Maxima zei het vandaag al, na afloop van de herdenkingsbijeenkomst in Apeldoorn waar diverse leden van het koninklijk huis, waaronder zij en Willem, en Beatrix aanwezig waren: morgen zullen we stralen. We maken er een groot feest van. Dat hoop ik dan maar. Naar het gay Queensday evenement bij de Westerkerk en het homomonument ga ik dit jaar niet. Ik heb het te druk met mijn tuin die van lieverlee, maar tergens langzaam, eindelijk een beetje vorm begint te krijgen.
En dan, tja, Jaco anderhalf jaar geleden. Tot op de dag van vandaag, nu precies anderhalf jaar na zijn overlijden, gaat er geen uur voorbij zonder dat ik aan hem herinnerd word. In mijn dromen komt hij nog bijna elke nacht voor. Zal het ooit minder worden? En zou dat dan goed zijn? Ik denk niet dat het ooit zal verminderen. Dat je er gewoon mee leert leven en zoals de Koninklijke familie naar de feestelijke dag uitkijkt morgen, zo denk ik dat het ook goed is om met plezier en alles wat daarbij hoort in het leven te staan. Een mooie herinnering, die mij heeft veranderd en die me doet beseffen dat het leven bedoeld is om geleefd te worden, plezier te maken en op zijn tijd verdriet te voelen, gemis, kwaadheid, liefde, alles.
Het is nog aanmodderen. Ik heb het nu wel veel beter naar mijn zin bij Agens en ik probeer rond te komen van het inkomen dat ik heb bij de lasten die ik draag. Het is geen vetpot. Morgen een feestje bouwen zit er eigenlijk niet echt in, maar lekker hobbyen in de tuin is ook leuk. En dat andere, dat zal wel weer eens komen. Ik raak er steeds beter aan gewend bij de dag te leven en me geen zorgen te maken over morgen. Dat is toch zinloze energieverspilling. Ik kan hooguit mijn best doen en heb vreemd genoeg nog steeds vertrouwen dat het op een of andere manier allemaal weer een positieve wending zal krijgen, eens.
Voorlopig is mijn feestje het nuttigen van een oranje tompoes en een lekker glaasje wijn na gedane arbeid. En het is ook wel goed zo. Jaco over het bedrog en de onaangename verrassingen waarmee zijn lijf hem verraadde, hoewel hij zijn lichaam niets dan goeds gaf. Hij kon daar bitter over zijn, hoewel hij zich met de gedachte heeft kunnen verzoenen voor hij stierf.
Maak geen heilige van me. Vergeet mijn zwakke punten, hou van me zoals ik was.
Dat wilde hij er mee zeggen. Vraag me niet om iemand anders te zijn dan ik ben.
Alsof iemand dat zou willen. Wat een vent was Jaco. Een van zijn vrienden tijdens de begrafenis ceremonie: Jaco, je zei: jullie zijn de besten. Maar de beste Jaco, dat was jij. En hij was een prachtzoon en hij zal dat de rest van mijn leven ook blijven. Zonder mijn andere kinderen ook maar iets te kort te willen doen, want die hebben weer hun eigen, mooie dingen. Ik heb hen verboden voor mij te overlijden. Want dat ga ik niet nog een keer trekken.
Schoen war die Jugendzeit, sie kommt nicht mehr. Mijn kinderen ... 17 jaar geleden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten