confontatie

Vanmorgen mijn zus gebeld over mijn dochter, en ook mijn dochter zelf kunnen spreken. Ik heb wat ze gedaan heeft lafhartig genoemd, laag bij de gronds, onvolwassen en fundamenteel fout, temeer omdat ze niet alleen mij er mee heeft, maar ook haar vriend, die ik eerder bereid was te verdenken, en zichzelf.

Ze bleef boos dat ik aangifte gedaan heb bij de politie, maar ik bracht daar tegen in dat ik bijna 100% zeker wist dat ze het wel gedaan moest hebben, en ik hoopte dat ik het verkeerd had. De camara's bij de flappentappen zouden uitsluitsel kunnen geven, maar daartoe moest ik dan wel eerst aangifte doen. "Hoe kun je je eigen dochter aangeven?" bleef ze maar zeggen. Waarop ik haar vertelde dat als ze hier mee wegkwam, haar dit de rest van haar leven zou blijven achtervolgen, dat ze ongelukkig zou worden en dat ik dat niet wilde laten gebeuren. Dat ze volwassen is en de consequenties van haar gedrag moet aanvaarden, en dat ik nu ze weigert de oorzaak in zichzelf te zoeken en mij de zwarte Piet toe te blijven spelen minder dan ooit bereid ben om de aanklacht die ik tegen haar heb ingediend in te trekken, maar dat alsnog zou doen als ze zou toegeven dat de fout bij haar ligt, en dat ze bereid is het goed te willen maken. Dat wil ik - hoewel ik tot in het diepst van mijn ziel gekwetst en verscheurd door pijn ben - niet voor mij, maar omdat ik wil dat zij gelukkig wordt en alleen zij daarvoor kan zorgen.

Mijn zus zal haar nog aanspreken, mijn ex vrouw ook, en ik wil mijn buren en andere familie nog inseinen. Ik heb gewoon geen keus. Ik weet van mezelf dat ik al het mogelijke heb gedaan om haar te helpen in te zien dat geluk van binnenuit komt, vanuit het duidelijk maken van eigen keuzes. Ik heb gefaald als zij niet binnen nu en een week serieus fundamenteel andere keuzes maakt, vanuit een eerlijkheid naar zichzelf. En als ze dat niet doet, dan blijft mijn aanklacht tegen haar staan, en is ze niet langer meer welkom om in mijn huis te wonen.

Hoe verdomd hard kan het leven zijn? Ik loop maar te ijsberen door het huis, het liefst zou ik mijn kop tegen de muur te pletter slaan.

Maar goed, ze is nu weer boos weg en zal merken dat ze hierin geen steun vindt van familie, haar vriend, haar moeder en zichzelf in een isolement plaatst als ze het niet goed maakt. Ik ga dit weekend naar Amsterdam, niet dat ik er zin in heb maar ik ga toch. Ik moet gewoon even weg hier. Ik krijg geen adem. En na het weekend zien we wel verder.