uitgepraat

Vanmiddag heb ik - gelukkig - een goed gesprek met mijn dochter gehad. Ik heb haar gezegd dat ik wil dat ze zo snel mogelijk goed voor zichzelf leren zorgen, en haar vriend ook goed voor haar en dat ik me daar zorgen over maak als ik kijk naar met name zijn gedrag op een moment dat ik door blijf pezen om te zorgen dat we het zo goed mogelijk hebben samen hoewel mijn energieniveau daar vaak tegen protesteert. Dat ik zijn smoezen doorzie en ik vind dat hij zich veel te afhankelijk en watjesachtig opstelt, en dat ik dat niet wil pikken omdat ik zie dat het extra druk op de schouders van mijn dochter legt. Ik heb haar verteld dat mijn eigen stress niet uit de lucht komt vallen en dat ik nu eenmaal niet helemaal gezond ben en de komende dagen voor de zoveelste keer in korte tijd door de molen moet. Deze keer bijna letterlijk, als ze een MRI gaan laten maken, just in case, omdat ik wiebelig ben en ze willen uitvogelen hoe dat komt. Dat klaarde de lucht op. Ze vertelde me dat ze haar vriend's gedrag heus wel opmerkt, maar dat die nu eenmaal ook niet lekker in zijn vel zit, en dat ze niet aarzelt hem aan te pakken als iets haar niet bevalt, zoals ze dat dit weekend ook weer heeft gedaan, hoewel ook zij niet had zien aankomen dat hij ziek zou worden van de alcohol die nacht. Er waren geen voorsignalen. Verder gaat ze met me mee naar de MRI scan, en dat doet me toch wel deugd. Mijn meisje is duidelijk toch hard op weg naar volwassenheid en verliest het belang van haar onafhankelijkheid daarbij niet uit het oog. Dat te voelen had ik even nodig.