mijn hart huilt

Gisteren kwam ik er bij toeval achter dat er geld was gepind van mijn bankrekening, steeds 50 en 70 Euro, en niet door mij, van een rekening waaruit mijn ex en ik een deel van de schuld die zal overblijven na de verkoop van ons huis zouden kunnen betalen. Ik heb dat nu weer van mijn eigen moeilijk verdiende gespaarde geld bij moeten storten. De dader bleek, nadat ik aangifte had gedaan bij de politie, mijn eigen dochter. Die 20 jaar is, meer vrij besteedbaar inkomen heeft dan ik en weet hoe moeilijk ik het heb om de eindjes aan elkaar te knopen om het mogelijk te maken dat zij en ik samen een dak boven ons hoofd hebben.

Ze wil er niet over praten, zit kennelijk zwaar in de stress en is depri en moe. Ik dacht dat alles de laatste weken weer wat beter ging. Ik laat de aanklacht bij de politie tegen haar doorlopen tot ze binnen nu en 7 dagen wèl met me gesproken heeft. Ik wil het begrijpen, en ik begrijp het niet. Er is maar één iemand die kan zorgen dat ze beter in haar vel komt, heb ik haar gezegd, en dat is ze zelf. En daarbij wil ik haar graag helpen als ik dat kan. Maar als er geen vertrouwensbasis meer is, wat moet je dan in Godsnaam. Jezus! Ik ben juist zo trots op haar. Ze is mijn allessie. En dan flikt ze dit? Wat moet ik daar nu van denken?

Het heeft me alle energie benomen vandaag. Ik heb geen zin meer in de gay parade. Ik heb geen zin meer in eten. Ik ben tot in de kern van mezelf gepijnigd, gekwetst en teleurgesteld. Duim voor me, dat ze de moed toch op weet te brengen om eens ècht met me te praten, op te houden met zelfmedelijden en dat ze wil vechten voor haar toekomst. Want als ze dat niet kan. Als ze dat niet kan, vervalt voor mij de belangrijkste reden om te proberen zo gezond mogelijk te blijven, dan ben ik net zolief dood. Als ze me de rug toekeert, dan heb ik met al mijn pogingen gefaald om een goede vader te zijn in alle ellende die we de laatste jaren hebben meegemaakt. Wat is dan nog de zin van mijn bestaan????? En als mijn dochter het niet lukt om van zichzelf te houden ben ik bang dat ze in een neerwaartse spiraal komt waarbij ik haar niet meer kan helpen. Ik wil dan ook meer voor haar dan voor mij dat ze nu eens volwassen met me praat. Want zij heeft haar toekomst nog voor zich en tuurlijk, ze heeft een paar klote jaren achter de rug, maar ik ben bang dat ze zichzelf in de problemen laat zinken en dat het een onomkeerbaar proces wordt. Dus huil ik vanavond, teruggeworpen in depressieve stemming, me bedrinkend, muziek van Youtube downloadend die ik op mijn begrafenis wil horen.