Gisteren was het Ben die glansrijk de Voice of Holland won, vandaag zijn broer in een concurrerende show. Uniek. Maar wat als nu alleen Ben had gewonnen, en zin broer niet? Of Dean, en zijn broer Ben niet? Wat doet dat dan met de ander?
Kijk ik naar mezelf, dan zie ik iemand die na nogal wat tegenslag weer lekker aan het opstarten is. Maar ook iemand, die uiterst kwetsbaar is. Dan zie ik iemand die strijdlust heeft getoon, maar nu even kei kapot zit. Dan zie ik iemand die bewondering heeft geoogst, maar ook iemand die stuk zit en het gevoel heeft dat bewondering oogsten en een voorbeeld willen zijn niet voldoende meer is. Iemand die weet dat je van jezelf moet houden, de kracht in jezelf moet blijven koesteren, maar ook iemand die het zat is afhankelijk te zijn en niet ziet hoe hij dat op korte termijn kan veranderen. Iemand die nog wat tijd nodig had, maar die die tijd niet gegund lijkt te zijn. Iemand die dood en doodmoe geslagen is, na zich weken energiek gevoeld te hebben. Ik kwam vanmiddag pas om half vier mijn bed uit. Voel me een zombie. Het is inmiddels zondag. Morgen kan ik met het UWV gaan bellen om de jobcoach om uitleg te vragen hoe ik kan functioneren, kan werken aan mijn gezondheid, terug kan vechten naar onafhankelijkheid, als mijn uitkering een paar maanden voor ik uit de put geklommen kan zijn, tot 780 euro per maand wordt geminiseerd. Terwijl het zelfde UWV me zegt, toch vooral rekening te houden met de grenzen van mijn belastbaarheid. Ik heb de draad maar weer opgepakt. Nog een paar maanden tijd om mijn coaching praktijk vorm te geven en anders een baan te vinden. Waarbij ik morgen ga eisen dat het UWV mij daar aktief bij helpt. Want ik kan niet alles tegelijk op eigen kracht. Ik kan het echt niet. Ik ben dood en dood moe.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten