En even geen mail of internet, een week lang. Een verademing. Het was me de vakantie wel. Die was een aaneenschakeling van bijzondere dagen, waarin eerst de accu van de auto leeg was, toen we de dag na aankomst bij ons alpenchalet de berg af wilden, de volgende dag een zogenaamd min of meer simpele wandeling door de alpenweiden en bossen van het werkelijk prachtige Grindelwald zoveel van onze spieren vergde, dat we een taxi de berg op hebben moeten laten rijden zodra we bij de eerste tekenen van bewoning kwamen, omdat we niet verder konden, de dag dáárna we mijn vader en moeder kwijtraakten die na een toiletbezoek in een trein zijn gestapt terwijl wij stonden te wachten, zodat we ons na een uur zoeken en wachten gedwongen waren aan de alarmbel te trekken en er naar hen gezocht werd door alle treinconducteurs en op alle stations die vanuit Lauterbrunnen werden bezocht, we na hebben laten gaan of ze misschien in een ziekenhuis waren beland maar in een moment van stress gewoon naar ons huis zijn teruggekeerd. Waarna Nederland van Brazilië en Urugay won op weg naar de finale van het WK, de temperaturen opliepen tot boven de 30 graden en je de sneeuw voor de zon zag wegsmelten, en mijn moeder haar pols gecompliceerd brak bij een toiletbezoek, op de dag dat mijn knie bovenop een alp verder dienst weigerde en ik me letterlijk op handen en voeten, en steunend op een stok voetje voor voetje de berg af moest worstelen om ophalen door een reddingshelicopter te voorkomen. En ik op mijn verjaardag het certificaat van casemanager kreeg opgestuurd. Eenmaal weer thuis zit er niets anders op dat we mijn moeder en vader bij gaan staan, want zij moet worden geopereerd omdat het anders niet meer goed komt met haar pols, en mijn vader is niet in staat om haar werk op een verantwoorde manier over te nemen. Het afdakkie van mijn tuin is eindelijk klaar en ik heb zowel voor als achter het huis een strak aangelegde tuin. Ik kan nog niet behandeld worden voor mijn HCV en dus blijf ik voorlopig nog ziek, en heb besloten me te concentreren op het verder aktiveren van mijn ZZP activiteit en de opleiding coach nog even voor mij uit te schuiven, omdat mijn energielevel dat nu niet gaat trekken.
Ik mis de dagelijkse telefoontjes, smsjes en chat met Johan intussen meer dan ik leuk vind maar voorlopig heb ik wéér niet de nodige rust om me daar heel druk over te maken, want mijn ouders hebben me nu nodig, en tussendoor moet ik nog wat zakenreisjes maken en ga ik meedraaien in een GGD programma "van klacht naar kracht" waarin ik onder fysiotherapeutenbegeleiding aan mijn spieren en neurologische probleempjes kan werken. En ik moet het huis verkoop klaar blijven maken, de eerste stappen zijn gezet maar ik ben daar nog zeker wel tot het volgend voorjaar mee bezig. Geeft niet, ik heb blijkbaar tijd, maar wanneer, WANNEER kan ik nu eens bezig gaan me te ontworstelen aan de reeks van narigheid en gewoon weer werken aan werk.
Wist ik het maar. Voorlopig kan ik maar een ding doen: het tempo daarvan temperen, en mijn energie heel goed bewaken. Zorgen dat mijn weerstand op orde blijft, en dealen met alles wat er op me af komt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten