerncentrales. Honderdduizenden Jappen hebben geen huis meer en zijn familie en vrienden kwijt. Ook hebben de ziekenhuizen tekort aan medicamenten en ontstaat er langzaam maar zeker honger. Afgrijzelijk. Sommige stukken kust zijn 8 meter lager komen te liggen zodat het springtij morgen ook weer voor nieuwe ellende kan zorgen. De anders zo gedisciplineerde Jappen voelen zich verraden en de informatie die ze krijgen is uiterst verwarrend.

Maar ieder is het er over eens dat als één land zich hier uit kan werken, het het land is met de derde economiegrootte ter wereld, Japan. De AEX en alle andere beurzen stegen vandaag weer. De stemming is aan het omslaan, maar we zijn hier nog lang niet klaar mee.

Morgen eindelijk naar de GGZ Ingeest. Hoe leg je uit dat het eigenlijk als een geruststelling voelt, dat er altijd nog de mogelijkheid is toedeloe tegen het leven te zeggen? Met alles wat je toch nog hebt, ondanks alles, en wat je nog kan betekenen? Waarom blijft het dan zo voelen? Omdat ik niet verder kan. Ik kan niks. Ik kan niet werken, maar mijn uitkering wordt ruecksichlos gekort tot een onleefbaar dieptepunt. Ik kan mijn huis dalijk niet meer betalen, maar mag het mogelijk niet verkopen. Ik wil wel werken, maar niemand neemt me aan en ik kan niet meer investeren in mijn ZZP aktiviteiten, wetend dat ik over een paar maanden zowat van de lucht moet leven. Ik wil niet gedeprimeerd zijn, maar vertel mij eens hoe je na 10 jaar in een spiraal naar beneden hebben gezeten, en dit voor je te hebben liggen, de moed er in kunt houden? Daar moet het morgen over gaan. Laat mijn stemming alsjeblieft ook gauw omslaan. Geef me een reden om licht aan het eind van de tunnel te zien. Ik ken alle technieken om mijn energie te managen, maar het helpt me niet meer. Het is gewoon op.

Laat deze beker aan me voorbij gaan

Zoals u het wilt. Passion of the Christ, film met Mel Gibson. Prachtig. De zin bleef hangen doordat ik eerder deze week tegen mijn totale gebrek aan energie in een makelaar heb gebeld om mijn huis te verkopen. Het is nog aanzienlijk minder waard dan 3 jaar geleden, toen alle wijze makelaars mij adviseerden om het nog even aan te houden. Dat is me met veel bloed, zweet en tranen gelukt. Doordat er een stuk consumptief krediet al in de hypotheek zat, is de kans reëel dat ik het huis niet eens mág verkopen. En dat heeft me volledig lamgeslagen. Ik kan het niet betalen, en ik mag het niet verkopen. Daar had ik een grens getrokken. Als ik afhankelijk zou worden van de barmhartigheid van mijn familie, dan zou het daar en dan ophouden. Want daar kan ik niet mee leven.

Duim voor me alsjeblieft, dat het de komende weken mee blijkt te vallen. Want anders weet ik het echt niet meer. En je kunt je zegeningen tellen wat je wilt, maar als je al jaren elke cent omdraait en dan nog niet uit gaat komen en dat de rest van je leven kan blijven doen, wat is dan nog de zin van het bestaan? Mag ik alleen maar overleven? Of zelfs dat niet?

Kijk naar Japan: is er behalve een paar snuffelhonden en speurders naar lijken en overlevenden nog iets anders geboden dan hulp?

Kijk naar Libië waar Khadaffi mogelijk al morgen Benghazi herovert omdat de wereld geen consensus bereikt over een no fly zone? Waar is de solidariteit? Is het dan echt ieder voor zich en God voor ons allen geworden? Als het zo moet, wíl ik dit aardse bestaan niet eens meer.

Het is goed dat ik vrijdag weer naar de GGZ mag. Het wordt hoog tijd voor een diep gesprek. Ik kom nergens meer toe. Ik ben verlamd. De wereld stinks.

