Moe

Gelukkig kwam na twee dagen een berichtje van die jongen die zo in de put zat over zijn hiv, en kreeg ik de kans daarop in te haken. zodoende zat ik gisterenavond tot dik over enen met hem te bellen om some sense in zijn hoofd te praten. Hij heeft een vriend die hem emotioneel chanteert en hij weet het ook nog, en ik heb hem geprobeerd duidelijk te maken dat er maar een ding is dat je kan doen om dat te doorbreken, en dat is hem los te laten. Hem echt te laten vallen. Daar heeft hij echter grote moeite mee omdat ie van hem houdt. Ik heb hem gezegd dat dat geen liefde is, maar verslaafdheid aan liefde. Laat hem vallen! Maak je vrij van hem. Als het tot de hersens van die vriend doordringt dat de kaarten zo liggen, kan hij ofwel zijn houding veranderen, ofwel het is echt over en uit, maar stel je niet afhankelijk op! Dat is toch dodelijk vermoeiend. Je moet al leven met hiv, en dan ook nog met een vriend die je depri maakt. Bovendien staat ie stijf van de zelfstigma. Het is een mooie, lieve jongen met een zacht karakter. Maar hij denkt dat hij nooit meer een relatie krijgt nu hij hiv heeft, en dat vrijen zonder condoom met een nieuwe partner, ondanks dat hij soavrij en zonder dedecteerbare viral load zit sinds hij nu een paar maanden aan de hivremmers is, uit den boze zou zijn. Stel nou dat ik hem besmet? Nou weten veel mensen niet dat dat, als je ondedecteerbaar bent, helemaal niet kan, en dat het zelfs veiliger is voor iemand om onbeschermde sex te hebben met een hiv positief iemand zonder dedecteerbare viral load, dan met iemand met condoom die zijn hiv status niet kent. Het was een vermoeiend gesprek, ook voor mij, want het confronteert ook mij met mezelf. Natuurlijk is het niet leuk om hiv te hebben, en is dat vaak op zichzelf al reden genoeg om gedeprimeerd te raken. Maar ik doe er alles aan om me daarvan te bevrijden en het valt me vaak zwaar als er naar je gevoel iemand aan je benen gaat trekken terwijl je uit de kuil aan het klauteren bent, nu al jaren. Ik geloof in elk geval wel dat ik voor die jongen een verschil heb gemaakt, nu maar hopen dat hij er ook naar handelt.

Ik ben trouwens sowieso héél moe de laatste week. Het lijkt wel of het teveel in energie dat ik de afgelopen maanden heb opgebruikt om door mijn studie heen te komen, en door die vermoeiende stageplek, in één keer ingehaald moet worden. Ik hoop wel dat ik weer fit ben als ik over een dikke week met vakantie ga en verheug me op het barbecuen met mijn ouders en zus en haar gezin, als aanloopje naar die vakantie. Ik heb bewust alléén Nederland - Japan zitten kijken, en ben niet ergens heen gegaan. Gewoon te moe. Na de wedstrijd heb ik in een diepe slaap gelegen tot sister Act begon vanavond. Maar eens zal ik toch hopelijk wel weer uitgeslapen zijn?