Nieuwjaars dag en emoties

Ik weet nog goed, voor de scheiding, dat ik oud en nieuw in Amsterdam zou vieren, bij mijn toenmalige vriend thuis. Alleen nadat ik mezelf had ingelaten, en heel de avond in mijn eentje de climax opbouw tot de jaarwisseling had uitgezeten, omdat mijn vriend ergens dronken in slaap was gevallen, ik een smsje kreeg dat Jaco, mijn jongste zoon, met spoed in het LUMC werd opgenomen als gevolg van een probleem met de kanker waarvan hij begin december de diagnose had gekregen. Ik wilde onmiddellijk naar huis, maar had al teveel gedronken. Bovendien was het verradelijk glad en kreeg ik geen contact meer met Silvia, mijn vrouw, omdat de lijnen, zoals ook dit jaar weer, overbelast waren. Ik heb me nog nooit zo vervreemd gevoeld van mezelf als die bewuste nacht. Het was bijna bovenaards afschuwelijk. Net als nu, vandaag, 10 jaar geleden de kroeg De Hemel, in de volksmond het hemeltje, in Amsterdam in brand vloog, waarbij vele tientallen jongeren als ratten in de val kwamen te zitten, en er 14 jongeren overleden. Ik zag vanmiddag een im memorium uitzending van een plechtigheid die rond het monument op de Dijk was georganiseerd. Afgrijzelijk. Ik merkte dat ik het niet droog hield. Vaak denk ik dat ik de dood van mijn zoon heb verwerkt. Maar de afgelopen dagen werd weer eens duidelijk, speciaal ook op dat moment, het op het moment oudejaarsavond dat poppers een aantal klassiekers liet horen tijdens waarvan mijn moeder het te kwaad kreeg, dat dat helemaal niet zo is. Wat in werkelijkheid is gebeurd, is dat ik een deksel op die put heb gelegd, en dat ik die, min of meer ook wel bewust, met deze dagen wat opzij schuif, om te zorgen dat de emoties enigszins beetje voor beetje komen, en niet allemaal tegelijk. Een soort zelfbeschermingsmechanisme. Zo gaat het vaak met mannen. Zij tonen hun emoties niet gemakkelijk, maar dat wil niet zeggen dat ze niet deep down inside een eigen leven leiden. En zoals de drukregelaar van een snelkookpan kan vliegen, zo doen de e moties jaren na dato nog steeds op dit soort momenten de snelkookpan van hun - en mijn - binnenste bijna aan de overdruk bezwijken. Iemand tijdens deze uitzending over Volendam zei: je leert dit nooit aksepteren, dat kan helemaal niet, je kunt het alleen inbedden in je leven. En zo, weet ik, is het ook. Ik kan mijn zoon's dood niet aksepteren. Niet nu, niet over 10 jaar, nooit. Ik kan er hooguit proberen mee te leven. Net als mijn moeder zich die opdracht heeft gesteld, nu mijn vader is overleden. Maar er moet ruimte zijn voor die emoties. Dat is heel erg belangrijk. En ook goed. Ik leef ermee, en bij tijd en wijle ga ik er even voor zitten om wat gebeurd is opnieuw te doorleven, te voelen. Ik laat mijn tranen dan de vrije loop. Maar wel altijd op die momenten, dat ik alleen ben. En soms, heel soms, laat ik iemand toe om mij daarin te steunen. Morgen moet mijn moeder naar een verjaardag van haar oom, mijn oma's oudste broer. Die wordt 90. Ze zal het er niet gemakkelijk mee hebben. Maar ze is sterk, en ik heb haar meegegeven de deksel op de put te doen, het feest voluit te beleven met haar geliefde familie. En de overdruk, die reageren we de komende week wel weer even af. Het is zoals het is. Het zal ook altijd zo blijven. Je energie moet je bewaren en aanvullen om die te gebruiken wanneer je in sitaties bent die je gunstig kunt beïnvloeden. Dat wat je niet veranderen kunt, daar moet je niet teveel energie in steken. Het voelt als een dooddoener. Maar zij en ik weten, dat daar veel waarheid in schuilt. Het was, zo zonder mijn vader, die op dit soort momenten altijd het meest in zijn element was, op de familiefeestjes, nog steeds een rare gewaarwording dat hij er niet meer is. Samen hebben we ons erdoor heen geslagen. En allemaal hadden we last van onze emoties. Mijn broer had een heel speciale vuurpijl gekregen, die heeft hij afgeschoten, een ode aan hem. Verder is de kerstboom weer het huis uit. De vloer gedweild, de tuin aangeharkt, een deel van de bagage alvast ingepakt, en ben ik met mijn moeder en peettante nog een hapje gaan eten op Kijkduin, omdat zij zussen morgen naar het feest in Brabant gaan. Meer dan ooit voel ik de warmte van mijn familie. Misschien wel, omdat het deze keer niet om mijn eigen emoties gaat, of althans in mindere mate. Het voelde als het meisje in Volendam die zei, dat ze de dingen al vrij snel achter zich gelaten had, en er ook over heeft kunnen schrijven. Ze ervoer de eucharistieviering en de ceremonie bij de Dijk als mooi, vooral voor de nabestaanden. Narigheid ondergaan is op een of andere manier gemakkelijker, dan dat anderen je zien lijden en gebukt zien gaan om de last van degenen die zo getroffen zijn door de ramp. Ik begrijp dat. Ik voel het zelf ook zo. Op een of andere manier