visie op wat het leven zou moeten zijn

Laten we zeggen dat de waarheid een beetje in het midden moet liggen. Je moet niet om het leven heen willen, maar het ook niet verkwanselen. Ik geloof dat we er zijn voor een reden. En vandaag kon ik mijn dochter weer verwelkomen thuis, die heeft de werkweek op de Valouwe in Beekbergen goed overleefd, ondanks een pijnlijke blaasontsteking. En nu is mijn vader instinct toch weer bezig haar een beetje te verwennen, haar te helpen school als een fijne, zorgeloze tijd te zien, waarin alles wat ze leert haar sterker zal maken en ze niet meer om vijf uur 's-morgens op de veiling te hoeven werken. Ze ziet nu dat ze ook andere keuzes kan maken, die haar voor de rest van haar leven goed van pas kunnen komen. Stel nou dat ik ervoor gekozen had van mijn leven een wilde rit te maken, dan zou ik niet meer de kans hebben haar te helpen, motiveren en stimuleren. Dat zou eeuwig zonde zijn.

bevrijding?

Het hoofdkwartier van Khadaffi is vanavond na een verwarrende paar dagen echt definitief gevallen. Van Khadaffi zelf nog geen spoor. Dat betekent niet dat alle ellende nu voorbij is in Libië. Een klein detail: uit wat voor hout zal een nieuwe regering zijn gesneden? Wat valt er aan acties te verwachten om Libië echt te bevrijden, of om met een persoonlijke agenda de macht te pakken. We zijn er nog niet. Maar zeker weten zal de situatie in elk geval beter worden dan toen de onlusten, nu ruim een half jaar terug, uitbarstten.

Mijn zwager gaat met de bank praten. Ik kan een sluitende begroting maken en in elk geval gedurende de studie van mijn dochter gewoon hier blijven wonen, of langer als de huizenmarkt daartoe aanleiding geeft. Het wordt budgettair knap, maar ik geef niet om geld of bezit, en ook niet om luxe eten, uitstapjes en vakantie. Dat is sowieso niet aan mij besteed. Eens kijken wat de bank zegt. Binnenkort zal ik meer duidelijkheid hebben, en nu mijn dochter niet meer werkt verwacht ik ook niet dat ze op stel en sprong op zichzelf zal gaan willen wonen. Verwachten in de zin dat ik niet denk dat ze dat nu wil, en verwachten in de zin van dat ik dat van haar verlang.

Ik hou liever een beetje een oog in het zeil, en kan haar als het nodig is tijdig helpen. En wie weet, ziet de huizenmarktprijs er over een jaar wel een stuk gezonder uit. Ik spaar liever alvast dan dat ik me nu in een restschuld ga storten, die niet nodig is. Open kaart spelen met de bank, is mijn ervaring en die van mijn zwager, een goede zaak. Je weet wat je aan elkaar hebt, en dat je elkaar kunt vertrouwen.

Luwte na de storm

Gelukkig heb ik een emotioneel, maar goed gesprek met mijn dochter kunnen hebben. Afgelopen woensdag moest ze eerst een darmonderzoek ondergaan, zonder verdoving omdat ze daarna een intake had op haar nieuwe opleiding leisure en recreatie. Ze heeft er zin in en we zijn meteen super druk met de voorbereidingen, want aankomende dinsdag begint ze al met toetsen, gevolgd door een survival. Ze kunnen 100 keer tegen me zeggen dat ik haar moet laten, want ze is volwassen, maar ze heeft me nog nodig na de hectische tijden die we hebben meegemaakt en nog meemaken. Even was het hard tegen hard, maar ze begrijpt gelukkig dat je nooit, maar dan ook nooit, gelukkiger wordt door dat over de rug van een ander te bereiken. Ze heeft heel veel zin in haar opleiding en dat stemt mij blij, want ik weet dat ze er zelfbewuster, kansrijker en onafhankelijker uit zal komen. Dat gekoppeld aan haar tolerantie en ondogmatische karakter zal ze een sterke jonge vrouw worden. En daar ben ik blij om.

Hier wat bewegende beelden van de poz and proud boot, gepikt van het blog van Leo S.
Als je ziet hoe het er in andere landen, zoals nu weer in Praag, aan toe gaat bij Gay prides dan zie je dat wij het zo gek nog niet doen in ons landje. De tolerantie mag nog flinterdun zijn, die neemt wel heel erg toe. En wel in die mate, dat ook Poz mannen met gejubel door het honderduizenden mensen tellende publiek wordt omhelsd.
http://youtu.be/ykcwlcMLlFc

impressie gay parade 2011

Indeed the planet's ultimate party, hundreds of thousands of people, allemaal vrolijk en pro - gay.

gay parade

Met mijn dochter lijkt alles weer goed gekomen te zijn, dus vanmorgen ontspannen naar de gay parade gegaan. Ik trok het niet tot het eind dus heb de poz and proud boot gemist. Jammer, maar de regen kwam op een gegeven moment met bakken uit de hemel

Ellende

Vanavond kwam mijn dochter de sleutel van het huis terugbrengen. Ze nam wat mee en ik probeerde nog een keer uit haar te krijgen wat nu het probleem is. Maar er komt geen zinnig woord uit.

Het is gekmakend. Ik heb echter besloten me niet gek te laten maken. Morgen ga ik eerst even bijpraten met een vriend in Den Haag, en daarna ga ik naar Amsterdam. Zelf zal ik niet in de poz and proud boot gaan, maar ik hoop dat het spektakel me toch een beetje op zal vrolijken. Want ik ben nu in een regelrechte grafstemming.



De Gay parade. 15 jaar in het land, heeft een grote waarde m.b.t. destigmatisering. COC zet in op verplichte voorlichting op scholen m.b.t. homoseksualiteit. Poz and Proud doet voor het eerst mee en probeert hiv zichtbaar te maken en de kloof tussen positief en negatief te dichten. Militairen varen mee. Patricia Paay met Gay Sera, Sera, een nummer dat ze als "nieuwe homomoeder" op deze dag lanceert.

De regulier dwarsstraat wordt heropend als gay gebied, en in de Warmoesstraat is Dirty Dicks weer open. Dirty boys parties worden 2 maandelijks georganiseerd in de Rozen straat. Amsterdam komt terug op de gay capital kaart, en dat is wat mij betreft winst.

Ook zal er gedurende de happening een zero tolerance beleid zijn op het gebied van discriminatie en geweld tegen homo's. Wie het toch flikt krijgt een 50% hogere straf dan normaal. Een voorbeeld misschien voor landen waar ueberhaupt nog geen gay parade wordt toegestaan.

confontatie

Vanmorgen mijn zus gebeld over mijn dochter, en ook mijn dochter zelf kunnen spreken. Ik heb wat ze gedaan heeft lafhartig genoemd, laag bij de gronds, onvolwassen en fundamenteel fout, temeer omdat ze niet alleen mij er mee heeft, maar ook haar vriend, die ik eerder bereid was te verdenken, en zichzelf.

Ze bleef boos dat ik aangifte gedaan heb bij de politie, maar ik bracht daar tegen in dat ik bijna 100% zeker wist dat ze het wel gedaan moest hebben, en ik hoopte dat ik het verkeerd had. De camara's bij de flappentappen zouden uitsluitsel kunnen geven, maar daartoe moest ik dan wel eerst aangifte doen. "Hoe kun je je eigen dochter aangeven?" bleef ze maar zeggen. Waarop ik haar vertelde dat als ze hier mee wegkwam, haar dit de rest van haar leven zou blijven achtervolgen, dat ze ongelukkig zou worden en dat ik dat niet wilde laten gebeuren. Dat ze volwassen is en de consequenties van haar gedrag moet aanvaarden, en dat ik nu ze weigert de oorzaak in zichzelf te zoeken en mij de zwarte Piet toe te blijven spelen minder dan ooit bereid ben om de aanklacht die ik tegen haar heb ingediend in te trekken, maar dat alsnog zou doen als ze zou toegeven dat de fout bij haar ligt, en dat ze bereid is het goed te willen maken. Dat wil ik - hoewel ik tot in het diepst van mijn ziel gekwetst en verscheurd door pijn ben - niet voor mij, maar omdat ik wil dat zij gelukkig wordt en alleen zij daarvoor kan zorgen.

Mijn zus zal haar nog aanspreken, mijn ex vrouw ook, en ik wil mijn buren en andere familie nog inseinen. Ik heb gewoon geen keus. Ik weet van mezelf dat ik al het mogelijke heb gedaan om haar te helpen in te zien dat geluk van binnenuit komt, vanuit het duidelijk maken van eigen keuzes. Ik heb gefaald als zij niet binnen nu en een week serieus fundamenteel andere keuzes maakt, vanuit een eerlijkheid naar zichzelf. En als ze dat niet doet, dan blijft mijn aanklacht tegen haar staan, en is ze niet langer meer welkom om in mijn huis te wonen.

Hoe verdomd hard kan het leven zijn? Ik loop maar te ijsberen door het huis, het liefst zou ik mijn kop tegen de muur te pletter slaan.

Maar goed, ze is nu weer boos weg en zal merken dat ze hierin geen steun vindt van familie, haar vriend, haar moeder en zichzelf in een isolement plaatst als ze het niet goed maakt. Ik ga dit weekend naar Amsterdam, niet dat ik er zin in heb maar ik ga toch. Ik moet gewoon even weg hier. Ik krijg geen adem. En na het weekend zien we wel verder.

mijn hart huilt

Gisteren kwam ik er bij toeval achter dat er geld was gepind van mijn bankrekening, steeds 50 en 70 Euro, en niet door mij, van een rekening waaruit mijn ex en ik een deel van de schuld die zal overblijven na de verkoop van ons huis zouden kunnen betalen. Ik heb dat nu weer van mijn eigen moeilijk verdiende gespaarde geld bij moeten storten. De dader bleek, nadat ik aangifte had gedaan bij de politie, mijn eigen dochter. Die 20 jaar is, meer vrij besteedbaar inkomen heeft dan ik en weet hoe moeilijk ik het heb om de eindjes aan elkaar te knopen om het mogelijk te maken dat zij en ik samen een dak boven ons hoofd hebben.

Ze wil er niet over praten, zit kennelijk zwaar in de stress en is depri en moe. Ik dacht dat alles de laatste weken weer wat beter ging. Ik laat de aanklacht bij de politie tegen haar doorlopen tot ze binnen nu en 7 dagen wèl met me gesproken heeft. Ik wil het begrijpen, en ik begrijp het niet. Er is maar één iemand die kan zorgen dat ze beter in haar vel komt, heb ik haar gezegd, en dat is ze zelf. En daarbij wil ik haar graag helpen als ik dat kan. Maar als er geen vertrouwensbasis meer is, wat moet je dan in Godsnaam. Jezus! Ik ben juist zo trots op haar. Ze is mijn allessie. En dan flikt ze dit? Wat moet ik daar nu van denken?

