Moe.

De afgelopen week begon al op maandag met een slecht weer gesprek bij mijn stage-adres. Ik was het beu op verschillende afdelingen te worden ingezet, waarbij het aantal stage-uren, die ik overigens voor niets werk behalve dan de werkervaring, met voeten werd getreden en ik werd afgerekend op hoe ik omging met verschillende geldende regels op die verschillende afdelingen. Daar komt nog bij dat ik behoorlijk moe was van het vele overwerken, terwijl ik mijn eigen bedrijfje op een heel laag pitje heb moeten zetten om die stage te kunnen lopen, er geen extra inkomsten komen uit die hoek, en de rekeningen me om de oren vliegen. Maar goed, ik heb degene die mij heeft aangenomen teruggefloten en een werkbare afspraak gemaakt. Ik ben nu drie weken eerder klaar met mijn stage door wat ik over heb gewerkt, en hoef nog maar drie dagen in de week te werken om mijn uren vol te maken. Aangezien het nog maar vijf weken is, is daar mee te leven. Het doet misschien geen goed aan mijn beoordeling, maar ik heb er gewoon geen zin in me afhankelijk te gaan opstellen bij een 25 jarig juffie die meent dat ze de dienst uit moet maken. En een baan daar zit er toch al niet in, want a) wil ik die niet en b) zijn er geen banen momenteel.
Ik moet dus wéér aan het solliciteren. Maar voorlopig ben ik nog ingedekt, kan ik weer wat meer wat aan mijn bedrijfje gaan trekken zolang ik nog niks heb en overleef ik het allemaal wel. Vergeleken bij veel mensen die wij bemiddelen bij het reintegratiebedrijf ben ik verdorie nog een van de meest kansrijke figuren. Dus waar maak ik me druk om.

Vandaag eerst maar eens wat bijgeslapen, want ik ben echt nog steeds heel moe, en daarna naar Amsterdam getogen om bij te zitten in een Poz and Proud gesprek. Gelukkig proefde ik iets terug van de oude, destijds van adrealine overlopende drive,
die we wat kwijt leken te raken. Logisch welbeschouwd, want als je aan iets begint is elk succes er één, en we hebben flink voor onze positie moeten vechten wat ook saamhorigheid in de hand werkte. Nu zijn we meer volwassen, en is die vechters spanning er een beetje uit, wordt het gewoon - zoals de gespreksleider aangaf - gewoon hard werken. Daar zit wat in, en je moet het geloof ik niet zozeer doen uit altruistische overwegingen, maar ook voor jezelf. Als ik terugkijk op die eerste jaren in Poz and Proud, zie ik toch een wereld van winst, al gaat het sommigen niet snel genoeg. Maar als je Heilige Huisjes wilt omgooien, als je in een klimaat van instituten werkt, die weer gelieerd zijn aan politieke standpunten en visies, dat heeft dat gewoon zijn eigen dynamiek. Of gebrek eraan. In die context gezien denk ik gewoon echt, dat we het verdomd goed hebben gedaan.

Ik heb me echt voorgenomen zodra die stage er op zit, over 5 weken dus, weer meer te gaan meedraaien in de groep. Want Poz and Proud is het waard. Het is niet meer het Poz and Proud waarmee we destijds als activisten begonnen, maar het er zijn belangrijke doelen die we nog kunnen en moeten halen, omdat niemand anders het voor ons doet. Zo simpel is het.

De tuin begint ook wat vorm te krijgen, nadat die maandenlang een bouwput is geweest toen we de vijver hadden weggehaald. De komende weken ga ik die verder afmaken en de periode er na ga ik aan de slag om het huis beter verkoopgeschikt te maken. Want ik begin me nu echt steeds meer een gevangene ervan te voelen. Ik kan zomaar 600 euro per maand minder te kort komen of meer over houden als ik naar een twee of drie kamer appartementje ga in Rotterdam of zo, waar mijn werk ook gaat zijn. Dat nog niet te weten, en ook de lage huizenwaarde op het moment, houdt me nog tegen. Maar het moment komt steeds dichterbij dat ik hier wegga. Een beetje met pijn in mijn hart. De plek, waar mijn drie kinderen zijn opgegroeid, de plek, waar wij heel veel jaren een gelukkig gezin hebben kunnen zijn. Maar het is niet meer. En dan is het ook beter, om het echt af te kunnen sluiten, om er weg te gaan. Alleen daarom al.

Morgen wordt het na een vreselijk lange, koude winter en een droge maar frisse maand eindelijk weer een graad of 20. Daar ga ik eerst eens lekker van genieten. Proost!