de zeepkist

Vandaag bij casemanagement op de zeepkist gestaan, net als de rest van de groep.
Een gloedvol betoog gehouden, net als de rest van de groep, waarbij veel van ons dicht bij ons zelf bleven (mijn verhaal ging over het bewegen van de klant open te zijn over zijn of haar wensen in de laatste fase van het leven, zodat het een einde kan worden dat gevierd kan worden, genoten kan worden. Zodat het een mooi en liefdevol proces kan zijn, waarbij het van belang is dat deze mensen durven praten, waarop nog steeds een voor mij onbegrijpelijk groot taboe heerst. Een ontzettend hoog percentage mensen praten niet over hun wensen en kiezen een weg van eenzaamheid, blijven hangen in machteloosheid, emoties en fysieke en psycho sociale pijn. iedereen moest aan het eind van zijn betoog een stelling formuleren. De mijne vond veel bijval: Als je vasthoudt aan je pijn, wordt het lijden. Met andere woorden: zet je er overheen, weiger slachtoffer te zijn, neem de controle en initiatief en laat je helpen.

Ik was behoorlijk opgebrand weer na vandaag, maar het was toch fijn weer in de groep te zijn, die steeds meer 'eigen' wordt en waarin iedereen zich kwetsbaar durft op te stellen. En dat is belangrijk, wil je elkaar kunnen helpen in je kracht te komen.