Het heeft me alle energie benomen vandaag. Ik heb geen zin meer in de gay parade. Ik heb geen zin meer in eten. Ik ben tot in de kern van mezelf gepijnigd, gekwetst en teleurgesteld. Duim voor me, dat ze de moed toch op weet te brengen om eens ècht met me te praten, op te houden met zelfmedelijden en dat ze wil vechten voor haar toekomst. Want als ze dat niet kan. Als ze dat niet kan, vervalt voor mij de belangrijkste reden om te proberen zo gezond mogelijk te blijven, dan ben ik net zolief dood. Als ze me de rug toekeert, dan heb ik met al mijn pogingen gefaald om een goede vader te zijn in alle ellende die we de laatste jaren hebben meegemaakt. Wat is dan nog de zin van mijn bestaan????? En als mijn dochter het niet lukt om van zichzelf te houden ben ik bang dat ze in een neerwaartse spiraal komt waarbij ik haar niet meer kan helpen. Ik wil dan ook meer voor haar dan voor mij dat ze nu eens volwassen met me praat. Want zij heeft haar toekomst nog voor zich en tuurlijk, ze heeft een paar klote jaren achter de rug, maar ik ben bang dat ze zichzelf in de problemen laat zinken en dat het een onomkeerbaar proces wordt. Dus huil ik vanavond, teruggeworpen in depressieve stemming, me bedrinkend, muziek van Youtube downloadend die ik op mijn begrafenis wil horen.

poz and proud 1e lustrum - bij de gay parade

Uit de Gaykrant

Poz&Proud, de sectie voor homomannen met hiv van de Hiv Vereniging Nederland, bestaat dit jaar vijf jaar en viert dit onder andere op 6 augustus door deel te nemen aan de botenparade tijdens Gay Pride in Amsterdam. Een unicum in de zestien jaar dat de optocht wordt gehouden: homomannen met hiv laten zich zien, in al hun verscheidenheid.

Het is dertig jaar geleden dat het eerste aidsslachtoffer viel. In die tijd is er veel ten goede veranderd: dankzij de effectieve behandeling tegen hiv leven mensen met hiv nu veel langer en is hun kwaliteit van leven in veel gevallen toegenomen.

Sommige zaken zijn echter niet of nauwelijks veranderd. Zo zijn de angst voor hiv, de onwetendheid, de vooroordelen en het stigma dat met ermee gepaard gaat nog net zo vasthoudend als in het verleden. Met alle gevolgen van dien: een groot deel van de homomannen durft zich niet te laten testen op hiv uit angst om hiv-positief te zijn; homomannen met hiv worden vaak nog afgewezen voor seks of een relatie; en veel mannen die hebben gehoord dat ze hiv hebben durven of kunnen hierover niet open te zijn naar familie, vrienden, collega’s en werkgever.

Poz&Proud vindt dat het tijd is dat homomannen met hiv laten zien dat hiv niet het einde betekent. Integendeel: een leven met hiv kan een trots leven zijn, zonder schaamte, zonder schuldgevoel. Door deel te nemen aan de botenparade maakt Poz&Proud zichtbaar dat hiv onlosmakelijk deel is van de homogemeenschap en wil hiermee een stap vooruit zetten in de emancipatie van mensen met hiv en homomannen met hiv in het bijzonder.

5 jaar terug was ik een van me mede-oprichters van deze groep homomannen met hiv. Het gaat langzaam, maar we maken progressie. Op de eerste gay parade in Amsterdam kon het eenvoudig niet bestaan dat hiv positieven alszodanig mee zouden varen in de parade. Nu wel. Sluit hiv uit, niet de mensen die het hebben, is het motto. Een andere groep van poz and proud houdt zich bezig met de test-and-tell boodschap. Laat je testen op SOA, en start behandeling tijdig, dat voorkomt veel ellende! Bovendien kun je denk ik zeggen dat de kloof in de gay wereld tussen hiv positief en hiv negatief aan het dichten is. Onwetendheid stimuleert stigma. Er is veel media aandacht en ook preventie staat open voor het optimaal informeren van de risicogroepen. Ook dat neemt stigma weg.

We zijn er nog lang niet. Ik heb afgehaakt bij Poz and Proud vanwege teveel privé sores. Maar dat Poz and Proud een belangrijke en serieus genomen gesprekspartner is bij behandelaars, preventie en achterban is duidelijk.
e

rustigjes

Laatste moment vakanties blijven schrikbarend duur, dus ik wacht nog maar even, zeker nu het deze week ook hier eindelijk weer zomers wordt. Deze vid op poz and proud blog doet me wel zin krijgen in een zonnige strandvakantie