Bij Paul en Witteman vanvond vertelde ex minister van der Hoeven, nu trekster van de Alzheimer Vereniging (er zijn 260.000 mensen met alzheimer in nederland) haar baan combineerde voor de zorg voor haar man die aan Alzheimer leed, al ten tijde van haar minister van onderwijsschap. Zij gaf de raad aan de partners van om het probleem bespreekbaar te maken en het niet alleen te willen doen, en om door allerlei aktiviteiten de hersenen van de patient te blijven prikkelen. Ik moest aan mijn vader denken. En ik kan alleen maar zeggen: mijn achting voor een druk bezet iemand als van der Hoeven is drastisch gestegen. Hoe zij de dingen organiseerde, met haar man dingen bleef doen, de omgeving erbij betrekt. Ontroerend en zo vreselijk waar. De komende decennia zullen nog veel meer mensen met Alzheimer in diverse stadia te maken krijgen. Het mag geen taboe worden, mensen moeten zichzelf niet gaan stigmatiseren of gebukt gaan onder schuldgevoel. Dat is ontzettend belangrijk. Dat zei ze, en zo voel ook ik het. Pa, ik mis je.

mijn dochter

Tel je zegeningen, zeggen ze wel eens.

de wereld op zijn kop

Onvoorstelbaar de rampen en ellende die over de wereld komen. In veel arabische landen is de hel uitgebroken. Saoedi Arabië meldt protesten, in Libië wint Khadaffi snel terrein terug, buitenlanders wordt met klem aangeraden Yemen te verlaten, in Bahrein zijn onlusten uitgebroken. In Israel gaat weer worden gebouwd in de nederzettingen, nadat de Palestijnen een Joods gezin daar heeft omgebracht. In Japan dreigt een kernramp door een mogelijk op handen zijnde meltdown van een reactor. Ook zijn er problemen met 6 andere reactoren waarvan één draait op Plutonium, veel schadelijker dan Uranium dat in de andere reaktoren wordt gebruikt. Naast de nu al meer dan 10.000 doden en aftershock na aftershock, waarvan velen al als zware aardbeving op zich kunnen worden gezien boven 6 op de schaal van Richter. 70 landen bieden hulp maar de ravage is onvoorstelbaar groot. Hele steden zijn van de aardbodem verdwenen, inclusief grote delen van hun bewoners. Er zijn honderden lijken die nog niet op de dodenlijst staan omdat ze nog niet zijn geidentificeerd. Nieuwe naschokken vn misschien wel hoger dan 7 op de Schaal van Richter, en de beruchte Tokyo beving die er nog aan zou moeten komen die nog groter zal zijn dan de beving die nu heeft plaatsgevonden, staan mogelijk nog te gebeuren. De onrust in de Arabische wereld is het gevolg van de nieuwe media, maar de wereld die er prat op gaat dat we daardoor in een informatie samenleving zijn gekomen, verzuimt haar verantwoordelijkheid nog steeds te nemen in te grijpen. En ik ben down, moe en down. En moe en down. Vanmiddag werd ik pas om half 3 wakker. Wanhopig bedenkend dat ik moet werken aan mijn belastingopgave, het wegwerken van mijn werkachterstand, moet gaan vragen om een urgentieverklaring om snel goedkoper te gaan wonen en mijn huis te koop moet gaan zetten en moet vragen om herkeuring. God wat heb ik een zin om weg te lopen, mijn kop in het zand te steken en tegen mijn vermoeidheid in aan mijn toekomst te werken. Maar dat kan niet. Ik moet vechten, en mijn ellende is niet te vergelijken met die van duizenden en nog eens duizenden, zo niet honderdduizenden mensen die veel grotere problemen facen dan ik op dit moment. Ik ga me maar weer eens warm douchen, de kou proberen uit mijn botten te jagen.

Half 8. De kou is uit mijn botten, nadat ik gedouched en weer twee uur geslapen heb. Uitgerust ben ik niet. Ik blijf moe, moe en nog eens moe.

wereldramp in Japan

Een aardbeving met 8,9 op de schaal van richter verwoestte, niet eens zozeer de aardbeving zelf als wel de Tsunamie die volgde, grote delen van Japan maar bedreigde ook nog zo'n 50 landen gelegen rond om de Great Pacific Ocean. Ongekend is de ellende. De berichtgeving toonde beelden van een hond, die zich bewust was van het dreigende gevaar van de naderende vloedgolf, het dier in totale paniek op zoek naar shelter, maar tevergeefs. De golf moet de arme hond verbrijzeld hebben. Net als die deed met duizenden levens en huizen, vernietiging van rijstvelden en boerenbedrijven, Tokyo schudde op haar grondvesten, een kerncentrale dreigt tot meltdown te komen nu het koelsysteem weigert. De bevolking in een straal van 20 km is geevacueerd, groter gebied dat Amsterdam. Er zijn vele honderden lijken gevonden en dat is, is te vrezen, nog maar het begin.

Een goeie dag voor Khadaffi om door te pakken, omdat de aandacht even niet zozeer op Libië gericht was. Toch heeft de EU zich in niet mis te verstane taal uitgesproken. Zijn bewind wordt niet langer erkend. Een no-fly zone komt dichter bij. Militair ingrijpen ook. Veel hangt af van de VN, de Arabische Liga, China en Rusland. Intussen zijn drie eerder gevangen genomen Nederlanders wel ongedeerd vrij. Khadaffi blijft bij de uitspraak dat het de hele wereld om zijn olie te doen is, en gaat onverminderd door met het aanvallen van de rebellen in eigen land, met bombardementen en artillerie. En n ook met zenuwgas, naar verluidt. De Arabische liga spreekt zich uit voor een no = fly zone en wil daarin een rol spelen. Clinton zegt dat de voorbereidingen op dat gebied doorgaan en mogelijk dinsdag geeffectueerd kunnen worden. MAAR DAT IS GODVERDOMME VEEL TE LAAT!

De AEX staat weer op het slot van vorig jaar, alle winst is als sneeuw voor de zon verdwenen. De wereld staat op zijn kop en ik ben aan de buis gekluisterd.

Een dag, waarop de duivel de schepper recht in zijn gezicht uitgelachen heeft, als zoiets bestaat.

terug van weggeweest

Even met mijn familie naar de zonnige maar nog van voldoende sneeuw voorziene alpen geweest, en dat was lekker. Ondanks de kou in mijn botten, ondanks mijn vermoeidheid. Daarna nog even heen en weer geweest naar Budapest voor een zakelijk bezoek en opnieuw terug in het land, met nog steeds de kou in mijn botten en moe, moe, moe.

Gedoe met het UWV, ook in mijn vakantie. Het bemiddelen dat men zou gaan doen gaat niet gebeuren. Mijn kans op uitval is te groot. Hoe kan ik dan ooit zonder hulp wèl in staat zijn om zelf weer een deel van mijn inkomen te vergaren? Maar goed, ambtelijke molens. De werkcoach is de keuringsarts niet, en ik heb dus zelf maar voorgesteld me te laten herkeuren. Een goede uitkomst verwacht ik er niet echt van. Ik zal het toch wel weer zelf moeten doen, vrees ik. Wat mij moe maakt, moe en nog eens moe.

In Libië stijgt de spanning nu Khadaffi en zijn zoon de oorlog verklaren aan de rebellen. Ik vrees voor de komende twee dagen. Voor die tijd zal de NAVO nog niet klaar zijn voor het implementeren van een no-fly zone zodat Khadaffi zijn eigen bevolking vanuit de lucht ongestraft naar de eeuwige jachtvelden kan blijven sturen, en dat ook versterkt zal doen.

De dingen zijn niet vanzelf beter geworden terwijl ik weg was, integendeel. Dromen straks dus maar weer en hopen op een goede afloop.