werken en inkomen

De Onrendabelen wel eens gezien, een documentaire van Marcel van Dam? Vanavond zat hij in het publiek in een TV show die ging over de schandalig lage inkomens die mensen kunnen verdienen om in hun onderhoud te kunnen voorzien, zoals schoonmaakwerk.
Ik vond dat hij te weinig aan het woord kwam. Positief is dat ik God zij dank nog een redelijk inkomen heb bij mijn omschakelingspogingen, maar het is echt schrijnend hoe dat bij anderen in de samenleving is. Een alleenstaande vrouw die 's-morgens van 6 tot 9 werkt, dan haar kinderen naar school begeleidt, en in de avond nog eens vier uur werkt, 5,50 per uur verdient en geen reiskosten vergoed krijgt. Elke dag van smorgens half 6 tot savonds 10 uur is zij aan het werk voor bijna een fulltime job waarmee ze 1100 euro per maand verdient. Haar huur moet betalen, haar kinderen moet verzorgen en reiskosten moet maken om naar haar werk te gaan. Een groeiend probleem, zeker in deze crisistijd. De directeur van Werkland zat er ook en vertelde van het A, B, C plan. A job, Better job, en daarna pas een baan kunnen krijgen om in beter in staat te zijn om hun situatie financieel en sociaal te verbeteren. Want diezelfde ouders worden verantwoordelijk gehouden voor het gedrag van hun kinderen, die zij slechts met het ontbijt zien en als ze thuiskomen al weer op bed liggen. In en in triest. We zouden als maatschappij meer voor deze mensen over moeten hebben. Want met ons stelsel creeeren we alleen maar armoe en problemen. Het is vaak niet zo dat mensen niet willen werken, maar dat ze gewoon niet in staat zijn om een inkomen te genereren dat hen in staat stelt om verantwoorde opvoeding aan hun kinderen te geven, en zonder hoe elementair ook toch minstens in staat zouden moeten worden gesteld dat ze een goede ouder kunnen zijn, en niet met hun 45e versleten zijn en met drie criminele kindertjes zitten. We moeten daar meer voor over hebben. Degene die durft te zeggen dat die mensen toch ook door kunnen gaan leren en op betere banen kunnen solliciteren, meer moeite zouden moeten doen, zou ik bijna toewensen dat ze zelf eens te maken krijgen met de vernedering die elke dag van hun leven wordt ervaren, doordat ze die dingen gewoon niet kunnen opbrengen. Het is een impasse waar die mensen met de beste wil van de wereld niet zelf uit kunnen komen. Voorbeeldje: een man met een eigen schildersbedrijfde wordt arbeidsongeschikt door jicht. Zo erg zelfs, dat ik zonder enige moeite de vergroeiingen van zijn handen en zijn opgezwollen enkels kon zien. Hij werd werkloos en was te trots om een uitkering aan te vragen. Uiteindelijk ging hij maar eens door omstandigheden en oplopende schulden gedwongen een uitkering aanvragen. Sozawe stuurt hem naar ons voor een intake. De man moest uit schiedam komen, vijf dagen achter elkaar. Geld had ie niet, fietsen kon ie niet en lopen al helemaal niet. Dus reed hij zwart met de tram, en wordt hij door een RET controlleur een boete opgelegd van 38 euro. De man heeft recht op een reiskosten vergoeding en een voorschot op zijn uitkering, maar pas na vier weken op het voorschot en na afloop van die vijf dagen voor zijn reisgeld. A 12 cent per kilometer, 7 cent per kilometer die je bij een bedrijf vergoedt krijgt als medewerker. Als je niets hebt gaat het om astronomische bedrijven. Met een salaris van 30000 euro, wat niet veel is maar ongeveer modaal, zou je daar wel overheen komen. Deze man komt daar dus niet overheen. Een drama toch? Ik zie veel schrijnende gevallen. Ons stelsel is ziek, en wordt alleen maar zieker.