Solidariteit in onze samenleving, daar ligt een tijdbom onder, aldus een rapport van Motivaction. Onze jeugd, opgevoed met vrijheid in aan te hangen normen en waarden, opgevoed met het idee dat dit iets is van individuele vrijheid door mijn generatie, de ouders van nu, zou niet meer kiezen voor solidariteit en terug gaan naar een tijdperk van het recht van de sterkste. Ik geloof er geen reet van. Immers, naarmate diezelfde jeugd ouder wordt, en qua groep als percentage van de samenleving ook nog eens aanzienlijk kleiner, gaat ze zelf ook behoren tot een meerderheid van mensen die leeft met een chronische ziekte of beperking. Ik ben daar dus helemaal niet bang voor. Wèl is bijna onvermijdelijk een tijd op komst, waarin solidariteit een nieuwe inhoud krijgt. Want naarmate de relatieve kosten die iemand moet dragen voor zorg en welzijn drastisch blijven toenemen, en dan bedoel ik héél drastisch, is een logisch gevolg dat er meer en meer aandacht gaat komen voor de vraag, of mensen met een ongezonde levensstijl wel alles vergoed moeten blijven krijgen, of een relatief grotere bijdrage zullen moeten leveren. Dat wordt nog een verdomd lastige discussie, want wat is nu eigen schuld, en wat niet? Wat is ongezond, en wat niet? En is het niet zo, dat veel mensen op verschillende wijzen met verschillende intensiteit kiezen om geregeld ongezonde dingen te doen?
Vandaag was het afscheid van Ramses Shaffy in Carré, waar mensen langs de kist kunnen gaan. Veel jongeren zullen hem niet hebben gekend en des te opvallender was dat Ramses Shaffy in de top 2000 allertijden, die eerste Kerstdag van start gaat, drie keer in de top 10 voorkomt. En terecht. De man had de X-factor, zoals we tegenwoordig zouden zeggen, maar dan in het kwadraat. Hij was helemaal zichzelf. Vierde het leven en zo zal ook zijn besloten afscheid zijn, alle aandacht voor de manier, waarop hij het leven vierde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten