perspectief

De mededeling die mij van het UWV bereikte, waar ik het het afgelopen weekend met name zo moeilijk mee heb gehad, waarbij ik ook een gebrek aan veerkracht voelde. Dat gevoel is weer verdwenen. De afgelopen dagen zijn er een paar goede dingen gebeurd. Ten eerste was het opnieuw GGZ Ingeest die mij de schouder heeft aangeboden, waar ik ook onmiddellijk weer terecht kon en waar ik gisteren ben geweest. Ten tweede heb ik vandaag mijn tweede cliënt gesproken, en hebben we vervolgsessies besproken. Ik heb de betreffende persoon in een uur meer kunnen bieden, zei hij letterlijk, dan een maatschappelijk werker in meerdere sessies. En dat geeft mij de moed om door te gaan met mijn passie om andere mensen te helpen sterker te maken in het omgaan met problemen en het vinden van balans. Het zal niemand verbazen dat ik in de voorbereiding van deze gesprekken veel heb stilgestaan bij de grote inspirerende kracht in Jaco, mijn overleden zoon, die coaching en empowering heel serieus nam.

Wat me erg verbaasde, vanavond, was in de uitzending Paul en Witteman waar een ex kankerpatiënt wetenschap en artsen heeft kunnen mobiliseren om meer samen te werken aan het sneller komen tot resultaten die van kanker een chronische in plaats van een dodelijke ziekte te maken. Waarom komt zo'n initiatief van een éénling, een ervaringsdeskundige, en niet van het Kankerfonds, of van een platform van oncologen of iets dergelijks? Dat begrijp ik niet goed. Hetzelfde gebeurt bij Hiv en Aids. Iedereen weet wat, maar samenwerking is vaak helemaal niet zo vanzelfsprekend als die zou moeten zijn. Wat is dat toch? Zou het, zeker in deze eeuw van grote vooruitgang in inzicht m.b.t. de rol van DNA, deze eeuw die zich kenmerkt door een vloedgolf van beschikbaar komende kennis, niet hartstikke logisch moeten zijn dat we die kennis trechteren en focussen zodanig dat daadwerkelijke verbetering van levensverwachting en kwaliteit van leven van patiënten de eerste prioriteit vormen? Het blijft me verbazen. De grote communicatieruis tussen behandelaars, zoals ik die ook heb moeten ervaren bij de behandeling van mijn vader voor zijn overlijden.
Volgens mij is daar nog een wereld te winnen. En liefst wel morgen. of als het even kan vandaag nog.