Een doodarm land, zonder goede infrastructuur, politiek lange tijd instabiel geweest, net drie orkanen achter de rug en nu een aardbeving van 7,3 op de schaal van Richter. Tienduizenden zo niet honderdduizenden doden, een veelvoud daarvan aan gewonden en Heel Port au Prince, waar het epicentrum maar 20 km vandaan lag, ligt in puin. 1,4 miljoen mensen werden op slag dakloos. Maar dan ook helemaal, want aardschok bestendige bouw hebben ze daar nog niet echt kunnen realiseren. De mensen horen op de radio dat de wereld onderweg is met hulp, maar die hulp komt moeilijk op gang door het ontbreken van een goede infrastructuur, een vliegveld met maar één landingsbaan open, slechte wegen met volstrekt ontoereikende capaciteit, de afwezigheid van bulldozers e.d., gebrek aan voedsel, water, onderdak, ingestorte en onbruikbare ziekenhuizen, kerken en scholen. Hoe hulpdiensten ook hun best doen, deze laat onvermijdelijk op zich wachten. Daardoor slaat de wanhoop van de in shock verkerende bevolking om in woede, en dat is volstrekt voorstelbaar. Het drama is compleet, reddingswerkers die vanuit de hele wereld best willen aanrukken kunnen er nauwelijks komen. God sta deze mensen bij, en ik hoop dat dit drama aan de basis ligt van een besef in de wereld, dat we eens voor eens en altijd een eind moeten maken aan armoede daar en waar dan ook. Dit drama had niet van deze proportie hoeven zijn als er een grotere solidariteit in de wereld zou bestaan. De wereld is een dorp, we kunnen ons als mensheid deze hel niet permitteren te laten bestaan. En ja, als Rayman zegt: 'Jongens, waar gaat dit in Godsnaam over' bij het kijken naar de crisis in de nederlandse politiek en Balkenellende die weer eens probeert met een zelfvoldane gemaakte smile op zijn calvinistische kop recht te breien wat hardstikke krom wordt genoemd in het rapport van de commissie Davids, dan heeft Rayman natuurlijk groot gelijk. Naast de dominicaanse republiek, waar duizenden Nederlanders hun tropische vakantie genieten, niet eens zover van Curacao en een paar uur vliegen van hier, gaan op dit moment tienduizenden mensen dood of vechten voor hun leven vanonder het puin, met in shock verkerende overlevenden die voor een schier onmogelijke taak staan om te redden wat er te redden valt, en massagraven te delven die elk voorstellingsvermogen te boven gaan, om de ontbindende lijken die een ondragelijke stank en levensgevaarlijke ziekten kunnen impliceren te bergen. Hier past compassie, hier past alleen alles maar dan ook alles uit de kast halen om deze mensen te helpen hoe en we maar kunnen, hun radeloosheid en ontreddering engiszins proberen te ontlasten. Hier past een besef dat wat hier nu gebeurt, in de eenentwintigste eeuw waarin we technisch zo ongeveer alles kunnen, dus niet meer voor mag komen. Dat we gaan kiezen voor elkaar in plaats van gaan zeuren over hoe moeilijk we het zelf hebben, onze luxe probleempjes, ons miezerige krisisje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten