Arie Boomsma - in de schaduw van het nieuws

Vatte de moed op om hiv bespreekbaar te maken in zijn programma. Een hiv positieve vrouw vertelde openhartig over haar ervaringen, de broer van theo van thea, en later ook Fred Verdult. Goed dat er zo over gesproken werd, want duidelijk werd dat een kleine meerderheid in de zaal niet vindt dat mensen met hiv bij een one night stand over hun hiv te vertellen. Een man die 34 jaar getrouwd is, gelukkig, en naar zeggen volledig monogaam (en ik neig hem te geloven, als ik hem zo zie), vindt dat mensen met hiv dat over zichzelf hebben afgeroepen en daarmee de maatschappij niet mogen belasten. Dat was een klap in mijn bek. Fred had ik ook graag wat minder weifelend gezien, want ik ken zijn openheid en zijn strijd om af te rekenen met stigma en taboe dat hangt om hiv, nog steeds. En de vrouw vertelde dat ze er nog het meest moeite mee had dat mensen jouw mededeling dat je hiv hebt zo erg op zichzelf betrekken, en zich - in al hun onwetendheid - afvragen of ze daarmee besmettingsgevaar hebben gelopen door met deze persoon een bestek te delen of zo.
Dat beeld leeft tot de dag van vandaag, en ik vind het griezelig om dat nog steeds zo te zien. Ik zou zo graag zien dat dat beeld verandert. Ik zou zo graag zien dat een vrouw die vertelt dat ze drie kinderen op natuurlijke manier verwerkt heeft gekregen, denkt dat ze geen onveilige seks heeft gehad, terwijl een natuurlijke manier van kinderen krijgen per defenitie onveilig is. Ik zou zo graag zien dat meer dan 75% bij de hiv positieve kok zou gaan eten, zonder angst. Wat me trouwens nog meeviel. Blijkbaar is er wel een groeiend bewustzijn in de maatschappij. En ook wel het besef groeiend dat iedereen zèlf verantwoordelijk is voor het hebben van veilige seks bij een one night stand, en dat je niet de ander verantwoordelijk kunt houden, als die al zou weten dat ie besmet is trouwens. Een reden te meer om mijn boek te gaan publiceren, dat gaat over het omgaan met hiv en daaraan gerelateerde ziektebeelden, de dood van je kind en de keuze of je - het volgende onderwerp waaraan Arie aandacht gaat besteden - na dertig jaar een relatie hebt gehad die moeizaam verloopt, voor je zelf of toch voor elkaar moet blijven gaan. Allemaal taboes, waarover te weinig gesproken wordt. We komen in een wereld waarin spoedig meer dan de helft van alle mensen een chronische ziekte zal hebben, nu is het al bijna de helft. We komen in een situatie dat we keuzes moeten maken voor waar solidariteit eindigt, en zelfredzaamheid begint, omdat de kosten van gezondheidszorg de laatste 10 jaar bijna zijn verdubbeld, en dat is nog maar het begin! We zullen als mensen meer bezig moeten gaan met een nieuw soort van solidariteit, nu we allemaal ouder maar niet gezonder gaan worden, en ook geen molensteen aan kosten op de steeds kleinere generatie jongeren moeten leggen. We zullen moeten uitvogelen hoe we mensen lang aan het werk kunnen houden, maar vrij van stress, passend in hun vermogen te werken, en met de mogelijkheid competenties te ontwikkelen waarin het werk dat iemand doet veel dichter bij komt te liggen met waar diegenen mee bezig willen zijn, omdat langer werken dan geen volhouden meer zal zijn, maar genieten dat je bijdrage telt en dat je je dienstbaar aan de samenleving kan blijven maken, op het niveau dat bij je past. Nu al is het zo dat ongeschooldheid of lage geschooldheid de grootste factor is die tot vroegtijdig uit het arbeidsproces vallen leidt. En dat móet in de komende jaren ook echt anders. Sociale cohesie, de WMO, zorg op maat, inzetten van nieuwe instrumenten, met behoud van de traditionele waarden als mentale steun, doorbreking van eenzaamheid, liefdevolle verpleging en verzorging, vertrouwen en continuiteit daar waar zorg nodig is. Er is heel veel te doen. En dat sluit naadloos aan bij de competentie van casemanagement. Het verbinden van transparantie, maatwerk, kostenbesparing èn behoud van tradtionele zorgwaarden, want die blijven ook in de toekomst belangrijk.