1e kerstdag - het blijft moeilijk

Natuurlijk kun je zeggen dat je in je leven kunt kiezen om vast te houden, aan wat je voelt als iets vreselijks is dat je is overkomen. Je kunt er ook voor kiezen, om de controle te nemen en eraan werken te geloven dat iets je niet zozeer overkomt, maar dat je het kunt gebruiken, om te scheppen, te groeien. Vandaag ben ik alleen. Daar koos ik voor, maar het voelt als vasthouden aan je pijn, en als je dat doet wordt pijn leed. Ik koos ervoor me af te sluiten, werkend door deze 1e kerstdag te gaan, om die zo snel mogelijk achter me kunnen laten. Ik moest - onvermijdelijk op zo'n dag - als je mensen op TV in tranen ziet uitbarsten omdat ze hun geliefde ouders verloren zijn, de geluidclip afluisteren van Jaco's begrafenisdienst, nu ruim een jaar geleden. Wat was hij een mooie, jonge man. Er gaat nog steeds geen dag voorbij of ik denk meerdere keren aan hem. Het ontroerde me weer en ik heb heel wat minuten van de 52 minuten durende clip voor me uit zitten huilen. Werken blijft een goeie remedie. En denk ook wel dat ondanks de pijn je kunt zeggen, dat ik het voor een goed deel verwerkt heb. Toch zal de zon nooit meer schijnen als vroeger. Hij zal nog altijd schijnen hoor, maar er zit altijd een schaduwrandje om de zon. Alles is anders geworden, niet minder mooi, maar sprekender, als vrouwenogen die mooi opgemaakt zijn. Ik mis je gozie. Met heel mijn hart mis ik je. Pa.