Down

Vanmiddag laat, dus zonder er nog iets mee te kunnen, viel er een brief in de bus van het UWV, dat mij met klem aanraadde de tijd te nemen om mijn belastbaarheid te testen en vooral niets te forceren. Per 28 juli gaat mijn uitkering naar nog geen 800 Euro per maand, een beetje weinig als je nagaat dat mijn hypotheek en verzekeringen al aanzienlijk meer kosten. Werk aan de winkel dus. Mijn coachingsaktiviteit sneller opbouwen, of er een parttime baan bij zoeken. Wel lastig als je nog een redelijk ingrijpende vier maanden durende - minstens - kuur voor de boeg hebt tegen AIN III en de HCV behandeling naar verwachting kan gaan beginnen, een vervolg op een eerdere behandeling die mij behoorlijk ziek heeft gemaakt in de periode dat mijn zoon Jaco voor zijn leven vocht en stierf. Misschien moet ik me toch maar 100% ziek melden, maar dan kan ik dus niet aan mijn onafhankelijke toekomst werken. Is het gek dat ik me gedeprimeerd voel? Ik merk ook dat het een te grote aanslag doet op mijn veerkracht, die me tot nu toe overeind heeft gehouden. Ik zal maar niet zeggen wat ik denk. Daar schiet niemand wat mee op. Maar God, wat maakt dit alles me weer moe en moedeloos.